Getrouwd

't Wordt een feestelijke zomer. In korte tijd vielen er bij De Ware en mij maar liefst drie uitnodigingen voor een huwelijksfeest op de mat. Drie stuks! En hoe trendy wij dan misschien ook zijn mogen: drie bruiloften in één zomer (van een jaar waarin het aantal huwelijken sowieso fors is teruggelopen), dat is werkelijk een ongekend aantal voor mensen van onze generatie.

Natuurlijk: als gevolg van onze altoos jeugdige uitstraling hebben wij inderdaad ook een behoorlijk jonge vriendenkring op wiens feestjes wij graag geziene gasten zijn. En bovendien hebben wij als rolmodellen, voorvechters en lansbrekers van de gelijke behandeling in het huwelijk een vaste plaats op de gastenlijst van menig homohuwelijk.

Zijn het dan alleen homo’s die nog trouwen? Nee, hoor. We ontvingen ook een uitnodiging voor een oldschool heterohuwelijk. Oldschool? Een bruiloft van drie dagen, gedurende welke periode alle gasten verblijven in een luxe en exclusieve gîte met adembenemend uitzicht, diep in de Belgische Ardennen. Alleen al door de uitnodiging was ik tot tranen geroerd, dus dat belooft wat, straks in september.

Maar even to the point. Allesbepalend in deze dagen is natuurlijk de brandende en nachtrustrovende kwestie: wat moet ik áán? Op geen van de uitnodigingen was sprake van een strikte dresscode á la black tie of tenue de ville. Eentje maakte melding van het gezellige ‘kom zoals je bent’. Maar dat kán natuurlijk niet. De kunst is om als gast te verschijnen in een outfit die voldoende bewondering en positieve feedback oplevert, zonder dat de aandacht te veel wordt afgeleid van het bruidspaar. Omdat De Ware en ik de enige gemeenschappelijke deler vormen op de drie gastenlijsten zou één uitgekiende kledingcombinatie in principe voldoende kunnen zijn. Maar dat is mijn eer te nabij.

Aan de slag, dus. Voor huwelijk nummer 1, dat al bijna is begonnen, shopte ik zorgvuldig een even subtiele als verrassend geraffineerde combinatie van chic en casual bijeen in frisse, eigentijdse modekleuren, met sportieve schoenen en een olijk hoofddeksel om het af te toppen. In mijn nopjes en overtuigd van mijn eigen succes showde ik mijzelf -  twee dagen voor de bruiloft - het geheel voor de spiegel. Tot mijn schrik ontdekte ik in het nieuwe,  ongedragen trendy, boordloze overhemd twee onduidelijke, maar erg grote én zichtbare vlekken! Na een lange, slapeloze nacht toog ik ermee terug naar mijn favoriete herenmodezaak, waar ik de aanschaf had gedaan.

De verkoper van dienst, een twintiger met hipsterlook en Marokkaanse roots, vond zichzelf de leukste thuis. ‘Maar mijnheer!’ riep hij hardop uit in de rustige zaak (draaiden ze daar eigenlijk niet altijd van die harde muziek?). ‘Wat voor vlekken hebt u daar nou in gekregen?’. Hij knipoogde erbij, maar dat zag verder niemand. Natuurlijk kreeg ik een nieuw shirt, maar helaas: mijn maat was niet voorradig. ‘Maar ik wil het graag morgen dragen’, zei ik. ‘Uw maat zit wel op een etalagepop’, zei de klerenjongen. ‘Die kan ik er wel even afhalen? Maar dan komen er natuurlijk wel extra kosten bij.’ Ja, het was een ware grapjas.

Gedragen door de pop was het nieuwe exemplaar behoorlijk gekreukt. ‘Dat moet wél even gestreken worden’, constateerde de We-man en vroeg: ‘Bent u getrouwd?’. Toen ik die vraag bevestigend beantwoordde, zei hij guitig: ‘Gelukkig, dat is dan geen probleem!’ Ik keek hem even doordringend aan en zei langzaam, met de nadruk op elke lettergreep: ‘Nou… mijn man ziet me aankomen.’

Na een kort moment waarin vertwijfeling, onzekerheid en een vleugje afkeer zichtbaar vochten om voorrang bij de hipster, wendde hij zijn blik af, schoof het hemd in een tas en wenste mij er veel plezier van.

De vrouw van het stel dat achter mij stond te wachten vulde de hele zaak met haar schaterlach.

Korting

Oké, misschien typisch Hollands, maar ik ben nu eenmaal gek op korting. Ik vind het een sport om voor een spotprijs een leuke broek of fraaie schoenen te vinden. Liever trots thuiskomen met iets goedkoops dan met een exclusief maar peperduur stukje merkkleding. Zelfs de kwaliteit vind ik dan ondergeschikt, want zo’n koopje hoeft ook heus geen jaren mee. Een heel enkele keer blijkt het prijsverschil niet altijd een voordeel.

Afgelopen week zat ik met een groepje gelijkgestemden in een restaurant. Mijn jacht naar meevallertjes beperkt zich namelijk niet uitsluitend tot kleding. Ik ga ook graag met korting uit eten en dat kan: door aandachtig te speuren in het grote aanbod van internetvouchers voor allerhande restaurants. En sociaal als ik ben, deel ik het behaalde voordeel graag met mijn culinaire vrinden. Deze laatste keer bleek de korting een tikje tegen te vallen (we zagen in de kleine lettertjes een soort van reserveringssom over het hoofd), maar we lieten ons er  maaltijd niet minder om smaken.

Zoals altijd hadden we gereserveerd voor zes, al vele weken eerder. Vier van ons stapten precies op tijd het eethuis binnen, juist toen een enorm noodweer losbarstte. De beide andere vrienden bleken vertraagd. Conform de instructies gaven we onze kortingscoupons alvast af aan een vrolijk serveerstertje en lieten ons naar de gereserveerde tafel leiden. Maar ach, vanwege het nare weer bleven alle gasten treuzelend nog maar eens koffie bestellen. Ook aan de ons toebedeelde tafel. Er werd creatief geschoven met meubilair: aan een vierpersoonstafeltje werden zes stoelen gezet. Daarover deden wij niet moeilijk. We bestelden gezellig wat te drinken en wachtten de komst van onze vertraagde tafelgenoten af. Die arriveerden een half uurtje later, doornat maar opgewekt en leverden eveneens hun keurig thuis geprinte kortingsbonnen in. We bestelden ons driegangendiner.

Het eten is sowieso nog lekkerder als het goedkoop is, maar alle zes waren we het eens over de prima kwaliteit van elk van onze gerechten. Toen we na de koffie de rekening vroegen en kregen, sloeg de stemming om. Omdat we onze vouchers vooraf betaald hadden, moesten alleen de drankje op de nota staan. Er bleken echter ook vier volledige maaltijden te zijn doorberekend. Dit moest natuurlijk rechtgezet! We maakten de hoogblonde bedrijfsleidster vriendelijk attent op de vergissing. Vergissing? Nee, hoor: we hadden immers maar voor twee personen vouchers ingeleverd. Nog altijd vriendelijk legden we uit dat de eerste vier al direct bij binnenkomst waren overhandigd. Nee, hoor, ontkende de peroxide gastvrouw, die bonnen waren nergens aangetroffen.

Hierna werd de sfeer grimmig. We voelden ons nadrukkelijk bejegend als een stelletje oplichters. Een willekeurig lid van ons gezelschap werd zo ongeveer ontvoerd en meegevoerd naar een als kantoor ingerichte bezemkast om aldaar onder de intimiderende blik van Blondie en twee andere personeelsleden te proberen de vouchers opnieuw af te drukken, wat allemaal niet direct wilde lukken… Het vrolijke serveerstertje herinnerde zich nog goed onze bonnen te hebben aangenomen, maar werd vervolgens in het bijzijn van collega’s en clientèle door de bitchy bazin afgebekt en afgevallen: ‘Moet ik het dan soms op jou verhalen?’

Na een klein half uur waren onze kortingsbonnen opnieuw uit de printer. Iemand (die niet blond was) mompelde iets van excuses voor het ongemak. We kregen een aangepaste factuur en een minzame blik, maar geen kopje koffie. We probeerden rustig de geverfde kuif uit te leggen dat we deze gang van zaken allerminst professioneel vonden, maar onze feedback was duidelijk aan dovemans oren gericht. Een gezellige avond eindigde met een ferme domper.

Bij thuiskomst hebben we een formele klacht ingediend tegen Miss Humphreys (inderdaad, subtiele verwijzing naar de restaurantnaam). Soms is korting niet noodzakelijk een voordeel.