Filmster

Reizen blijkt doorgaans erg leerzaam. Ontmoetingen met andere volken en culturen leiden vaak tot nieuwe en verrassende kennis en bijzondere openbaringen. En niet alleen over dat andere volk, die andere cultuur. Oók over jezelf. 

Nog altijd verblijven we in de Verenigde Staten, inmiddels in San Francisco. Nog immer in verwondering over het volk dat we zo goed denken te kennen uit films en series. En dat klopt ook: voortdurend kijken we speurend om ons heen waar de camera precies staat, want een willekeurige Amerikaan die op straat een mobiel telefoongesprek voert, doet dat precies zoals  - pakweg – Samuel L. Jackson, George Clooney en Jennifer Anniston dat op het witte doek doen. De dialogen in winkels, bars en restaurants zijn al net zo herkenbaar.  In Bourbonstreet in New Orleans zagen we inderdaad een cameraploeg lopen. De bijbehorende sterren waren helaas niet in beeld: Queen Latifah en Jada Pinkett Smith zien we dus pas volgend jaar in actie in de film Girl Trip. En het restaurant om de hoek van ons huidige verblijf is enige dagen gesloten wegens opnamen voor de nieuwe Netflix-serie Girlboss (met Britt Robertson).

Amerikaanse filmdialogen blijken dus erg natuurgetrouw. Het zijn niet zomaar uit het Nederlands vertaalde conversaties. Voorbeeld: in het Engels bestaat er geen verschil tussen jij en jullie. Zowel de tweede persoon enkelvoud als meervoud wordt aangeduid met you. Dat kan soms verwarrend zijn. De Amerikanen hebben daar iets op gevonden. Wanneer het gaat om het meervoudige you (jullie) spreken ze steevast van you guys. Behalve in het diepe, donkere zuiden. Daar spreekt men duo’s en groepen aan met y’all. Wat gaan y’all doen vandaag? En, in de rest van de natie: waar komen you guys vandaan? Net als in de film begint elk gesprek dat wij voeren - op straat, waar men ons vaak spontaan begroet, maar ook in supermarkt of museum - met de vraag: how are you guy s (y'all) doin' today? Elke keer nog worden wij onzeker van deze vraag, waarvan we niet begrijpen of deze een retorische bedoeling heeft of juist een feitelijk antwoord verwacht. En dus mompelen we moeizaam iets van good, well of fine. Nee, een Amerikaans filmsterrenbestaan is voor ons bepaald nog niet weggelegd.

Ons huidige verblijf in San Francisco is overigens een artistiek soort WildWest-themakamer, die er volledig op is ingericht om Brokeback Mountain integraal na te spelen. 
Dat lukt dan weer wel.

Avontuur

In een vorig leven was een vakantie een spannend en onvoorspelbaar avontuur. Hoe anders zijn de tegenwoordige tijden. Alles is geregeld, vastgelegd en onder controle. Nou ja... Alles? 

We zijn in het diepe zuiden van de Verenigde Staten, de Ware en ik. In New Orleans, swingende stad vol smakelijke hoogtepunten, ideale smeltkroes van blank en zwart. En na een week of wat reizen we verder, naar het zonnige Santa Cruz aan de Noord-Californische kust en tot slot naar San Francisco, ook al zo’n hoogtepunt van cultuur en liefdevol samenleven. De gehele trip hebben we met zorg uitgestippeld.  Elke stap ligt vast: van de reis- en overstaptijden tot het type huurauto. We kennen de straten waarin onze appartementen zich bevinden, we weten hoe de bedden eruitzien waarin we slapen en we hebben ons ervan vergewist dat de matrassen zacht zijn en de buren rustig. Knappe jongen die ons nog verrassen kan.

Al bij aankomst in ons land van bestemming moeten we concluderen dat vijf kwartier toch te kort is om over te stappen op de binnenlandse vlucht van Houston naar New Orleans. Dat houdt  waarschijnlijk ook verband met het gegeven dat onze vlucht vanuit het vaderland vertrok met veertig minuten vertraging. Of met de turbulentie, die erin resulteert dat de kipkerrievliegtuigmaaltijd belandt op de fraaie lichtbeige pantalon van De Ware. Gelukkig is het onze hele eerste vakantieweek broeierig warm en is kleding überhaupt overbodig. Op dag twee blijkt dat de zo verstandig meegebrachte verloopstekker niet voldoende is om de eveneens ingepakte elektrische tandenborstel aan de praat te houden. Daarvoor zijn de 110 Amerikaanse volt echt onvoldoende. En elke taxichauffeur die ons afzet bij ons vakantieappartement drukt ons op het hart om ’s avonds voorzichtig te zijn.

Maar: er zijn ook aangename verrassingen. Zelfs in ons minighetto zijn de bewoners zonder uitzondering vriendelijk en behulpzaam. Elke maaltijd blijkt een smaaksensatie. De donkere chauffeur van de bomvolle tram herkent mij – uiterst joviaal - zowaar nog van de rit van de dag ervoor. Ik voel me pretty fly for a white guy . En in het muzikale New Orleans zijn op een en dezelfde avond optredens van Americanaheld Ray Lamontagne, cultband Guns’n Roses en de nieuwe damescombinatie Case, Lang en Veirs (samenwerkingsverband van solozangeressen Nero Case, kd lang en Laura Veirs). We kiezen voor die laatste, omdat we de ochtend voor het optreden toevallig langs het theater rijden en we het samen de avond ervoor nog hadden over het fraaie, net verschenen album.  De juiste keuze: het trio verandert  New Orleans een avond lang in Paradise City.

 Zoals gezegd is het weer in onze eerste vakantieweek drukkend warm en de temperatuur bovengemiddeld hoog (vinden ook de New Orleanians). In een poging tot controle houdt De Ware alvast de weersomstandigheden bij op onze volgende locatie. Daar wordt het zelfs nog warmer, maar ja: we kunnen er wél lekker naar het strand: ikzelf kijk er in elk geval enorm naar uit!
Tot het moment dat De Ware mij schoorvoetend bekent het verkeerde Santa Cruz te hebben ingevoerd in de digitale klimaatbeheerser: niet de Californische variant maar die in Bolivia. We moeten ons bij nader inzien voorbereiden op lange broeken en dikke truien. 
Ach, jee. Niet ingepakt.
Lekker avontuurlijk.