Botsing

Mijn worsteling met mijn zelfbeeld, mijn identiteit en het ouder worden heb ik hier al vaker blootgelegd. Het is een voortdurend gevecht, dat zich in een week als deze – waarin ik mijn geboortedatum herdenk – nog nadrukkelijker manifesteert dan anders. Vanbinnen voel ik mij een kind, of op z’n hoogste een puber, maar de buitenwereld spreekt mij steevast aan met ‘meneer’. Soms is de botsing wel erg confronterend.

Voorbeeld. Omdat mijn geest zo’n enorm jeugdige instelling heeft, denkt die dat ik er ook zo uitzie. Afgelopen week vond ik in een hippe kledingzaak een tijdloos overhemd, maar twijfelde over de juiste maat (omdat ik nu eenmaal over alles twijfel). De hemden zaten keurig gevouwen vastgeknoopt aan zo’n handig kartonnetje, waardoor passen wat omslachtig werd. Ik sprak de kundige verkoper aan: ‘Ik twijfel tussen een M en een L. Welke kan ik het beste nemen’.  Verkoper trok een wenkbrauw op en schreeuwde mij toen toe: ‘Nou, meneer, ik zou in uw geval toch echt even een XL gaan passen.’ Boem! Botsing! Na het passen bleek de verkoper inderdaad terzake kundig.

Ander voorbeeld. Ik woon in een huis dat steeds meer onderhoud nodig heeft om in conditie te blijven. En in een lichaam waarvoor min of meer hetzelfde geldt. Dus toen ik afgelopen week een aantal overtollige terrastegels af moest voeren, moest ik halverwege die klus al gaan zitten omdat de spieren massaal protesteerden. Nou, vooruit: éven op de bank, dan. Samen met het kneuterige wijkblaadje dat maandelijks op mijn mat valt. Daarin las ik dat er in de buurt zeer binnenkort een 50+-beurs plaats zal vinden. En verdomd: vijftig-plus, dat is wat ik nu ook werkelijk ben. Dit evenement was dus voor mij bedoeld! Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt. Het beursthema was: ‘Actief zijn en blijven’.

Direct kreeg ik transpiratieopwekkende visioenen van nordic walkende clubjes Tena-ladies en echtparen die samen opgewekt het hele Pieterpad afschuimen. Dat kwam niet in de laatste plaats door de afbeelding bij deze aankondiging: een man en vrouw in een unisex-Human Nature-jas van dezelfde herfstkleur (dat laatste is een gok, want het ging hier om een zwart-wit foto). Is dit de doelgroep waartoe ik nu behoor? Boem! Botsing! Actief zijn en blijven op deze manier: ik word al doodmoe bij de gedachte eraan.

Nee, liever koester ik altijd nog het kind in mij. Dat is, net zoals ikzelf, immer heel gewoon gebleven. Daarom bezocht ik afgelopen week in dat sprookjespark in Kaatsheuvel de nieuwe musical over het alom bekende oldskool verhaal van Klaas Vaak. Het kind in mij gaf zich bijna direct geheel en onvoorwaardelijk over aan deze vertelling en viel daarom – geheel in lijn met het verhaal - meteen in slaap. Maar misschien kwam dat ook wel, omdat ik de klus van het sjouwen met tegels net daarvoor had afgerond. Boem! Botsing! (Wie laat een kind dan ook met zware tegels zeulen.)

Gelukkig waren het kind en ik op tijd weer wakker voor het happy end.

Heerlijk!

Ouder

Het besef kwam afgelopen week behoorlijk hard binnen: niet alleen ben ik nu een halve eeuw oud, maar ook een kwart eeuw ouder. Sterker nog: ik had zelfs allang grootouder kunnen zijn. De jaren gaan almaar sneller voorbij.  Het ouderschap is wel zo’n beetje volbracht. Denk ik.

Die maandag zit scherper nog dan tweehonderd megapixels in mijn geheugen. De (toen nog toekomstige) moeder van mijn kinderen en ikzelf togen ’s ochtends naar het ziekenhuis in de vaste wetenschap dat we met een baby terug zouden keren. De dag ervoor waren de vliezen gebroken, maar er was geen weeënactiviteit. We hadden ons ingesteld op een thuisbevalling , maar dát zat er dus niet meer in. De verloskamer in het ziekenhuis richtten we daarom zelf maar zo gezellig mogelijk in, compleet met een radiocassetterecorder, een doos vol meezingtapes, een thermoskan koffie en een kist met spelletjes. Een lieve vriendin kwam mee voor de gezelligheid en eventuele morele ondersteuning en bracht alvast champagne mee. De verpleging liet al vrij snel doorschemeren dat wij de komende uren wellicht toch wat lichtvaardig opvatten.

De weeën bleven uit. De bevalling moest worden opgewekt, waarna elke andere vorm van opgewektheid definitief verdween. Blijspel werd tragedie. Op het dramatisch hoogtepunt stonden er zeven ziekenhuisjassen rond het bed en een goedgevulde gereedschapskist, waaruit tang, vacuümpomp en schaar daadwerkelijk werden gehanteerd. Meisje wilde niet de wijde wereld in…

Maar opeens, heel snel, was ze er toch: zo klein, zo mooi, zo lief.

En wij, wij waren zo blij, zo trots. En ook: zo bang, want zij was ook o zo breekbaar.

Dat was dus het ouderschap: geluk, trots, angst en zorgen. En nooit ging dat meer over. Dat wist ik vooraf natuurlijk ook niet en ik moest leren ermee om te gaan. Meisje wilde niet de wijde wereld in en stiekem vond pappa dat wel prima. Ik transformeerde als vanzelf in een soort pitbull die over zijn puppy waakte. Heel, heel langzaam werd dat wel minder, vooral toen meisje nog twee zusjes kreeg. Maar de kroonprinses krijgt nu eenmaal altijd een speciale behandeling, ook al maakt die haar misschien juist wel kwetsbaarder dan eigenlijk de bedoeling was.

Was ik een goede ouder? Ik vrees van niet, maar wel een met oprechte bedoelingen.

Uiteindelijk maken kinderen hun eigen keuzes. Meisje wilde niet de wijde wereld in, maar vond toch haar voorlopige bestemming op bijna twee uur rijden van het ouderlijk huis, nog maar net tegen de landsgrens aan. Ach, ze had ook ontwikkelingswerk kunnen gaan doen in de Zuid-Amerikaanse jungle om zich daar vervolgens permanent te vestigen als actief guerrillastrijder. Of erger: ze had even goed een van de vijfentwintig jonge Nederlanders kunnen zijn die de afgelopen jaren het leven lieten bij de vredesmissie in Afghanistan. Maar ook die keuzes zou ik hebben moeten accepteren en respecteren. Want uiteindelijk is ouderschap vooral: leren loslaten. En nee, dat is nog altijd niet helemaal gelukt.