Kijkavond

Het studentenleven gaat niet altijd over rozen. Het bestaat echt niet immer uit louter uitgaan en uitslapen, dat zien docenten ook wel. Dan trekken nachtelijke studie-uren een zware wissel. Soms is het leed wat minder zichtbaar. En af en toe maken studenten het vooral zichzelf erg moeilijk.

Hommeltje, ons middelste kind, studeert sinds de start van dit studiejaar in een middelgrote stad op behoorlijke afstand van het ouderlijk huis. Vanwege het selectieve aannamebeleid van haar nieuwe opleiding hoorde zij pas kort voor de zomervakantie dat ze daadwerkelijk was toegelaten. Gedurende de zomermaanden was ze actief als recreatieleidster op een camping in weer een heel andere uithoek van het land. Tijd om te zoeken naar een kamer was er derhalve niet. Halverwege augustus bleek dat ook niet meer nodig. Elke studentenkamer in de nieuwe studiestad bleek bezet. Gevolg: elke schooldag kost Hommeltje nu tweeënhalf uur aan reistijd. Dat houdt geen mens vol, natuurlijk.

De kamerjacht gaat daarom onverminderd voort. Op bijna elke vrije middag en avond. Bij prikborden op school en in de supermarkt. Bij nieuwe klasgenoten die meer geluk hadden gehad. En op internet, waar je je als kamerzoekende gratis kunt inschrijven, maar vervolgens alleen op mogelijke woonruimte kunt reageren, wanneer je daar tenminste steeds weer opnieuw een bedrag voor neertelt. En je moet vooral niet vreemd opkijken wanneer je dan op je smeekbede nooit meer een enkele reactie ontvangt of de kille mededeling dat de kamer al is vergeven.

Ook in deze vriendelijke provinciestad blijken woekeraars actief. Ja, hoor, we hebben zeker een studentkamer beschikbaar. In deze kunt u direct wonen: tien riante vierkante meters vloeroppervlakte (wel met twee schuine dakwanden), met gebruik van keuken en badkamer. Voor slechts 410 euro per maand. Graag wel drie maanden vooruit betalen plus twee maanden borg. De servicekosten bedragen maar 35 euro. Per maand, ja. Dat is exclusief gas en elektra. Nee, een internetaansluiting, daarvoor moet u zelf zorgen.

Iedereen lijkt mee te doen met deze gekte. Wanneer er een kamer vrijkomt in een studentenhuis, wordt er een kijkavond georganiseerd. Dat betekent niet alleen dat je dan de vrijgekomen kamer kunt komen bekijken. Je wordt vooral ook zélf bekeken. En bevraagd. Soms hoef je niet eens te komen als je geen muziekinstrument speelt. Soms blijkt het belangrijk of je vis eet of waar je je schoenen koopt. Soms heb je vijf minuten om, al dan niet met behulp van een powerpointpresentatie, de zittende bewoners ervan te overtuigen waarom juist jij hun ideale nieuwe huisgenoot bent.

Hommeltje vindt deze terugkerende parades belachelijk, bedenkelijk, verachtelijk. Maar ze draaft wél steeds braaf op. Tot ze eindelijk een keer wordt uitgekozen. En dan zelf lid mag zijn van de selectiecommissie. Een rol die ze maar al te graag zal vervullen.

Ook deze column werd eerder gepubliceerd voor medewerkers en studenten van Fontys Hogescholen. Met opnieuw vermakelijke reacties, waaronder:

Reactie 1
Oke nu wil ik het echt weten: Ze heet toch niet echt 'Hommel(tje)'?
Roos,Nicky N.A.H. de, Student Fontys Hogeschool Management Economie en Recht, Financial Services Management

Reactie 2
@1 : http://www.meertens.knaw.nl/nvb/naam/is/Hommel Denk het niet dus ;)
Ergezen,Salih S., Student Fontys Internationale Hogeschool Economie, Int Business & Man Studies

Reactie 3
Studentenleed en woekerplezier... een ander perspectief: een woonwijk met een basisschool die kampt met een leerlingtekort doordat veel omliggende gezinswoningen voor kamerbewoning zijn omgebouwd. Heel jammer... want kindjes worden zelden geboren en grootgebracht in een studentenwoning. Begrijp me niet verkeerd, ik gun elk Hommeltje een happy home, maar een gezonde wijksamenstelling is ook niet mis... mét openbaar internet uiteraard, dat dan weer wel!
Leenhouwers,Bob B., Medewerker Fontys Hogeschool ICT

Jury

‘Jij bent ook best swagger, pap’, zegt mijn 20-jarige dochter Hommel. Ik begrijp onmiddellijk hoe haar opmerking is bedoeld. Hommel en ik liggen namelijk samen op de bank te kijken naar Holland in da hood, een tv-serie waarin een groepje hilarische Hollandse rappers zich probeert te voegen naar het Amerikaanse straatleven. De grootste waardering die je daar kunt krijgen: swagger!

Over waardering gesproken: Fontys kwam de afgelopen week breed in het nieuws met het voornemen dat docenten voortaan met minimaal het rapportcijfer 7 moeten worden beoordeeld door hun studenten. Een ambitieuze gedachte! Maar een rapportcijfer als waardering? Dat lijkt mij bepaald niet meer van deze tijd. Net als mijn dochter behoort de huidige studentenpopulatie immers tot de tv- en socialmedia-generatie. Beoordelen staat daarbij gelijk aan jureren.

Zo ongeveer dagelijks is er op tv wel een wedstrijd waaraan een jury te pas komt. De beoordeling beperkt zich allang niet meer tot de essentie van de competitie. Zangeresjes worden afgebrand wegens overgewicht, modellen weggestuurd vanwege de foute kapper en kandidaten-met-weinig-persoonlijkheid-in-het-algemeen verdienen een nekschot. Cijfers worden daarbij doorgaans niet gegeven.
Ook elders zijn beoordelingen niet altijd even gefundeerd. Volksvertegenwoordigers roepen elkaar tot de orde in termen als ‘doe effe normaal, man’ en ‘doe ’s rustig’.
En op internet volstaat het om bij nagenoeg elk passerend beeld op de ‘Like’- button te klikken. Top of flop.

En is voor een gefundeerde én genuanceerde beoordeling ook niet een bepaalde basiskennis vereist? Van mijn eigen doelgroep, HBO-Rechtenstudenten, mag dit misschien verwacht worden. Toch moest ik zo’n student onlangs nog – ongelogen waar – uitleggen dat de Bende van Oss toch echt geen musicalgezelschap was onder leiding van een Wizard.
Bovendien worden ook rechtenstudenten vooral geconfronteerd met de tv-rechtspraak van Amerikaanse makelij, waarin een jury, niet gehinderd door enige kennis, de wereld uitsluitend ziet in zwart-wit: schuldig of onschuldig. Een tussenweg bestaat niet, laat staan een 10-puntsschaal.

Maar hé: ik krijg opeens een goed idee. Waarom laten we nieuwe docenten, bij wijze van sollicitatiegesprek of assessement, niet gewoon een les geven aan een groep studenten? Maar, let op: die studenten zitten dan in een draaistoel met grote rugleuning naar de nieuwe docent toe. Als het verhaal van de docent hen bevalt, dan kunnen ze hun stoel omdraaien. Draaien er voldoende studenten om, dan is de docent aangenomen! Bij gelijke geschiktheid kunnen twee kandidaten in een hoorcollegezaal daarna nog een ‘college battle’ voeren.
En intussen kan John de Mol er een camera opzetten. Swagger!

Deze column werd ook online gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen... en kreeg hilarische reacties, waaronder:
Reactie 6
Ik snap het puntenverhaal goed. Moeten ze ook invoeren als ouders hun kroost een naam gaan geven...
Stein,Kevin K.M. van, Student Automotive, Automotive, 4-10-2011 19:43
Reactie 9
Zou ze echt Hommel heten ja? Kan toch niet.
Hallegraeff,Ivo I., Student Fontys Hogeschool HRM en Psychologie, Personeel en arbeid, 5-10-2011 8:50