Verlanglijst

Het is een dunne lijn tussen nieuwsgierig en leergierig. Omdat ik van alles en iedereen graag veel wil weten verdiep ik mij daar vaak met volop plezier in. En al doende leer ik. De harde schijf van mijn interne geheugen staat ramvol met veelal weinige nuttige weetjes en soms iets te diep gelegen functionele informatie. Kan daar nog meer bij? 
 

Het jaar nadert weer het einde: een tijd van geven en ontvangen. Een paar weken geleden al werd ik verrast door Mijn Baas, kort voor zijn door de pensioengerechtigde leeftijd gerechtvaardigde vertrek. Mijn Baas vond het altijd al fijn om het hele jaar door voor Sinterklaas te spelen. Of er op mijn verlanglijstje misschien nog een master stond, vroeg hij mij. Ik vond een master eigenlijk meer iets voor de bucket list. Maar ik had er nooit echt over nagedacht. Dus ik moest erover nadenken.

Het motto van de onderwijsgigant waar ik op de loonlijst sta, luidt: ‘Een leven lang leren’ en dat spreekt mij wel aan. Nog niet zolang geleden besloot ik om te proberen de Zweedse taal onder de knie te krijgen. De jaren daarvoor verdiepte ik mij in de (on)mogelijkheden van de accreditatieregelgeving van het hoger onderwijs. Tussendoor volgde ik een module statistiek bij een andere opleiding. En toen een aantal jaren geleden opeens de jumpstyle uitgroeide tot een ware hype wist ik mij - aan de hand van een online cursus - de basispassen hiervan snel eigen te maken en maakte ik er vervolgens goede sier mee in het uitgaansleven. Nog maar onlangs begreep ik dat ik hierom door mijn ‘goede’ vrienden niet zozeer bewonderd werd, maar eerder stilletjes uitgelachen. Een reactie die zeer waarschijnlijk voortkwam uit onmacht en jaloezie.

Terug naar het aanbod van Mijn Baas. Dat was bijna te mooi om waar te zijn. Ik mocht een masterstudie naar keuze gaan doen en werd daarbij zowel in tijd als financiën gefaciliteerd. Méér dan een Sinterklaascadeau. Maar: daar moest wel wat tegenover staan. De hele studie (inclusief nog te behalen premaster) mocht niet langer duren dan één kalenderjaar. Dus daar moest ik over nadenken.

Omdat besluitvaardigheid niet behoort tot mijn kerncompetenties liet ik mij adviseren door mij naasten. Met wisselend gevolg. De Ware vond het gekheid en was van mening dat de hoeveelheid activiteiten waarmee ik mijn dagen doorgaans vul sowieso allang een grens heeft bereikt. Gezien andere op til zijnde gebeurtenissen voorspelde De Ware een zwaar jaar. Vrienden en collega’s reageerden verschillend. Of het nodig was? Nee, dat niet. Of ik het zelf leuk vond? Ja, dat wel. Ik wil van alles en iedereen immers graag veel weten en daar verdiep ik mij met volop plezier in. Een doorslaggevende gedachte!

Natuurlijk heeft De Ware gelijk en betekent deze beslissing dat prioriteiten herzien moeten worden. En wellicht ben ik het komende jaar voor velen een stuk minder zichtbaar of aanwezig. Die mensen kan ik vanaf deze plek dan ook met overtuiging een mooi én heel rustig nieuwjaar wensen.   

Rollenspel

Niets is wat het lijkt. We mogen misschien een onvermoeibare indruk maken, maar wel te kampen hebben gehad met slapeloze nachten. We lijken goedgehumeurd en heel gelijkmatig, maar van binnen gieren de zenuwen en het chagrijn. We leren onze rol zo goed te spelen dat niemand nog het verschil ziet tussen karakter en acteur. Ook wijzelf niet.

 

Door een opeenstapeling van vrolijke feestelijkheden stonden de afgelopen weken in het teken van het podium. Een podium waarop ook ik vaak – letterlijk – een rol speelde. Daardoor bestaat bij veel mensen het idee dat ik graag in het middelpunt van de belangstelling vertoef. Niets is wat het lijkt: een dergelijk publiek optreden is veelal het gevolg van mijn onvermogen om ‘nee’ te kunnen zeggen. Maar ik speel mijn rol met verve en weet mijn onzekerheden uitstekend te camoufleren.

Want onzeker ben ik zeker wel. Dat begint al lang tevoren. Wanneer een Goede Bekende mij alvast succes wenst maar zich te beroerd voelt om mij persoonlijk aan te moedigen. Nee, zégt zich te beroerd te voelen. Tja, dan vermoed ik een verborgen agenda: Goede Bekende vindt mijn inspanningen niet de moeite waard om van de bank te komen. Ik weet het: deze gedachte zegt natuurlijk veel meer over mijzelf dan over Goede Bekende. Maar ik word in mijn idee bevestigd wanneer andere Goede Bekenden zónder opgaaf van reden wegblijven of – erger nog – wél verschijnen, maar luttele minuten voor de aanvang van mijn kunstje alweer huiswaarts keren. Elk aannemelijk vermoeden hiervoor wordt overstemd door de stomp in mijn maag. Ik ben natuurlijk ook niet de moeite waard waard, denk ik dan. Want ja, een beetje drama queen ben ik wel. En intussen blijken Goede Bekenden wél in staat tot assertief gedrag.

Ook buiten de podiumperformance kan ik door afwijzing en teleurstelling behoorlijk uit het veld geslagen raken. Bijvoorbeeld wanneer ik tijdens de donkere dagen als een moederkloek mijn Loved Ones om me heen probeer te verzamelen. En wanneer mij dan resoluut en assertief door die Loved Ones te verstaan wordt gegeven dat zulks dit jaar niet gebeuren gaat. Betreffende Loved Ones willen deze dagen nu eens graag samen doorbrengen in het eigen nieuw verworven huisje. En gelijk hebben ze, natuurlijk! Wel gaan ze (juist op de bedoelde avond) in op de uitnodiging van de ándere familie, want ja, dát is traditie. Au! Dat voelt als meten met twee maten. Maar dat is waarschijnlijk vooral mijn eigen beleving. De afwijzing is in elk geval evident. En pijnlijk.

Met teleurstelling kan ik dus niet goed omgaan, maar ook met het ontvangen van complimenten heb ik moeite. Daar word ik dan weer verlegen van, haal schamper de schouders op en wuif de mooie woorden snel maar weg. Ja, ja, het klopt: ik ben gewoon een moeilijk mens. In elke rol. 

En vooruit, erkenning is de eerste stap! Om mezelf beter te leren kennen, zou het wellicht goed zijn om eens te starten met een studie psychologie.

Wordt derhalve vervolgd.