Welkomstwoord

Er diende zich nieuw nageslacht aan. Hondje heet die jongste aanwinst graag van harte welkom.

Dag lief kleintje,

Van harte welkom in deze wereld. Je bent hier alweer zeven weken. Voor jou een mensenleven, maar dit is pas het begin. Alles is nog nieuw en onbekend, dus misschien is het wel handig als je beschikt over wat informatie over wat je zoal verwachten kunt. Hoewel ik dat zelf ook nog steeds niet weet, wil ik toch proberen je een beetje op weg te helpen.

We kennen elkaar nog niet zo lang, maar toch hebben we al wat gemeen. We zijn geboren op dezelfde dag! Nou ja, er zaten twee generaties tussen, maar de datum heb ik al decennialang heel bewust meegemaakt. En ik kan je vertellen dat je op een prachtige dag geboren bent, vaak gevuld met het lome gevoel van de nazomer en de warme kleuren van de herfst - maar nooit té warm. Misschien wist je dat allemaal al, want je hebt je nog lang schuilgehouden in je mama’s buik, alsof je hebt gewacht tot deze dag was aangebroken. Ik kan me voorstellen dat dat een bewuste keuze was.

De keuze voor die dag was ook een keuze voor je sterrenbeeld. En dat is best bijzonder want jouw sterrenbeeld (en dus ook het mijne) is niet zo goed in het maken van keuzes. Misschien ben jij daarop wel de uitzondering. En ik zie nu al dat je beschikt over alle positieve eigenschappen van dit gesternte: een tactische en diplomatieke persoonlijkheid die mensen snel voor zich inneemt en altijd de harmonie weet te bewaren, met veel humor, optimisme en een groot gevoel voor schoonheid.

Je bent dus in de beste tijd van het jaar gearriveerd. Alleen blijkt uit jouw keuze voor het jaar zelf niet direct een perfect gevoel voor timing. Dit jaar is in heel veel opzichten…eh…anders. De wereld is ziek: een fysieke aandoening die lichamelijk contact haast onmogelijk maakt, laat staan de intimiteit die voor jou zo belangrijk is om groot en sterk te worden. En ook mentaal is dit een uitdagend tijdperk: de definitie van gezond verstand lijkt afhankelijk van context en gebruiker. Dat leidt vaak tot conflict en allerminst naar de harmonie die jij en ik zo nastreven. Toch denk ik dat de optimist in jou ook inziet: het kan alleen maar beter worden.

Maar het allerbelangrijkste is wáár je bent geboren. Ik kan je vertellen dat je niet beter terecht had kunnen komen. Bij een lieve mama en papa die je alle warmte en intimiteit zullen geven die je nodig hebt om groot te worden – en zelfs meer. Die al lang bezig waren om jouw komst voor te bereiden, niet alleen in hun (en jouw) huis, maar in de hele wereld. Die hun best doen om van die wereld een gezonde plek te maken en die daarvoor hun gezonde verstand gebruiken. Die je beschermen wanneer dat nodig is en je zullen loslaten als je daarom vraagt. Ja, dit zijn de ouders die elk kleintje wil, maar die jij dus gewoon hébt. Dat is genoeg om groot mee te worden.

En als bonus heb je dan ook nog een opa die af en toe wil proberen je een beetje op weg te helpen. (Meer dan eentje trouwens, een bovengemiddeld aantal opa’s).

Dus welkom in deze wereld, lief kleintje.

 

 

Droomreis

Waarin blijkt dat vakantie synoniem kan zijn voor zowel spanning als ontspanning...

We waren in Moskou, De Ware en ik, en reisden vervolgens in goed gezelschap per trein door Mongolië naar Bejing, China. Een absolute droomreis, inderdaad. Met het accent op droom, want ja: corona, derhalve reis geannuleerd, zonder vouzjee en nog maar een jaartje of wat blijven doordromen. We besloten het deze zomervakantie klein te houden, mede gedwongen door de omstandigheden en de maatregelen die de wereld zichzelf oplegt. Daarom zijn we nu in Frankrijk, meer bepaald in de Ardèche. We reisden hierheen in onze eigen voiture en maakten daarbij enkele stedelijke tussenstops. De eerste was de fraaie Franse stad Nancy, die ik een ieder zou kunnen aanraden als verborgen juweel met prachtige pleinen, voorzien van monumentale en majestueuze bouwen, een ruim en aangenaam centraal park en een goed bewaard gebleven oude stad - maar omdat ik vrees dat een dergelijke aanbeveling van de influencer die ik nu eenmaal ben zal leiden tot toerisme van ongeremde groei doe ik dat maar niet. Voor de tweede stop kozen we het mondaine Zwitserse Geneve, waarover hieronder meer.

We reisden licht met onze mondkapjes als centrale kern van onze bagage. De lokale coronamaatregelen namen wij uiteraard steeds nauwkeurig in acht. Mogelijk kwam het hierdoor dat wij onze doorgaans zo strakke voorbereiding verwaarloosden. Nog niet bij aanvang van onze trip: de eerste dagen verliepen geheel naar wens.

Maar bij het invoeren van het Zwitserse reisdoel in het navigatiesysteem werd ons door de strenge dame (maar tevens betrouwbare reisgenoot) die huist in dit systeem op dwingende toon medegedeeld dat er tijdens de route sprake zou zijn van vignetplicht. Terwijl we startklaar achter het stuur zaten, keken De Ware en ik elkaar verbijsterd aan. Vignetplicht? Wat hield dit nu in? Waar konden we nog zo’n vignet aanschaffen? Kwamen we dan de Zwitserse grens nog wel over? We wisten de rust te bewaren en de paniek te beperken, vertrokken toch en raadpleegden onderweg kameraad Google. Het bleek mogelijk (en ook verplicht) om een vignet aan te schaffen aan de                            

Frans-Zwitserse grens. Kosten net geen 40 euro. Best een pittig bedrag, gezien het gegeven dat we er maar een kleine tien kilometer mee hoefden te reizen naar de parkeergarage van ons Geneefse hotel (en twee dagen later diezelfde tien kilometer weer terug).

Eenmaal bij de grens was er sprake van chaos. In verschillende rijen werden Zwitsers en Zwitserlandgangers (met en zonder vignet) door geüniformeerde Heidi’s en Peters tergend langzaam en via ondoorgrondelijke routes naar telkens weer andere geüniformeerde Heidi’s en Peters geleid. De laatste Heidi reikte ons na betaling het felbegeerde vignet uit, zonder verder een woord te wisselen. Licht ontredderd probeerden we deze ingewikkelde sticker op de voorruit te krijgen (waar moest dat eigenlijk precies?) en toen dat (tikje scheef, want met trillende vingers) was gelukt, vervolgden wij onze tocht.

Geneve ligt maar net over de grens en onze betrouwbare reisgenoot loodste ons er behendig aan. Bij het tweede verkeerlicht ging het mis, toen onze dominatrix ons gebood om direct daarna scherp linksaf te slaan, terwijl we stonden voorgesorteerd om rechtdoor te rijden in een eindeloze autorij. Meestal komt de juf dan al snel met een alternatieve route, maar nu kon zij niets anders verzinnen dan een ruime omzwerving door het stadscentrum, dat bij nadere beschouwing een immens verkeersinfarct bleek. Over de laatste 1600 meter van onze reis deden we vijftig (!) minuten. In dat tijdsbestek is de helse tocht door de te volle, te lage parkeergarage met veel te smalle vakken niet meegerekend. 

Eind goed, al goed. Uitgeput en riekend naar angstzweet arriveerden we in ons hotel, waar we konden neerstorten op (vermoed ik) onze Swiss Sense matrassen. Op de onderliggende verdieping was een verbouwing gaande, waarbij het gebruik van de drilboor niet werd geschuwd.

Maar: Geneve is een mooie stad. Echt een aanrader.

 

Ouwe doos

Waarin duidelijk wordt dat ook in het Nieuwe Normaal sommige dingen nooit veranderen...

Het halve land heeft in de afgelopen maanden de al dan niet zelf verkozen quarantaine aangegrepen om zolders en schuurtjes op te ruimen. Omdat ik zelf kon en moest doorwerken tijdens en na de lockdown, kwam ik daar pas nu aan toe. Laat ik meteen toegeven dat ik slecht ben in opruimen. Ik bewaar liever, in dozen, kastjes en laatjes. Alvorens iets weg te gooien, moet het eerst door mijn vingers. Opruimen is dus vrij tijdrovend.

En wie wat bewaart, die heeft wat. In een hele ouwe doos kwam ik bijzondere spullen tegen, die veel vergeten herinneringen opriepen.

Foto’s van mijn kinderen, afgedrukt van de laatste generatie fotorolletjes. Het digitale tijdperk was nog niet geheel ingegaan, maar van inplakken in een album kwam het nimmer meer.

Een liedtekst, geschreven voor de veertigste verjaardag van een lieve BFF (inmiddels bijna 55), en bij die gelegenheid door De Ware en mijzelf tweestemmig ten gehore gebracht onder begeleiding van een feestelijke accordeon.

Een kaart van mijn ouders met de tekst ‘Weer een jaartje erbij. Van harte gefeliciteerd!’ in het handschrift van mijn moeder, die tien jaar geleden overleed. In de kaart vond ik 70 euro.

In de categorie gadgets: een soort zakcomputer, merk Hewlett Packard, afmeting minder dan 10x20 cm (zie foto). Geen idee of ik die ook daadwerkelijk heb gebruikt. Lader en/of adapter vond ik helaas niet terug. En een mini-beamer, die ook al makkelijk in de broekzak past, maar daarin vermoedelijk nooit is beland. Beide devices schat ik in als collector’s items met mogelijke toekomstwaarde. Ze hebben deze opruimronde om die reden overleefd. 

Tot slot vond ik een document dat de tand des tijds goed heeft doorstaan. Ik schreef het toen ik 22 jaar was, als reactie op een artikel in het opleidingsblad van mijn studie Nederlands (zie foto). Ik stond op het punt om aan mijn scriptie te beginnen en dat was ook het onderwerp van mijn reactie. Aan het begin van dít jaar rondde ik een masterstudie Toegepaste Psychologie af en ondanks het verschil in opleidingen én de tussenliggende decennia bleek mijn gevoel hierin ongewijzigd. Overigens bestonden er wel andere significante verschillen met toen en nu. Mijn scriptie uit 1986 (titel: Over spel, drama en onderwijs), die ik ook terugvond, bestond uit 58 op een schrijfmachine getypte pagina’s, waarbij ik veel Tippex gebruikte en titels ontwierp met plakletters. Die eerste scriptie was veel prettiger leesbaar dan de meest recente, want veel minder academisch geschreven. En er bestond naast de voorkeurspelling ook een alternatieve spelling.

Dit document is leesbaar te vinden via deze link

Ik vond nog wel wat spullen die herinneringen dan wel vragen losmaakten. Aan het einde van de dag had ik de hele doos doorgespit. Aan de volgende doos begin ik volgende week.

Babyshower

Waarin duidelijk wordt dat er altijd weer dingen zijn die je voor de eerste keer kunt doen…

Nooit had ik er een seconde aan gedacht dat het nog eens zou gebeuren, maar op een zonnige zaterdagmiddag vond ik mezelf opeens terug bij een babyshower. De babyshower is een event dat vooral groot geworden onder aanmoediging van de huidige generatie millennials. In de dagen dat mijn eigen omgeving zich op zijn toppunt van vruchtbaarheid bevond was de babyshower een volkomen onbekend fenomeen. Tegenwoordig is een van de belangrijkste criteria van het concept dat deelname alleen is voorbehouden aan vrouwen. Dus nee, nooit had ik verwacht dat ik zomaar op een babyshower zou belanden.

Nou ja, zomaar. Er was wel wat aan vooraf gegaan. Een maand of vier geleden nodigde mijn middelste kind, ons Hommeltje, zichzelf bij ons uit om samen met de bijbehorende schoonzoon te komen eten. Tegen een dergelijk spontaan initiatief heb ik geen verweer. Hommeltje bracht een cadeautje mee: Het Superopa-boek. Wat grappig toch weer, dacht ik nog. Maar het kwartje viel pas echt toen ik ontdekte dat op de tweede pagina van het boek een foto van een echografie was geplakt. Het was de eerste foto van ons nieuwe kleinkind. 

Terug naar de babyshower. Jongste zus, zelf al behoorlijk ervaren in het moederschap, bundelde de krachten met BFF van Hommeltje, nam de organisatie van dit evenement op zich en stelde haar eigen achtertuin beschikbaar als feestlocatie. En zo kwam het dat er bij wijze van hoge uitzondering ook mannen welkom waren op deze babyshower. Meer specifiek: de pappa’s. Of liever: de opa’s. We waren natuurlijk zeer vereerd met de uitnodiging en de unieke kans om deel uit te kunnen maken van zo’n gesloten vrouwenbastion. Het voelde een beetje of we een geheime bijeenkomst van de vrijmetselarij mochten bijwonen. We waren er allebei lang tevoren opgewonden over. Waaraan hadden we dit toch te danken?

Een week of wat voor de happening kwam de aap uit de mouw. De organisatie liet weten dat het bedoeling was dat wij het entertainment zouden verzorgen. En of we maar met iets origineels wilden komen. We hadden geen idee wat origineel in dit verband betekende. We gingen research doen en - ik weet eigenlijk niet of ik dit wel openbaar mag maken - kwamen erachter dat babyshowergasten zich veelal bezighouden met het nuttigen van zoetigheden, het maken van cupcakes, blind babyhapjes proeven en herkennen, de zwangere buik beschilderen en baby’s boetseren van klei, marsepein of scheerschuim. Activiteiten die door de huidige organisatie als niet origineel genoeg werden bestempeld. Begrijpelijk.

Aan ons derhalve de taak om de Babyshower 3.0 vorm te geven. En dat is enorm gelukt. Het was een fantastische gebeurtenis. Met veel liefde, warmte en humor. En nog leerzaam ook.

Maar verder kan ik er natuurlijk niets over openbaar maken. In elk geval niet voor ik het heb gedeeld met het middelpunt van alle feestelijkheid: mijn nog ongeboren kleinkind.

 

Godin

Over een rare dag met gemengde gevoelens en liefdevolle herinneringen

Lieverd, vandaag is jouw geboortedag. We vieren jouw leven, ook al ben je er nu zelf niet meer. De afgelopen maanden lijken alleen maar in het teken te staan van accepteren en verwerken. Het verdriet om het verlies van jou kan mij nog altijd overvallen als een onverwachte stortbui op een zomerdag. Het was geen mooi einde, geen makkelijk leven.

Maar lieverd, ik koester de bijzondere momenten samen. Vertrouwelijke gesprekken tijdens onze knipmomenten. Samen dansen, zingen, een liedje maken of gierend door de wasstraat. Ter gelegenheid van wat achteraf jouw laatste verjaardag bleek, fêteerden De Ware en ik je op een etentje in een stijlvol restaurant. Je accepteerde de uitnodiging met groot enthousiasme en de volledige overgave waarmee je je in elk avontuur kon storten. Je bereidde je grondig voor. Op de bewuste avond trad jij aan in een oogverblindende  outfit: een zilverkleurige en nauwsluitende robe, die de toch al nadrukkelijke rondingen van jouw goddelijke lichaam nog meer accentueerden. Je kapsel was onvergelijkbaar - want ja, je bent haarkunstenaar of je bent het niet. Ook was er zichtbaar een middagje intensieve en artistieke zelf-visagie aan het eindresultaat voorafgegaan Toen we door het restaurant naar onze tafel liepen, vielen gesprekken stil, draaien hoofden om, vielen ogen bijna uit hun kassen. Jij zag het niet of liet dat niet merken. Maar ik denk dat aan mij wel te zien was hoe geweldig ik het vond om daar te mogen lopen naast jou, ongenaakbare godin.

Lieverd, in de laatste decembermaand vroeg je mij een foto van je te maken, die je als nieuwjaarswens aan jouw dierbaren kon rondsturen. Toen ik op oudejaarsdag daarvoor bij je langskwam, had je geen goeie dag en wilde je afzien van een foto. Ik ben blij dat ik je wist over te halen én dat je die wenskaart toch hebt verstuurd. Ik vond het een goed gelukt plaatje. Als ik er nu naar kijk zie ik jou in alle facetten. Lief, naïef en sensitief maar ook stoer, sterk en zelfbewust. Prachtige vrouw met een groot, warm hart en een vrije geest. Een geest die mij nog regelmatig gezelschap houdt.

Lieve Sue, jij geloofde niet in toeval. Zo ongeveer sinds het moment dat jij er niet meer bent is de wereld volkomen veranderd. Teruggeworpen op zichzelf. Moeizaam vechtend tegen een onzichtbaar probleem. In voortdurende tweestrijd over de te bewandelen weg. Zich bewust van zichzelf én van de noodzaak aan saamhorigheid. En met een grote behoefte aan warmte en intimiteit.

Is het toeval dat ik in deze eigenschappen ook jouw worsteling met het leven herken? Is dit jouw nalatenschap aan de wereld?

Het kan niet anders of er is een verband, met jou en je goddelijke hand. In mijn dromen roep je mij, ik zie je in de wolken. Dus ik blijf in jou geloven.

Maar nog meer dan dat mis ik jou. Enorm.

Festival

Aflevering waarin veel duidelijk wordt over het Lijden van de Ware Liefhebber.

Ach ja. In deze week van het jaar vulde ik deze ruimte volkomen ongevraagd met mijn persoonlijke opinie rondom het Eurovisie Songfestival. Geheel belangeloos deed ik er nog een stemformulier bij om de euforie tijdens de finaleavond in menig huiskamer tot een ongekende climax te doen stuwen. Zelf was ik dan bij voorkeur in levenden lijve aanwezig bij het spektakel, te midden van de vlaggende massa, maar met voldoende afstand om die met een analytische blik te kunnen beschouwen. En dit jaar zou ik, met ondubbelzinnige onderbouwing, op luide toon beargumenteren aan wie maar luisterde waarom IJsland dit jaar het festival zou winnen en waarom Litouwen, Bulgarije, Malta en Zwitserland net niet.

Maar nee. We gingen van Open Up naar LockDown. Dit is het jaar waarin de wereld piepend en knarsend tot stilstand is gekomen. In dat licht bezien is het gemis van een hoopvol evenement van internationale verbondenheid misschien nóg wel zuurder. Maar anderzijds is dat ook maar relatief. Zeker, ik ben verdrietig en in de rouw. Maar daar kom ik wel overheen. Er komt vast weer een ander Songfestival, hopelijk al volgend jaar. Misschien wel heel kleinschalig en zonder vlagvertoon. En misschien ben ik daar dan wel bij, samen met mijn eigenwijsheden en misschien ook niet. Daar kan ik ook mee leven. Met moeite.

Maar nu. Ik moet het doen met allerlei goedbedoelde alternatieven. Samen met heel Nederland mag ik meestemmen op de Songfestival Top 50. Daarbij valt mijn stem op de Poolse Anna-Maria Jopek of de Vlaamse Ingeborg geheel in het niet. De massa zet al bijna 5 decennia Abba bovenaan en sinds een jaar Duncan Laurence op nummer twee. De rest van het lijstje bestaat uitsluitend uit winnaars, nummers-2 en Nederlandse inzendingen. Zouteloos en voorspelbaar.

Artiesten van de B-garnituur mogen op primetime (en op Ibiza!) hun versie van een obligate songfestivalklassieker uitvoeren. Een weinig verheffend gebeuren. En zelf voor het vervangende festivalprogramma op de finaleavond is Johnny Logan uit zijn sarcofaag gehaald. Songfestivalwinnaars zijn nu eenmaal onsterfelijk. Maar soms is dat jammer.

Nou ja. Het omarmen van het songfestival door de massa betekent voor de ware liefhebber eerder ellende dan erkenning. Iedereen heeft er verstand van, maar diepgang ontbreekt en doorsnee regeert.  Dat moet maar snel afgelopen zijn.

Hopelijk volgend jaar.