EuroService (slot)

Had ik gelijk? In de tweede voorronde toch 9 van de 10 juist voorspeld. Het slotakkoord is nabij. Zeven landen stellen zich pas voor tijdens de finale van zaterdagavond. En hieronder. Maar natuurlijk wilt u straks zelf ook graag uw mening geven. En dat kan: kijk hier voor het scoreformulier!

We hebben nog een paar landen niet aan het werk gezien tijdens de halve finales. Behalve de Big Five (Spanje, Frankrijk, Duitsland, Italië en het Verenigd Koninkrijk) zijn dat gastland Oostenrijk én speciale gast Australië. Vanwege het zestigjarig jubileum van het festival is Australië uitgenodigd om eenmalig deel te nemen. Nou, ja, eenmalig: mocht het land winnen, dan mogen ze volgend jaar wéér deelnemen. En die kans is best aanwezig. Australië stuurt een in het thuisland gevestigde naam: Guy Sebastian, winnaar van de eerste Australische Idols in 2003 en sindsdien een muzikaal begrip. Zijn nummer ‘Tonight again’ is een vrolijk, aanstekelijk en lekker dansbaar nummer. Zeker top 10!

Het gastland tapt uit een heel ander vaatje dan vorig jaar. Jawel: deze mannen hebben baarden, maar verder lijken ze in niets op Conchita. Een herentrio met een melodieuze popballad, 'I am Yours', van het betere soort. Dat scoort. Helaas is er na twee minuten wel een hele merkwaardige visuele vondst toegepast...

Frankrijk stuurt Lisa Angell met het enige Franstalige nummer: 'N'oubliez pas'. Maar wel in de oeroude traditie van Franstalige songfestivalnummers. Iets té oud wellicht, want het is wel al te voorspelbaar. Toch kan de podiumact, waarbij handig gebruik wordt gemaakt van alle technische beeldmogelijkheden, nog best wat punten opleveren. Groot-Brittannië komt ook maar eens met een man-vrouw-duo: Electro Velvet. Hun nummer ‘Still in love withyou’ haakt in op het succesrepertoire van Caro Emerald. Het podium verandert in een soort nachtclub met enorme decorstukken. Helpt dat? Ik vrees van niet. Maar: mijn vriend Alex Larke, de mannelijke helft van Electro Velvet, blijft een toffe peer (zie foto).

Spanje komt met een type exotische bijdrage, vol van het bijna traditionele songfestivalgetrommel. Er wordt expressievol gedanst bij 'Ámanecer' van Edurne. Niet heel erg, ook niet heel onderscheidend.

De Duitse zangeres Ann Sophie staat in deze finale als gevolg van een verbijsterende plottwist tijdens de Duitse voorronde. De aanvankelijke winnaar (geitenwollensokkenhippie Andreas Kümmert) bedankte ter plekke voor de eer en daarmee mocht Ann Sophie naar Wenen. Maar goed ook: haar ‘Blacksmoke’ maakt zeker kans op een top-10-positie.

Hoewel Zweden als winnaar zal eindigen is ook de Italiaanse inzending populair bij de bookmakers. Het trio Il Volo zijn de drie tenoren van vandaag. Populair klassiek en met passie en pathos gezongen: 'Grande amore', spreekt niet alleen vanwege de titel aan bij een breed publiek. Top-5.

Mijn eigen voorspelling staat hier weer hieronder. Mogelijk (en hopelijk) scoort België nog beter en is ook publiekslieveling Servië een dark horse. Ik volg mijn Servische vriendin Bojana al de hele week op de voet (zie foto).
Tussen haakjes ook de uiteindelijke positionering.

1.       Zweden (1)

2.       Australië (5)

3.       Rusland (2)

4.       Italië (3)

5.       Noorwegen (8)

6.       Estland (7)

7.       Slovenië (14)

8.       België (4)

9.       Azerbeidzjan (12)

10.   Servië (10)

Dus: 8 van 10 Top 10-plaatsen juist voorspeld, zij het in een iets andere volgorde. In de Top 10 eindigden ook nog Letland (6) en Israël (9).

EuroService (2)

Was ’t zenuwslopend, die eerste halve finale, afgelopen dinsdag? Of eigenlijk helemaal niet? Ons eigen Trijntje, gehuld in een vormeloos gordijntje, keek in de camera als een angstig konijntje en veranderde waarschijnlijk nog in een klein chagrijntje... Terecht verlies, ondanks hopen tegen beter weten in. Helaas waren er ook onterechte afvallers. En terechte winnaars!

Hier in Wenen, waar de weersverwachting overigens naar beneden is bijgesteld, spreekt men van de Belgische Justin Bieber en de Servische Adele. In de zaal bleken ze publiekslievelingen. Hoe zal dat zaterdag verder gaan? Hierbij in elk geval een vooruitblik op de tweede halve finale. Eerder zei ik dat die iets interessanter zal zijn dan de eerste. Dat was gelogen. Maar: vanavond gaan we wel de uiteindelijke winnaar tegenkomen!

We starten vrolijk en up-tempo met een man-vrouw-combinatie uit Litouwen, Monika en Vaidas met ‘This time’: Pretentieloze feel-good die we in de finale echt nodig hebben.

Enige tijd geleden drukte een vriend uit Liverpool mij op het hart dat de Ierse inzending dit jaar de dark horse zou zijn. Maar hoe ik ook luisterde naar ‘Playing with numbers’ van Molly Sterling: ik hoorde het er niet in. Begreep later dat dat de betreffende vriend een Ier van geboorte is. Uit San Marino volgen twee kinderen die de afgelopen jaren deelnamen aan het Junior Songfestival: Anita & Michele. Hoge schattigheidsfactor, maar ‘Chain of lights’ gaat de finale niet halen. Misschien heeft Knez uit Montenegro meer geluk, hij schijnt een grote Balkanster te zijn. Van zijn bijdrage ‘Adio’ hoeft hij het niet te hebben.

Na de Georgische strijdster van dinsdag, stuurt ook Malta een ‘Warrior’. De kansen op succes voor Amber zijn echter nog een stukje lager. Een echt hoogtepunt komt uit Noorwegen. Het duistere ‘A monster like me’ van Mörland & Debrah Scarlett. Ze hebben goed geluisterd en vooral gekeken naar de Common Linnets. Boeiend en sfeervol: finale! Mijn lieve vriendin Debrah (zie foto) Há um mar que nos separa’. Ga maar even en neem de volle drie minuten! Uit Tsjechië komt alweer het derde m/v-duo van vanavond: Marta en Vaclav met ‘Hope never dies’. Een beetje rock-cliché, maar zonder shirt ziet Vaclav er lekker uit. Is ook wat waard.

was erg overdonderd door de hoge verwachtingen. De plaspauze valt tijdens het optreden van Portugal. Leonor Andrade met ‘

De jongste deelnemer is Nadav Guedj uit Israël: 16 jaar (ook al zou je dat niet zeggen). ‘Golden boy’ begint veelbelovend, maar wordt dan zo fout dat het misschien ook wel weer leuk is. Finale!

Uit Letland komt dan Aminata (nee, ik verzin dit niet) met ‘Love injected’. Soort van atonale electroballad die door de ziel snijdt. Behoorlijk hysterisch, maar ook opvallend.

Uit Azerbeidjan komt Elnur Hüseynov met de powerballad ‘Hour of the wolf’. Schijnt goed te liggen bij de bookmakers, maar het is net te gelikt. En slaapverwekkend ook, trouwens. Vervolgens worden we van de Ijslandse inzending ook niet wakker. ‘Unbroken’ van Maria Olafs heeft werkelijk niets onderscheidends. Snel door: en nu wel rechtop zitten, want hierna volgt de onvermijdelijke winnaar van het hele festival. Mans Zelmerlöw die voor Zweden zijn ‘Heroes’ zingt. Strak en dansbaar nummer, is misschien iets té veel schatplichtig aan David Guetta (Lovers on the Sun), maar met een knappe en innemende podiumact. Hiervan bijkomen kan tijdens het Zwitserse optreden van Melanie René, want ‘Time to shine’ is weer zo’n dertien-in-dozijnballad als Ijsland en Azerbeidjan. En dan, toe maar, nog een ballad: ‘One thing I should have done’ van John Karayiannis voor Cyprus. Geen power, maar fraai ingetogen. Ik zei tegen John dat het goed was (zie foto).

Voor Slovenië komt het duo (!) Maraaya met een soulful popnummer ‘Here for you’. Ondanks het vage optreden met retro koptelefoons verzekerd van een finaleplaats. De laatste bijdrage van de tweede finale komt van Polen. Monica Kuszynska zingt een vrij trage ballad ‘In the name of love’ en ze zit daarbij ook nog in een rolstoel, dus er valt weinig dynamiek te verwachten.

Ter rechterzijde weer de voorspelde tien finalisten van deze halve finale. Benieuwd of ze inderdaad zaterdag van de party zullen zijn….

Wordt (alweer) vervolgd!

1. Zweden

2. Noorwegen

3. Slovenië

4. Israël

5. Azerbeidzjan

6. Letland

7. Litouwen

8. Tsjechië

9. Polen

10. Montenegro

EuroService (1)

Het is weer die tijd van het jaar. ’t Voorjaar breekt aan in Wenen en belooft hoge temperaturen en zomers zwoele avonden. Uw hondje gaat ervan genieten. Maar natuurlijk niet zonder de thuisblijvers te informeren, ter voorbereiding op de twee halve finales én de finale (inclusief stemformulier). EuroService in drie delen dus!

Belangrijke informatie vooraf: het aantal ballads ligt bovengemiddeld hoog, het aantal mannelijke solisten eveneens. En het succes van onze Common Linnets vorig jaar resulteert nu in maar liefst twintig procent  man/vrouw-duo’s!  

Oekraïne doet dit jaar niet mee (wegens oorlog), maar de eerste deelnemer komt er wél vandaan. Edoeard Romanjoeta doet mee namens Moldavië met ‘I want your love’. Een heel gemiddeld dansdeuntje, dat normaliter niet hoog zou scoren, maar dit jaar weinig concurrentie heeft in het genre. Finale, dus! Daarna een zestal Armeense deelnemers, die elk op een ander continent zijn gevonden en het gelegenheidsgezelschap Genealogy vormen. Het nummer heette eerst ‘Don’t deny’’, maar dat was een te directe verwijzing naar de Armeense genocide en nu heet het ‘Face the shadow’. Een bombastische draak van een nummer. Maar ja: Armenië heeft de finale nog nooit gemist. Mijn persoonlijke favoriet komt uit België. Loïc Nottet met ‘Rhythm inside’. Strak, eigentijds nummer en hopelijk ook live goed uitgevoerd. Geen winnaar, wel finale.

Onze eigen Trijntje volgt, met haar ‘Walk along’. Welke jurk zal zij dragen? Ik hoop zelf op het linkermodel, maar naar mijn advies wordt zelden geluisterd. Finale? Bang van niet… De Finse band met verstandelijk gehandicapten (PKN) met anderhalve minuut punk ‘Aina mun pitää’ waarschijnlijk wel. En Maria Elena uit Griekenland met haar ballad ‘One last breath’ eveneens. Het duo Elina & Stig uit Estland behoren met ‘Goodbye to yesterday’ tot de favorieten bij de bookmakers en het is dan een ook een prettig en tikje retro nummertje. Geen finaleplaats is er voor Macedonië, namens welk land Daniël Kajmakoski zingt over ‘Autumn leaves’. Fraai, maar saai. Ook uit de Balkan komt de Servische Bojana Stamenov, die met ‘Beauty never lies’ helemaal over de top gaat en er en passant ook een fijn gay anthem van maakt met de briljante frase ‘Finally I can say: Yes, I am different and it’s okay!’ Finale, dus.

Helaas is het daarna wel gedaan met de hoogtepunten. Hongarije stuurt Boggie met het übersaaie ‘Wars for nothing’, een half-Nederlandse compositie. Wit-Rusland stuurt het duo Uzari en Maimuna met het aanstekelijke, maar weinig verrassende ‘Time’ en uit Rusland komt de vredesoproep (!) ‘A million voices’ van Polina Gagarina. Ook Rusland staat jaarlijks standaard in de finale en zal daar ook dit jaar weer eindigen in de top 10. Het schattige jongensbandje Anti Social Media uit Denemarken met ‘Theway you are’ blijft te veel aan de oppervlakte en de diepgang ontbreekt eveneens bij de Albanese zangeres Elhaida Dani – hoe hard zij ook ‘I’m alive’ roept. De Roemeense band Voltaj komt met een tweetalig en zeer geëngageerd nummer ‘All over again’, waarvan de inhoud de Eurovisiefans helaas niet zal bereiken. Deze eerste halve finale wordt afgesloten door Nina Sublatti die uitkomt voor Georgië en onthult dat zij een ‘Warrior’ is. Niet finalewaardig, maar waarschijnlijk toch wel finalist.

Hieronder mijn voorspelling voor de top 10 van de dinsdagavond. De tweede halve finale, op donderdag, is een stuk interessanter. Daarover voor die tijd meer...

Kom terug!

1. Estland
2. Rusland
3. België
4. Griekenland
5. Armenië
6. Finland (toch niet... gelukkig)
7. Servië
8. Moldavië (ach, toch niet)
9. Nederland (ook niet)
10.Wit-Rusland (ook al niet).

Zes uit tien, geen echt goede voorspellingswaarde. Tegen de persoonlijke verwachtingen in gingen door: Albanië, Hongarij, Georgië en Roemenië....

Groepsgedrag

Zeker, uw hondje is een mensenvriend. Een trouwe metgezel, een echt gezelschapsdier. Kan niet zo goed tegen (te) lang alleen zijn. Wil gewoon heel graag ergens bij horen. En dat is gelukkig ook het geval. Gelukkig? Meestal dan.

Welbeschouwd hangt mijn hele bestaan aaneen van groepen en clubjes, van clubs en groepjes. Elk met een heel eigen invalshoek of uitgangspunt, soms zelfs mijlenver uiteen. Maar mijn lidmaatschap is steeds zelfverkozen en in al die uiteenlopende gezelschappen weet ik mij soepel te bewegen. Ik versta namelijk heel goed de kunst - én het geheim -  van groepsgedrag. Dat gaat vanzelf, het valt niet uit te leggen.

In mijn (sterk uitgedunde) familiegroep gedraag ik mij hoorbaar anders dan in de eetclub waarmee ik regelmatig en luidruchtig plaatselijke restaurants frequenteer. De commissietaken op mijn werk neem ik uiterst zorgvuldig en serieus maar als lid van een pubquizteam doe ik lollig en stoer (maar wil ik wel winnen). Afhankelijk van de klas die ik voor me heb, ben ik een strenge docent of juist een joviale. Het gedrag van de groep bepaalt dat van mij. Ik vermoed dat aanpassingsvermogen een belangrijke factor is.

Nog een voorbeeld? Sinds kort ben ik weer aan het studeren. Daar ben je immers nooit te oud voor. Integendeel: ik voel me jonger dan ooit tevoren. En daar gedraag ik me ook naar: ik betrap mezelf op het uitstelgedrag, de onzekerheid, het geklaag over docenten en tentamens, de gemakzucht en minimale inspanningen van de postpubers die de eerstejaarsgroepen bevolken van de opleiding waar ik zelf werkzaam ben. Allemaal herkenbare, stereotype kenmerken, die blijkbaar horen bij ‘de student’ en waaraan ik mijzelf zonder enig verder nadenken overgeef.

Of er groepen zijn waarin ik me niet thuis voel? Ach, eigenlijk ben ik een allemansvriend, dus daar ben ik niet erg kritisch in. Ik wil zelf ook graag aardig gevonden worden, of had ik dat al gezegd?

Toch heb ik onlangs een groep ontdekt waarmee ik moeite heb: de Whatsapp-groep.

De laatste tijd blijk ik namelijk opeens en ongevraagd te zijn toegevoegd aan een Whatsapp-groep, met uiteenlopende thema’s. Iedereen in zo’n groep heeft een mening over dat thema en deelt die ook ongevraagd, ongeacht het tijdstip. Dat ontaardt soms (nee, vaak!) in een discussie die met het thema nog maar weinig heeft te maken. De Whatsapp-groep is niet het gezelschap dat ik zoek.

Ik sta hierin niet alleen. Een collega met jonge kinderen verzuchtte onlangs dat ze genoeg had van de terreur van de kinderfeestjeswhatsappgroepen. Nog voor de uitnodiging bij kindlief in de bus ligt, is er al een feestwhatsapp gemaakt met alle moeders. Welk cadeau gaat er gekocht worden? Op elke suggestie volgt steevast en verplicht een Dikke Duim. De groep wordt gebruikt voor overleg over halen en brengen. Tijdens het feestje krijgen de moeders veel foto’s en live-filmpjes toegestuurd. Bij thuiskomst heeft het kind weinig nieuws meer te vertellen. Die thuiskomst wordt natuurlijk ook al tijdig aangekondigd. En daarna roept elke moeder natuurlijk nog ook hoe leuk het toch wel is geweest: Dikke Duim!

Nee, mijn collega deed zelf niet mee aan dit groepsgedrag. De bagger aan berichtgeving vond ze irritant en storend. Maar afhaken vond ze - begrijpelijk - in dit geval ook lastig. Ze vond zelf een oplossing: de mogelijkheid om de meldingen van een Whatsapp-groep uit te dempen of uit te schakelen, voor een periode van 8 uur, 1 week of zelfs een jaar.

Ik ben blij dat ik niet meer in de kinderfeestjescategorie verkeer. Maar de oplossing van mijn collega is ook prima bruikbaar bij andere thema’s!