Sinds een half jaartje gaat de kleine Bobby, ook bekend
als het liefste (klein)kind ter wereld, naar school. Vanwege haar grenzeloze
flexibiliteit en enorme aanpassingsvermogen voelde zij zich daar al snel thuis.
Haar mama, onze jongste dochter, had iets meer moeite met deze nieuwe
levensfase van haar telg. Maar toen had vorige maand Moederdag was, lag zij hoopvol
in haar bed tot Bobby haar die zondagochtend zou wekken met een uit het hoofd
geleerd gedicht en een zelf gekleide asbak. Er gebeurde niets. Op school was
geen aandacht besteed aan Moederdag. Misschien omdat het hier Montessorionderwijs
betrof of dat de kleuters nog te jong werden geacht om gedichten te declameren
en asbakken te produceren. Of een combinatie van beide.
Maar mijn dochter voelde het gemis van iets dat zij nog
nooit gehad had. Fantoomgemis.
De teleurstelling van mijn dochter was om meerdere
redenen enigszins merkwaardig. Toegegeven: ik bezit zelf nog altijd de neonroze
geel beschilderde asbak waarmee zijzelf op vijfjarige leeftijd trots thuis kwam
en die dus al twintig jaar dienst doet als praktisch snuisterijenverzamelbakje
op de slaapkamer (zie foto). Maar dat is zo ongeveer de enige herinnering aan een vaderdag
van ooit.
Dat komt ook omdat wij, ouders, nooit enige moeite deden
om het vieren van moeder- of vaderdag te stimuleren. We vonden dat, geheel
volgens socialistische opvoed- en levensprincipes, twee vercommercialiseerde
evenementen - waarvan de eerste godbetert nog werd bedacht door Adolf Hitler. Daaraan
deden wij niet mee. Van onze kinderen hadden wij tijdens deze winkeliersdagen
geen verwachtingen.
Ik op mijn beurt was op eenzelfde wijze grootgebracht. Ook
mijn ouders vonden het hele gedoe van moeder- en vaderdag baarlijke nonsens,
ook al wisten zij wel heel oprecht het enthousiasme te spelen waarmee de
gekleide asbak in ontvangst genomen werd. In mijn latere jeugd werd het mij
ongeveer verboden om een bloemetje of flesje aftershave te kopen op de
oudergedenkdagen. Toen ik het huis uitwas, vonden ze het wél fijn wanneer ik op
die momenten op de koffie kwam. Maar dat vonden ze eigenlijk altijd. En dus kwam
ik dan. En bracht dan stiekem toch een bloemetje mee. Maar dat deed ik
eigenlijk altijd.
Zowel bij mij als bij mijn kinderen ontbreekt de urgentie
van moeder- en vaderdag. Niet zo gek dus, dat ik mij verwonder om de teleurgestelde
reactie van mijn dochter bij het uitblijven van een eerste officiële moederdag,
als de erkenning van haar ouderschap.
Maar: dit weekend is het vaderdag. Voor mijzelf is het de
allereerste vaderdag in meer dan een halve eeuw zónder vader. En terwijl pap en
ik er beiden nooit iets aan gelegen hebben laten liggen, mis ik hem nu net iets
meer dan anders.
En ik had met plezier een asbakje voor hem gekleid.
