Collega en ik hadden last van stress. Met ons werk had
dat niet zoveel te maken. Vonden wij allebei. Wel was er een combinatie van andere
factoren waar wij ons opgejaagd van voelden, elk op onze eigen manier. Collega
werd soms opeens duizelig en weet dat aanvankelijk aan ijzergebrek. Maar de
staalpillen die hij vervolgens slikte, maakten geen verschil. Ikzelf had al
enkele weken het gevoel alsof er een blok beton op mijn borstkas rustte. Het
was beklemmend en vermoeiend. En allebei sliepen wij slecht.
Op een dinsdag sloeg Collega een ochtendkrant open op
mijn bureau. Hij wees op een artikel dat handelde over de geneeskrachtige
kwaliteiten van wietolie. Hij schoof zijn vinger onder de regel die zei dat
wietolie hielp tegen stress. Mijn vragende blik beantwoordde Collega met de
mededeling dat hij in het bezit van een weinig wietolie was gekomen en liet
daarbij de herkomst in het midden. Zou dat niet de oplossing zijn voor onze
almaar aanhoudende stresssymptomen? Moesten
wij dit niet proberen? Collega voegde eraan toe dat hij er in zijn eentje eigenlijk
niet goed aan durfde beginnen vanwege grote verslavingsgevoeligheid. Bij mij
kwam haarscherp de herinnering boven van de laatste van een handvol
wietervaringen, lang geleden, waarbij ik urenlang dood- en doodziek op de wc
van een vage kroeg had gelegen in de
volle overtuiging dat ik aldaar aan mijn einde zou komen.
Dus nee. Wij moesten dit niet proberen.
Enkele weken later - meer precies: afgelopen maandag -
vertelde Collega mij hoe goed hij had geslapen en dat het zoveel beter met hem
ging. Wazig van vermoeidheid keek ik hem aan, maar hij ging opgewekt voort. Collega
maakte gebruik van een volstrekt homeopathisch kruid dat zijn oorsprong kende
in India. Uit een handzaam potje slikte tweemaal daags de aanbevolen dosis van twee
capsules van dit vitaliserende voedingssupplement. Na drie dagen voelde hij zich fit en relaxt. Zo’n potje wilde ik ook.
Toen ik hoopvol met een overzichtelijk voorraadje thuiskwam,
reageerde De Ware hierop vrij cynisch. Zijn Google-research toonde aan dat de
werking van dit wondermiddel nimmer was bewezen, dat er vermoedelijk sprake was
van een placebo-effect en dat het geldklopperij betrof. Onze intelligente
dochter Hommel deed ook nog een duit in het zakje en vroeg mij waarom ik maar
liefst vier capsules per dag moest slikken. Waarom zat die aanbevolen
dagelijkse hoeveelheid niet in één of eventueel twee capsules? Uiteraard gaf
het betwetertje ook het antwoord op haar eigen vraag: omdat het potje nu veel
eerder leeg was.
Natuurlijk hadden ze allebei heel vervelend gelijk, maar
het blok beton op mijn borst woog zwaarder. Dus begon ik braaf met het slikken
van de geadviseerde hoeveelheid. De derde nacht sliep ik als een baby en werd
volkomen uitgerust wakker. Na vijf dagen was het blok beton van mijn borst en
voelde ik me fit en productief. ‘Symptoombestrijding!’ riep De Ware streng en
vast niet onterecht: de oorzaak moest ik aanpakken!
En ook dat is ongetwijfeld waar.
Maar eerst maak ik het potje leeg.
Foto: Leslie Plesser
