Structuur

Misschien ben ik een allemansvriend met een overdreven hang naar waardering. Maar ik maak de mensen in mijn omgeving nu eenmaal graag blij. Ik vergeet nooit hun verjaardag, zing ze toe op hun bruiloft of organiseer bij wijze van verrassing geheel solistisch een complete feestdag, met een draaiboek dat tot op de seconde klopt.

Onlangs nog organiseerde ik – en niet voor het eerst – een speldag (thema: ‘Wie is de Mol?’) voor de verjaardag van De Ware en amper twee weken later opnieuw in het kader van een vrijgezellenfeest voor een mannenclub. In de tussenliggende periode vertelde ik een paasverhaal op de vijftigste verjaardag van een goede vriend, die voor die gelegenheid zijn tuin als theater had ingericht. En passant zong ik aldaar met het aanwezige publiek ook nog een zelfgeschreven canon voor het feestvarken.

Als gevolg van de hierboven genoemde activiteiten is er – vrees ik – een minder realistisch beeld van mijzelf ontstaan bij veel mensen in mijn omgeving. Men denkt vaak dat ik niet alleen een creatief, maar ook een enorm gestructureerd en georganiseerd wezen ben. Nog maar heel recent werd ik gevraagd door twee lieve vrienden die, nadat ze net elkaar ten huwelijk hadden gevraagd, mij verzochten om als ceremoniemeester op te treden voor en tijdens hun bruiloft. (Bijzonder eervol, maar de eerlijkheid gebiedt hier wel te zeggen dat ik naar deze functie al reeds lang geleden nadrukkelijk zelf had gesolliciteerd.) Ook zij bleken overtuigd van mijn ordelijke regelvermogen.

En het is waar: ik vind het leuk om de mensen te verrassen. Voor mijzelf geeft vooral het heimelijke karakter van de voorbereiding van zo’n evenement het grootste plezier. Mijn persoonlijke voorpret en het streven naar verwondering bij de aanwezigen vormen voor het kind in mij de grootste drijfveer om inderdaad zorgvuldig en nauwgezet te werk te gaan.

Maar laat ik iedereen nu uit de droom helpen: organisatie en structuur staan ver mijn persoonlijke natuur. Mijn beide bureaus, zowel thuis als op het werk, zijn herkenbaar aan de enorme chaos die daarop heerst. Sommige mensen floreren in een dergelijke omgeving, maar ikzelf kan er vaak helemaal niets terugvinden. Verrassingen zijn er dan alleen voor mezelf en weinig aangenaam: met grote regelmaat zijn belangrijke zaken onvindbaar en haal ik dringende deadlines niet. Terwijl ik mijn jongste dochter, de kleine Trubbles, sommeer haar kamer nu eens goed uit te mesten, vraag ik me stilletjes af waar ik nu ook weer mijn agenda heb gelaten.
Het is een paradoxaal talent waarmee ik worstel en waarin ik maar moeilijk de balans kan vinden. Misschien moet ik zelf de woorden eens ter harte nemen die ik al zo vaak mijn kinderen heb toegeroepen: ‘Je kunt het wel, als je maar wílt!’