‘Ik heb nog nóóit wat gewonnen!’ Dat roep ik steevast
wanneer mij een onverwacht prijsje ten deel valt. Feitelijk zijn die woorden
dus niet waar: ik heb al behoorlijk vaak wat gewonnen, maar elke keer voelt het wel weer als de eerste keer. Het
allermooiste is het wanneer dit geluk mij volkomen onverwacht ten deel valt, mij
treft als een kogel in het achterhoofd. Het beste alternatief is om het geluksgevoel op te roepen, door er
zelf daadwerkelijk iets voor te doen. Mijn eerste herinnering hiervan speelt op
11-jarige leeftijd, toen ik bij de opening van een plaatselijke platenzaak
meedeed met een soort karaoke-avant-la-lettre. Argeloze voorbijgangers werd op
straat gevraagd om (in een microfoon!) mee te zingen met hun lievelingsnummer
en vervolgens kregen ze het betreffende plaatje cadeau. Zo kwam in het in bezit
van de hitsingle The hostage door Donna Summer.
In 1976 voorspelde ik de top 5 van de Nederlandse Top 40
van 3 april geheel correct - een
onwaarschijnlijk succes: Fernando van Abba steeg van nummer 5 naar nummer 1! –
en won een platenbon van 25 of misschien wel 50 gulden. Exact tien jaar later
deed ik het kunstje nog eens over en won toen zomaar álle veertig Top
40-singles! Ach, dat gelukzalige gevoel
van verhoogde eigenwaarde, van het unieke en uitverkoren lot uit de loterij:
ja, verslavend was dat zeker. Behalve in
loterijen zocht ik naar geluk in wedstrijden, prijsvragen en het casino (waarvan
ik eenmaal huiswaarts keerde met een winst van twaalfhonderd gulden).
Op het hoogtepunt van mijn verslaving nam ik deel aan een
televisiequiz. Een ontluisterende ervaring. Niet alleen omdat ik als verliezend
finalist van deze afvalrace met lege handen de studio moest verlaten. Nee,
vooral vanwege het teleurstellende optreden van de quasi-intellectuele
presentatrice van De Zwakste Schakel, die niet alleen voortdurend door twee
stevige jongens in en uit het quizdecor moest worden gehesen, omdat zij op haar
stiletto’s niet kon lopen, maar ook omdat elke uitgesproken zin haar vooraf moest
worden ingefluisterd en er van enige spontaniteit absoluut geen sprake bleek –
maar daarover een andere keer meer.
Nu speel ik alweer vele jaren tweemaal per maand mee met
een pubquiz in een ouderwets plaatselijk buurtcafé. Samen met De Ware en twee
gezellige zwagers combineer ik een breed arsenaal aan nutteloze kennis en aldus
vormen wij een schier onverslaanbaar kwartet. Elke keer weer zijn we
dolgelukkig wanneer we onze vier consumptiebonnen aan het eind van de avond daadwerkelijk
weten te verzilveren.
De loterijen waarin ik meespeel zijn enige tijd geleden begonnen met het
vervangen van geldprijzen door tastbare keuzecadeaus. Op die manier heb ik
intussen al een leuke hoeveelheid kookboeken verzameld. Dat geeft een geheel
nieuwe dimensie aan het geluksgevoel. Er is immers weinig heerlijker dan
urenlang watertandend bladeren door een fraai kookboek – maar daarover een
andere keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten