Ontmoeting

Als het even niet meezit, dan zeg ik tegen mezelf (of tegen anderen met tegenwind): ‘Kop op! ’t Komt goed!’ Ja, ik zie mezelf, met enige trots, als een persoon met een positieve levenshouding. Maar misschien is dat wel helemaal niet zo’n prestatie, omdat ik in mijn leven voornamelijk de wind in de rug heb gehad.

De afgelopen maanden werd ik nogal eens geconfronteerd met de Ellende Die Iedereen Zomaar Overkomen Kan. In mijn omgeving meldden zich voortdurend mensen die te maken kregen met levensbedreigende ziekten, bij zichzelf of bij een dierbare. De lichtheid in hun leven verdween, het werd donker en zwaar. Toch wisten zij zich vaak staande te houden, door de steun bij elkaar en bij anderen. Ze putten het positieve uit de zaken die zij nog hadden. Bewonderenswaardig.

Op een feestje ontmoette ik een Oude Bekende van De Ware en mij, die enige tijd uit ons beider gezichtsveld verdwenen was. De reden daarvan werd al snel duidelijk: Oude Bekende had een verslaving opgedaan, was enige maanden opgenomen in een verre buitenlandse kliniek, had bij terugkeer haar levensstijl volledig omgegooid en was inmiddels alweer twee jaar nuchter. Zij sprak hier volledig open en eerlijk over, terwijl ik wat ongemakkelijk mijn witte wijn stond te nippen. Een belangrijk houvast bij haar herstel vormde de lotgenotengroepen die zij met grote regelmaat bezocht. Zij nodigde ons spontaan uit om zo’n bijeenkomst te komen bijwonen. Bezoekers waren toegestaan wanneer ze er waren om een van de groepsleden te ondersteunen. 

En zo kwamen we terecht op een NA-meeting: Narcotics Anonymous. Een ontmoeting met een groep substantieverslaafden die elkaar bij binnenkomst allemaal een hartelijke hug gaven – en ons ook. Die ervaringen met elkaar deelden en hun verhalen allemaal begonnen met het noemen van hun voornaam, gevolgd door ‘verslaafd’. Waarna de hele groep de verteller in koor begroette en na afloop van zijn of haar relaas ook nog eens uitbundig bedankte. Er volgde geen reactie, geen oordeel. Voor iedereen was ruimte om te delen, maar verplicht was het niet. De bijeenkomst was gegoten in de vorm van een soort gebedsdienst, met aandacht voor vaste agenda-onderdelen. Er werd gevraagd om kracht en hulp, er werd herinnerd aan het te volgen twaalf-stappenplan en aan het leven voor vandaag en alles steeds in heldere mantra’s. De nieuwkomers werden door elke spreker welkom geheten en bezoekers – wij – steevast bedankt voor de belangstelling. Elke aanwezige mocht aangeven hoe lang zijn of haar nuchtere periode al duurde, werd daarbij beloond met luid applaus en - indien daarin een mijlpaal was bereikt - zelfs met een onderscheiding.

We voelden ons welkom. De sfeer was gemoedelijk en positief. De ervaringen eerlijk, soms beklemmend maar vooral optimistisch. Iemand vertelde: ‘Ik had geen contact meer met familie of vrienden. Mijn relatie was stuk. Mijn kinderen was ik kwijt, mijn huis, mijn baan.' En concludeerde: 'Er was dus heel wat terug te winnen.’ Dat was intussen gelukt. Bewonderenswaardig, want er was eigenlijk niets meer om nog iets positiefs uit te putten. Ook dit was de Ellende Die Iedereen Zomaar Overkomen Kan.

Bij vertrek gaven we elkaar opnieuw allemaal een warme knuffel. Eenmaal thuis vroeg ik mezelf oprecht af of ik in staat zou zijn uit een dergelijk diep dal omhoog te klimmen.

Ik voelde me een beetje klein.

  

Dating

Ik vind het een ingewikkelde tijd. De cd bestaat al niet meer, terwijl de elpee juist helemaal hip is. Vrachtwagens zijn verworden tot wapens. Met een telefoon moet je vooral niet meer bellen. Communicatie verloopt sowieso niet via live contact. Evenmin als het vinden van een relatie.

Zelf heb ik al vele jaren geleden De Ware gevonden. En nog altijd ben ik daar heel gelukkig mee. Ik zou ook niet anders willen dan heel oud te worden met elkaar. Toen wij elkaar ontmoetten was de telefoon nog echt een degelijk apparaat voor traditionele afstandsconversatie, net niet meer van bakeliet. Sterker nog: zonder die functie was er van onze lang-en-gelukkigrelatie waarschijnlijk geheel geen sprake geweest. Ik vraag me af of ik er in het huidige tijdsgewricht in zou zijn geslaagd net zo’n perfecte partner te vinden als ik nu heb. Ik vrees dat ik mijn dagen eenzaam en onzeker zou doorbrengen met een kat en een legpuzzel.

In mijn omgeving zie ik wel mensen die zich op de moderne relatiemarkt storten. Ik word zelf  behoorlijk moe als ik er ook maar naar kijk, maar kennelijk geeft het verlangen naar een partner ook veel energie. Stiekem is het wel vermakelijk om te luisteren naar de belevenissen van de vrijgezelle avonturiers. En leerzaam trouwens ook. Zo weet ik inmiddels vrij goed hoe dat hedendaagse daten in zijn werk gaat. Zoekende zielen ontmoeten elkaar niet meer op het werk, in de winkel of de kroeg. De telefoon speelt hierbij een sleutelrol. Maar mind you: dus niet om te telefoneren! Nee, op de mobiel dient een datingapp te worden geïnstalleerd. En op die datingapp een profiel met profielfoto en wervende tekst. Pure marketingcommunicatie. Overigens: uit onderzoek is gebleken dat die foto bij voorkeur geen selfie mag zijn. Daarmee heb je als jezelf etalerende single minder kans op succes. Best bizar: je moet immers eigenhandig een foto van jezelf maken omdat je nog niemand hebt gevonden die dat voor je kan doen.

Ik ken inmiddels ook de werkwijze. Gebruik van de datingapp kan leiden tot een virtuele match. Het is zaak om dan zo snel mogelijk tot een ontmoeting over te gaan, bijvoorbeeld voor koffie op een terras. Om te beoordelen of er ook in het echte leven sprake is van – jazeker – een click. Dit moment bepaalt het vervolg van het contact. Mijn Beste Vriend, om onbegrijpelijke redenen nog altijd single, stelde die eerste ontmoeting aanvankelijk steeds uit om eerst via app- of sms-contact met elkaar vertrouwd te raken, maar de potentiële partners bleken minder geduldig. Die zochten verder en vonden dan steevast een sneller alternatief. Exit BFF.

Tja, deze hele nieuwe manier van verkering vinden kent een volkomen eigen regelgeving. Het luistert allemaal nogal nauw. Want veel verder dan een kop koffie mag die eerste ontmoeting bijvoorbeeld weer niet gaan. Mijn favoriete collega, bekend om een vaste voorkeur voor mokkakleurige vrouwen van tenminste een decennium later, meende zijn ideale Beyoncé al te hebben gevonden bij die eerste date en bleef er direct maar slapen. De volgende ochtend was de lol er bij hem al vanaf (aldus hijzelf). Exit favo collega.

Zeker, het zijn amusante avonturen. Voor anderen. Voor mijzelf is het echt te ingewikkeld. Zonder De Ware zat ik nu eenzaam en onzeker thuis met kat en legpuzzel. En aan de telefoon. Met iemand die het ook niet snapt.
Maar gelukkig mag ik vanavond weer lekker lepelen.