Voorbij

Het jaar is voorbij. Geen jaar om fijn op terug te kijken. Ik verloor geliefden, mijn moeder, mijn broer. En twee konijnen, die vallen daarbij in het niet, maar toch… ’t Is tekenend voor 2010. Een jaar van verlies, van tranen, van verdriet, van gevecht.

Het jaar is voorbij en ik wil er niet veel woorden meer aan vuil maken. Maar van mijn lief kreeg ik een gedicht. Het hoorde bij de surpriseavond, die we vierden op eerste kerstdag, samen met mijn vader en onze kinderen. We wilden de nu beladen feestdagen wat licht en luchtig houden, met leuke surprises en grappig rijm.
Maar van mijn lief kreeg ik een gedicht. Hardop voorlezen met droge ogen was ondoenlijk. Het gedicht stond haaks op de sfeer. Maar paste er wonderwel ook heel goed bij. Het vatte alles zo mooi samen. Dit is het:

Als jaren konden praten
Hun verhalen kwijt zouden kunnen
Dan was dit jaar een boek
Van wel duizend bladzij dik
Met in dat boek
Het verhaal van jij en ik

Als jaren konden praten
Dan zouden tranen vloeien
Honderdduizend tranen
Wel dertig doekjes nat
Met tranen van verdriet
Volledig vol gespat

Als jaren konden praten
Dan zouden ze vertellen
Over allerliefste mensen
Die niemand meer zal horen
Liefhebben dat dan wel
Bezongen ook door koren

Als jaren konden praten
Dan zou dit liever zwijgen
Een stilte na de storm
Veelzeggend en oprecht
Oorverdovend stil
Als was teveel gezegd

Als jaren konden weten
Wat jij hebt doorgemaakt
Geruggensteund door kracht
Die kwam vanuit je tenen
Rechtstreeks uit je hart
Geprezen zijn je genen

Als jaren konden zien
Hoe jij hebt liefgehad
Gezorgd, verpleegd, bemind
Dat maakt mij heel erg trots
Want zelfs in minder tijden
Ben jij mijn stille rots

En daarom hou ik zo ontzettend veel van je

Zo! Nu positief en opgewekt naar een nieuw jaar, waarin de dingen alleen maar beter kunnen gaan!

Staking

Mijn moeder is overleden. De postbodes van TNT staken. Twee gebeurtenissen die op ’t oog weinig of niets met elkaar hebben uit te staan, maar allebei een sombere ondertoon hebben. Gecombineerd blijken te ze kunnen leiden tot een nachtmerrie in het kwadraat.

Mijn moeder overleed op een van de eerste winterse dagen van dit jaar. Niet onverwacht, maar wel plotseling. We hoopten eigenlijk op nog een paar weken. Misschien gaf het grauwe uitzicht op de sneeuwzwangere lucht of de aanhoudende vrieskou haar het laatste zetje.

Mijn moeder overleed op de eerste van twee opeenvolgende stakingsdagen van TNT-post. Op de tweede actiedag schreven mijn familie en ik de enveloppen voor de rouwbrieven. Die moesten we diezelfde vrijdagavond voor half negen persoonlijk afleveren bij het verdeelcentrum in Den Bosch, in een zogeheten rouwpostpakket. Rouwpost zou zeker niet lijden onder de staking. Zelf kreeg ik tijdens de actiedagen trouwens gewoon post.

Ik bracht de post ’s avonds om kwart voor zeven. Die zou zaterdag overal bezorgd worden. In de loop van de zaterdag bleek al snel dat dit niet het geval was. Bij veel mensen zat de kaart niet bij de post. De uitvaartondernemer wierp zich op als bemiddelaar en nam contact op met TNT. Hij had een barcode nodig, die op het rouwpostpakket zat. Daarvan had ik gelukkig een kopie.

Op maandag werden er weer nog wat rouwbrieven bezorgd. Maar nog niet allemaal. De uitvaart was woensdagochtend. We hadden geen idee of alle geadresseerden daarvan tijdig op de hoogte waren.

Op dinsdagochtend werd ik gebeld door een TNT-medewerkster. Zij wilde voor mij uitzoeken wat er mis was gegaan. Kon ik even de postcodes en huisnummers geven van de mensen die geen kaart hadden gehad? Ja, dat kon ik wel. Maar dat was redelijk zinloos. Van die mensen wíst ik immers dat ze geen kaart hadden gehad. Maar voor wie gold dat nog meer? De TNT-juf wilde toch graag nagaan waaraan het had gelegen, dus ik gaf haar de gegevens. Na een uur belde zij terug. Door de hevige sneeuwval heerste er overal paniek en vertraging en geen enkele TNT-collega wilde meewerken aan haar onderzoekje.

Zij sprak de onsterfelijke woorden: ‘En wat denkt u dat ik nu nog voor u zou kunnen doen?’ Ik vatte dit op als een retorische vraag, maar uit de daaropvolgende stilte leidde ik af dat zij daadwerkelijk een antwoord van mij verwachte. Ik stamelde dat ik dat ook niet wist en er ook niet over na wilde denken. ‘Dat snap ik’, besloot zij. ‘En ik hoop dat u begrijpt dat wij erg ons best voor u hebben gedaan.’
We wisten zelf nog bijna iedereen te bereiken. Het was een warm en waardig afscheid. Deze week staakt TNT drie dagen. Sterf dan niet.

Deze column werd eerder gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen op 7 december 2010.