Deze momentopname van mijn dagelijks bestaan verschijnt
wat later dan mijn bedoeling was. Dat komt omdat ik de afgelopen tijd erg druk
was. Druk met verhuizen. Met opruimen en inpakken en vervoeren. Nee, ik heb
geen nieuw paleisje betrokken, ik woon nog altijd uitzonderlijk gelukkig in het
oude. Het betreft hier de verhuizingen van derden - maar liefst drie op een
rij. Ja ja, ik was er maar druk mee.
Verhuizen staat hoog in de hitparade van stressfactoren.
Het overlijden van een dierbare, een scheiding, verlies van werk en angst voor
gevangenisstraf (!) of voor een soa (!!) scoren nog net even hoger. Vaak is een
verhuizing ook een positieve gebeurtenis die leidt tot een verbeterde leefsituatie,
dus dat maakt veel goed: er is dan sprake van een ander soort stress. Dat was
in mijn beleving niet het geval.
Kort geleden verhuisde ik mijn oude vader van zijn
vertrouwde appartement in zijn geboorteplaats, vijftig kilometer verderop, naar een
spiksplinternieuwbouwcomplex, niet ver van mijn eigen woning. Die exercitie
verliep uiterst moeizaam, meer nog voor mijzelf dan voor pa. Toen de hele zaak
uiteindelijk rond en geregeld leek en ik maar net lag bij te komen op de bank
meldde zich mijn jongste dochter, de kleine Trubbels, met het feestelijke bericht
dat zij een grotere woonruimte toegewezen had gekregen. En ach, of ik nu de rol
van zoon vervul of die van vader, verantwoordelijk voel ik mij altijd...
De verhuizing van dochterlief verliep wat minder geordend
dan die van haar opa. Er kwam geen kranige verhuisploeg in voor en geen ruime
verhuiswagen. Toch lukte het ook hier om de zaken tot een goed einde te
brengen. En toen dat nog maar amper was gebeurd, besloot mijn werkgever tot een
make-over (want ja, naast genoemde activiteiten heb ik ook nog een baan). De
make-over betrof een soort groot onderhoud van de huisvesting. Hieraan
voorafgaand werd een verhuizing gesimuleerd. Alle collega’s kregen twee weken
de tijd voor het opruimen (lees: weggooien) van zaken en daarna nog eens twee
weken voor het inpakken van de rest. Daarna kwamen de bouwvakkers, die tijdens
een vakantieweek de metamorfose zouden uitvoeren.
Deze namaak-bedrijfsverhuizing wordt communicatief begeleid
door een nieuwsbrief. Hierin benadrukt
de organisatie met grote regelmaat en uiterst dwingend in welke fase van de
verhuizing we ons precies bevinden en welke acties er van eenieder wordt
verwacht. In elk bericht wordt niet nagelaten om de enorme tijdsdruk te
onderstrepen. Of dat nog niet genoeg is lopen er voortdurend collega’s mijn kamer
binnen om te zien hoe ver ik al ben, bij wijze van sociale controle. Ik vrees
dat na afloop van de renovatie het uitpakken en inrichten op een soortgelijke
militante wijze begeleid zal gaan worden. Dus, lieve lezer: mocht u mij op deze
plaats de komende tijd niet aantreffen, dan ben ik aan de stress bezweken. Een burn-out
ingejaagd.
Door mijn baas.
