Liefde!

Tijdens de decemberdagen zijn we bezig met terugblikken. We schrijven gedichten voor elkaar over relevante gebeurtenissen van het voorbije jaar, en geven daar ook nog een cadeautje bij. Maar we ontkomen daarbij niet aan het heden. Gelukkig.

Bij mij thuis staan de feestdagen voor een belangrijk deel in het teken van samenzijn. Uit of thuis. Met vrienden of gezin. Kinderen komen, ze brengen partners mee (indien aanwezig) en sinds enkele jaren ook een eigen kind. En juist dat laatste is het eigenlijke stralende middelpunt van onze festiviteiten. Want ik durf hier rustig toe te geven: ik ben tot over mijn oren verliefd op mijn kleindochter. Ik aanbid al jaren de grond waarover ze kruipt, hobbelt, huppelt of rent. En die verliefdheid is alleen maar erger geworden sinds ze communiceren kan. Eerst met die hemelsblauwe blik van onschuld en mateloos vertrouwen. Met de knuffels en kusjes die zij op verzoek levert (of soms weigert). En nu dan ook met de taal waarmee zij haar bedoelingen onderstreept: klanken en woordjes die in ongeachte welke situatie hetzelfde effect sorteren: vertedering en nog verdergaande verliefdheid.

Dit jaar was de kleine prinses voor het eerst aan het kerstdiner aangeschoven in gezelschap van haar mama én haar papa. Voor alle volwassenen een prachtig wonder van liefde, perfect in het verlengde van de kerstgedachte. Zonder enige gene vroeg ze de voortdurende aandacht van haar tafelgenoten: afgezien van haar beide ouders, ook de twee opa’s, haar lievelingstante en haar favoriete oom (de langste aan tafel, maar wiens naam steevast door prinsesje in de verkleinvorm wordt gebezigd). En kreeg die ook onvoorwaardelijk, want de verliefdheid is bepaald niet beperkt gebleven tot die ene opa. Van het culinaire kerstmaal at zij slechts enkele spaarzame hapjes, maar ach, wie kon dat schelen, zolang zij je een glimlach schonk die elk hart deed smelten. Hoe anders was dat ooit bij haar eigen mama, met wie elke maaltijd een gevecht was: het aantoonbare verschil tussen kind en kleinkind, tussen opvoeden en verwennen.

Want natuurlijk wordt de prinses ook overladen met geschenken, ondanks haar mama’s instructie om daarin niet te overdrijven. Maar die blik van verrassing, dankbaarheid en aanhankelijkheid werkt verslavend – mede door de wetenschap dat die niet voor eeuwig duren zal. Dus we slaan mama’s woorden in de wind, zoals zij dat vroeger deed met die van ons.

Ja, ik ben verliefd tot over mijn oren. Het is onvoorstelbaar dat er ooit – lang, vreselijk lang geleden – een moment is geweest dat het mij een beter idee leek dat dit geweldige mensje niet werd geboren. Die gedachte, ook al werd die ingegeven door liefdevolle bezorgdheid, vervult mij altijd nog met een gevoel van schuld en schaamte.

Wat ben ik dankbaar nu dat haar mama destijds mijn woorden in de wind geslagen heeft.

Leiderschap

Een teamplayer, een bruggenbouwer, een organisatietalent en een mensenmens: kwalificaties die ik in mijn cv opnam, lang voordat iedereen dat deed. Maar dat het inmiddels clichés geworden zijn, betekent niet dat ze niet meer opgaan. Ze zijn me nog altijd op het lijf geschreven. En o ja: doortastend ben ik ook. Echt waar.

Uit bovengenoemde eigenschappen kan ook worden afgeleid dat ik slecht alleen kan zijn. Hoewel ik door de jaren heen met mezelf heb leren opschieten, verkeer ik ook graag in ander gezelschap. Dat zoek ik dan ook regelmatig op, in uiteenlopende combinaties. Met een gelijkgestemde vriendenclub ga ik bijvoorbeeld niet alleen veelvuldig uit eten, maar we volgen samen ook regelmatig onze passie voor spel. Momenteel ligt onze zeskoppige belangstelling bij een zeer eigentijds fenomeen: de Escape Room.

Inmiddels zijn we behoorlijk bedreven in het zoeken naar manieren die leiden naar tijdige ontsnapping uit bankgebouw, boshut of illegale stokerij. En onlangs lieten we ons vastketenen in een onverlichte doolhof, met ontsnapping binnen een uur als ultiem doel. Voorafgaand aan deze uitdaging stuurde de doolhofexploitant ons een even spannend als cryptisch e-mailbericht om de teamgeest alvast te prikkelen. Inbegrepen was de link naar een online test waarmee ieders natuurlijke teamrol kon worden vastgesteld. Reuzehandig!

Vier teamleden deden de test vrijwel direct, waaronder ikzelf. Een vijfde deed het iets later, wegens voortdurende uithuizigheid. Nummer zes vroeg zich net vóór aanvang van onze ontsnappingsopdracht en net nádat deze test uitgebreid ter sprake gekomen was, hardop af: ‘Huh? Welke test?’ Met deze reactie is de teamrol van nummer zes nauwkeurig gedefinieerd. De testuitslag van vier teamleden luidde: ‘Leider’. Nadat ikzelf nauwgezet en serieus de test had ingevuld en rekende op een titel als teamplayer, bruggenbouwer, organisatietalent of mensenmens werd mijn rol bestempeld als ‘Chaosschepper’.

Eenmaal binnen werd snel duidelijk dat ik geen enkele moeite hoefde te doen om mijn rol kracht bij te zetten. In een gezelschap van vier leiders ontstaat er vanzelf ordeloosheid. Ik stelde mij terughoudend op, ook al omdat ik achteraf niet de schuld wilde krijgen van de wanorde. En omdat ik in het algemeen best bescheiden ben. Het gevolg was dat ik, met in elke hand een zwak zaklampje, de verschillende leiders voortdurend stond bij te lichten terwijl zij zich langdurig het hoofd braken over raadsels om de tientallen sloten te kunnen openen. En toen ik zelf twee andere teamleden actief en duidelijk instructie gaf bij het oplossen van een vrij eenvoudige puzzel, moest dit toch nog drie keer maal over. Ondanks de dominante aanwezigheid van leiderschap ontsnapten we uit de doolhof met een half uur vertraging. Wél een half uur langer plezier, dat wel.

Teamrollen kunnen overigens ook buiten een gerichte gemeenschappelijke opdracht een rol spelen. Om 10 uur vanochtend ging de kaartverkoop van start van een festival waar we met dit leidersclubje graag naar toe wilden. We zaten kennelijk allemaal op tijd achter onze pc, want vijf minuten voor aanvang brak een discussie los op onze gezamenlijke WhatsApp-groep. Welke type ticket gingen we nemen? Toch maar een groepsticket? Is dat echt zoveel voordeliger? En wie ging dat dan bestellen? O, nee, het lukt niet meer! Wat nu?

Alle leiders buitelden over elkaar in dit overleg. Om twee minuten over tien was ik de eigenaar van zes tickets. Het lukt mij dan toch steeds om in de chaos, zelfgeschapen of niet, het hoofd koel te houden. Want ja, doortastend ben ik ook.

Echt waar.