Ontspannen!

We vieren vakantie, De Ware en ik. Op een overzichtelijk eiland waar de hemel elke dag strakblauw is en de zonsondergang elke avond even adembenemend. De temperatuur is hoog, het tempo laag. Ideale omstandigheden voor optimale ontspanning. En toch: we hebben moeite om ons daar zomaar aan over te geven.

De afgelopen zomers vulden we onze vakantietrips met activiteiten. We stippelden thuis alvast een reis uit die ons door uiteenlopende streken of zelfs landen voerde en waarbij we verbleven in uiteenlopende accommodaties. We huurden een citybike of een auto of maakten een binnenlandse vlucht. Elke dag had een nieuwe, eigen agenda.

Maar na het afgelopen drukke jaar kon ik zelf moeilijk de energie opbrengen om opnieuw zo vermoeiend actief te zijn. Ik verlangde naar een stabiel-zonnig klimaat, waarbij de tocht naar strand of zwembad de belangrijkste inspanning zou betekenen. Tot mijn verrassing stemde De Ware vrijwel direct in met mijn voorstel. En aldus geschiedde.

Nu is het toevallig zo dat in een mensenleven De Weg Naar Ontspanning zo ongeveer het meest stressvolle traject is. Natuurlijk kon ik pas écht alles achter me laten als het klaar en opgeruimd was. Dus in de weken voorafgaand aan vertrek was ik vooral erg druk met het afmaken van allerlei zaken af te maken – en ook maar vast met de voorbereiding van relevante zaken na de terugkeer.

Daarnaast zou ik me tijdens ons zonverblijf toch ook met grote regelmaat in een zwembroek moeten vertonen. Ook dat vroeg om voorbereiding. Ik vermoedde dat ik over een goddelijk lichaam zou beschikken, wanneer dit vijf kilo lichter was, maar - realist als ik ben -, ik zag dit streven toch als te ambitieus en zette in op drie. Na drie weken van intensief bewegen en obsessief letten op voeding was ik 2,5 kilo lichter. Dat moest dan maar. Ik leek intussen zo uitgeput van mentale en fysieke inspanning dat ik waarschijnlijk toch niet verder komen zou dan het balkonnetje van ons appartement.

Wat ook niet hielp, was het bericht waarmee we enkele dagen voor vertrek wakker werden: ons paradijselijke eiland was opgeschrikt door een zware aardbeving. Nee, nu hadden we pas écht zin om erheen te gaan…

Maar we deden het toch. En daar zit ik dan nu. Op dat balkonnetje. In de stralende zon, uitkijkend over het zwembad, dat gevuld is met spelende en schreeuwende gezinnen. Goed verstaanbaar, want geheel Nederlandstalig. In mijn gisteren gekochte nieuwe zwembroek, want de oude bleek toch niet meer zo goed te passen.

Ontspannen? Nog niet helemaal. De Ware en ik moesten aan elkaar en onszelf toegeven dat we moeilijk blijken te kunnen leven zonder agenda. Daarom hebben we op de derde dag een ToDo-lijstje gemaakt van de dingen die we tijdens ons verblijf willen doen en zien. We hebben besloten om elke derde dag in te ruimen voor ten minste een van de activiteiten op dat overzicht. Ja, we hebben nu eenmaal behoefte aan structuur.

Daar worden wij ontspannen van.

Schoenen

Ik zie mijzelf als een kritisch persoon. En ook eerlijk. Maar dat bijt elkaar een beetje. Want als ik eerlijk ben, ben ik eigenlijk helemaal niet zo kritisch. Ik vind het al gauw goed.

Nu ik (in mijn beleving al vele jaren) doende ben met een masterstudie Toegepaste Psychologie moet ik regelmatig wetenschappelijke artikelen en onderzoeken kritisch beoordelen op betrouwbaarheid en validiteit. Soms vind ik de conclusies van zo’n onderzoek bijzonder ver gezocht dan wel erg kort door de bocht. En soms klinken de bevindingen me juist heel plausibel in de oren. Mijn oordeel is waarschijnlijk afhankelijk van een aantal externe factoren (is het ochtend of juist avond, warm of frisjes, een lang of kort artikel) en persoonlijke kenmerken (ben ik goedgemutst of chagrijnig, fit of moe/lui). Met de aard van het betreffende onderzoek heeft het bar weinig te maken. Voor deze aanname heb ik (nog) geen wetenschappelijk bewijs. Alleen mijn eigen ervaringen.

Bijvoorbeeld: toen ik afgelopen week nogal verveeld over de bank hing met mijn mobiel en scrollend en scannend de berichtgeving op sociale media controleerde, kwam er zomaar een fan-tas-tisch fraai paar schoenen voorbij: elegant model, opvallend gekleurd, ongekende klasse. Totally me! Het betrof hier natuurlijk een gepersonaliseerde advertentie, maar volgens een goed geslaagd algoritme. Het was precies dit paar dat ik nog miste, in een verder behoorlijk volledige verzameling (van zo’n paar of veertig): een schoenenset voor een écht bijzondere gelegenheid.

Bestellen was natuurlijk uiterst eenvoudig. Kwestie van een paar keer klikken en deze must-have was de mijne. Morgen al. Die beslissing was gemaakt in een split second.

Maar ai!: de betaalapp op mijn telefoon vond – heel eigenwijs – het aankoopbedrag te hoog om zo maar even te betalen. Of ik mijn bankpas maar even door zo'n fysiek apparaatje wilde halen. Hiertoe moest ik van de bank af komen en me twee stappen verplaatsen. Het idee achter deze extra handeling is natuurlijk dat ik mijzelf gedurende die twee stappen enige bedenktijd geef en vervolgens bij zinnen kom. Leuk bedacht van de betaalapp, maar volkomen zinloos. Ik overbrugde de afstand in relatief minder tijd dan Usain Bolt.

Over de levertermijn had de verkoper in de advertentie in elk geval niet gelogen. De volgende middag werd mijn bestelling al afgeleverd door de vaste PostNL-bezorger, wiens guitige blik verried dat hij wel wist wat voor aankoop ik nu weer had gedaan. Ik vermoed dat PostNL-jongens een beter beeld hebben van het consumentengedrag van bepaalde gezinnen dan menig marketeer. Misschien aardig om daar eens onderzoek naar te doen.

De schoen waren inderdaad fan-tas-tisch fraai! En ook nog met twee paar veters erbij in verschillende kleuren. Voorzichtig paste ik ze even. Er hoorde natuurlijk eigenlijk ook nog een mooi pak bij. En ze zaten ook nog een beetje stroef. Een kwestie van inlopen.

Met eerbied deed ik ze terug in de doos. Ook al zo mooi!

Daarin staan ze nu. Te wachten. Op de eerstvolgende écht bijzondere gelegenheid.