Ik werd gebeld door een onbekend nummer, maar ik nam toch
op en kreeg een vriendelijke dame aan de lijn. Ze stelde zich voor met haar
naam en nog een toevoeging die ik niet goed verstond. Ik verwachtte dat ze om
geld ging vragen of iets probeerde te verkopen.
Maar nee: wanneer ik van plan was mijn vader te komen ophalen, wilde ze
weten. Het klonk een beetje alsof hij te lang in de ballenbak had gezeten. Het
duurde even voordat het tot me doordrong dat ik met een medewerkster van het
crematorium te maken had.
Er was geen haast bij, maar ja, mijn vader stond daar nu
al ruim vier maanden op de plank. Het klonk een beetje alsof men de gevonden
paraplu die ik in de trein had laten liggen nu toch echt ging weggooien. Ik
maakte een ophaalafspraak.
Ik was mijn vader heus niet vergeten. Ik had allang
bedacht wat ik met zijn overblijfselen wil doen. Om te beginnen ga ik deze
vermengen met die van mijn moeder. Die moet dan overigens ook eerst nog worden
opgehaald, want zij staat al ettelijke jaren in een dichtgeschroefd vakje op
een kerkhof op enige afstand. De ontstane cocktail van ouderlijke restanten
gaan dan vervolgens in een holle wandelstok, die speciaal voor dit doel is ontworpen.
Dit instrument, door de producent Tolad genoemd, ontdekte ik eerder dit jaar
bij toeval op een uitvaartbeurs. Ik ontdekte trouwens ook die uitvaartbeurs bij
toeval, want ik zou daar niet snel op eigen initiatief heengaan. Wanneer je de
Tolad met as hebt gevuld, kun je ermee gaan wandelen. Tijdens de wandeling
verliest de stok bij elke stap steeds een beetje as. Zo strooi je de as uit
over een bepaalde route.
Mijn plan is om het volgend voorjaar, op of rond de
trouwdag van mijn ouders, een strandwandeling te maken van Zoutelande naar
Westkapelle (of andersom): twee plaatsen waar wij als gezin vaak op vakantie
gingen. Ouders neem ik mee in de Tolad en ook hun kleinkinderen mogen mee om de
wandelstok zo af en toe vast te houden. Zo strooien wij, met elkaar, pa en ma
uit langs de Zeeuwse kust waar ze samen altijd zo gelukkig en ontspannen waren.
Onduidelijk is of dit alles ook echt wel is toegestaan, maar zelf vind ik dit een
liefdevolle en troostrijke gedachte, die ruimschoots opweegt tegen mogelijke
juridische beperkingen.
Bij de Tolad hoort ook nog - heel modern - een app. Die
houdt de route bij en maakt daar een landkaartje van, zodat de wandeling later
altijd nog opnieuw te maken is. Ook een prachtig initiatief voor wie een slecht
geheugen heeft.
Zoals ik.
Note to self: niet vergeten om ook voor mijn moeder
tijdig een ophaalafspraak te maken.