Droomreis

Waarin blijkt dat vakantie synoniem kan zijn voor zowel spanning als ontspanning...

We waren in Moskou, De Ware en ik, en reisden vervolgens in goed gezelschap per trein door Mongolië naar Bejing, China. Een absolute droomreis, inderdaad. Met het accent op droom, want ja: corona, derhalve reis geannuleerd, zonder vouzjee en nog maar een jaartje of wat blijven doordromen. We besloten het deze zomervakantie klein te houden, mede gedwongen door de omstandigheden en de maatregelen die de wereld zichzelf oplegt. Daarom zijn we nu in Frankrijk, meer bepaald in de Ardèche. We reisden hierheen in onze eigen voiture en maakten daarbij enkele stedelijke tussenstops. De eerste was de fraaie Franse stad Nancy, die ik een ieder zou kunnen aanraden als verborgen juweel met prachtige pleinen, voorzien van monumentale en majestueuze bouwen, een ruim en aangenaam centraal park en een goed bewaard gebleven oude stad - maar omdat ik vrees dat een dergelijke aanbeveling van de influencer die ik nu eenmaal ben zal leiden tot toerisme van ongeremde groei doe ik dat maar niet. Voor de tweede stop kozen we het mondaine Zwitserse Geneve, waarover hieronder meer.

We reisden licht met onze mondkapjes als centrale kern van onze bagage. De lokale coronamaatregelen namen wij uiteraard steeds nauwkeurig in acht. Mogelijk kwam het hierdoor dat wij onze doorgaans zo strakke voorbereiding verwaarloosden. Nog niet bij aanvang van onze trip: de eerste dagen verliepen geheel naar wens.

Maar bij het invoeren van het Zwitserse reisdoel in het navigatiesysteem werd ons door de strenge dame (maar tevens betrouwbare reisgenoot) die huist in dit systeem op dwingende toon medegedeeld dat er tijdens de route sprake zou zijn van vignetplicht. Terwijl we startklaar achter het stuur zaten, keken De Ware en ik elkaar verbijsterd aan. Vignetplicht? Wat hield dit nu in? Waar konden we nog zo’n vignet aanschaffen? Kwamen we dan de Zwitserse grens nog wel over? We wisten de rust te bewaren en de paniek te beperken, vertrokken toch en raadpleegden onderweg kameraad Google. Het bleek mogelijk (en ook verplicht) om een vignet aan te schaffen aan de                            

Frans-Zwitserse grens. Kosten net geen 40 euro. Best een pittig bedrag, gezien het gegeven dat we er maar een kleine tien kilometer mee hoefden te reizen naar de parkeergarage van ons Geneefse hotel (en twee dagen later diezelfde tien kilometer weer terug).

Eenmaal bij de grens was er sprake van chaos. In verschillende rijen werden Zwitsers en Zwitserlandgangers (met en zonder vignet) door geüniformeerde Heidi’s en Peters tergend langzaam en via ondoorgrondelijke routes naar telkens weer andere geüniformeerde Heidi’s en Peters geleid. De laatste Heidi reikte ons na betaling het felbegeerde vignet uit, zonder verder een woord te wisselen. Licht ontredderd probeerden we deze ingewikkelde sticker op de voorruit te krijgen (waar moest dat eigenlijk precies?) en toen dat (tikje scheef, want met trillende vingers) was gelukt, vervolgden wij onze tocht.

Geneve ligt maar net over de grens en onze betrouwbare reisgenoot loodste ons er behendig aan. Bij het tweede verkeerlicht ging het mis, toen onze dominatrix ons gebood om direct daarna scherp linksaf te slaan, terwijl we stonden voorgesorteerd om rechtdoor te rijden in een eindeloze autorij. Meestal komt de juf dan al snel met een alternatieve route, maar nu kon zij niets anders verzinnen dan een ruime omzwerving door het stadscentrum, dat bij nadere beschouwing een immens verkeersinfarct bleek. Over de laatste 1600 meter van onze reis deden we vijftig (!) minuten. In dat tijdsbestek is de helse tocht door de te volle, te lage parkeergarage met veel te smalle vakken niet meegerekend. 

Eind goed, al goed. Uitgeput en riekend naar angstzweet arriveerden we in ons hotel, waar we konden neerstorten op (vermoed ik) onze Swiss Sense matrassen. Op de onderliggende verdieping was een verbouwing gaande, waarbij het gebruik van de drilboor niet werd geschuwd.

Maar: Geneve is een mooie stad. Echt een aanrader.