Impulsaankoop

Goed, ik geef het toe: ik ben een impulsaankoper! Wanneer ik zomaar even door een winkelstraat slenter, kom ik nimmer met lege handen thuis. Extra gevoelig ben ik voor hoge kortingen en trendy gadgets. En als ik daarbij snel moet beslissen, zeg ik bijna (lees: volmondig) altijd ja.

Voor een impulsaankoop hoef ik natuurlijk allang niet meer naar winkelcentrum of koopboulevard. De aanbiedingen vliegen mij via mijn internetverbinding supersnel om de oren. Lange tijd was ibood.com mijn startpagina, zodat ik me dagelijks kon verlekkeren aan even vernuftige als nutteloze telecomapparaten of computeraccessoires met een extreem laag prijskaartje en bedenktijd tot middernacht. Of korter: al naar gelang de voorraad. De levertijd was altijd lang en de kwaliteit overwegend bedenkelijk. Nadat de retourzendingen zich opstapelden, wist ik mijzelf van ibood los te weken.

Maar gelukkig stond ik niet alleen in mijn onbeheerste driften. Een lieve vriendin sloot vergelijkbare transacties voor een tandbleekbehandeling, een zogenaamde spray tan en een Brazilian wax. Drie wisselende ervaringen waarover zij nog altijd smeuïg en smakelijk verhalen kan en die haar bestaan toch op enige wijze hebben verrijkt. Namelijk met drie onbetaalbare anekdotes. En voor relatief weinig geld. Want ja, later lach je erom.

Maar soms vergaat je het lachen. Mijn jongste dochter, de 17-jarige Trubbles, wilde er samen met haar verkering een paar dagen op uit. Via de site vakantieveilingen.nl zochten zij naar een romantische bestemming. En jawel: een simpele muisklik leverde drie overnachtingen op in een viersterrenhotel in het idyllische Vlissingen voor maar een paar eurootjes. Het ondernemende duo verzuimde helaas de kleine lettertjes te lezen, waarin stond dat alle maaltijden in datzelfde luxe hotel genuttigd dienden te worden en (net als het copieuze en verplichte ontbijt) niet bij de prijs waren inbegrepen. Het verblijf liep aldus op tot ruim vierhonderd euro. Best een beetje jammer van het zuurverdiende caissièresalaris. Maar: ‘eigen schuld, dikke bult’, riep ik, pedagogisch als altijd, en benoemde deze ervaring als leermoment.

Onlangs maakte ik kennis met de nieuwste fenomenen in het Winkelcentrum van de Bevlieging: Groupon en Sweetdeal. Voor allebei geldt: hoge korting, snel beslissen. Watertandend zag ik opeens levendig voor me hoe ik volgend jaar met volledig gezin en aanhang zomaar in een Belgische luxe bungalow zou zitten gedurende een lang weekend naar keuze en in bosrijke omgeving. De aan te schaffen voucher gaf maar liefst 300 euro korting per bungalow. Ik nam er direct twee (á 50 euro per stuk).
Een weekje later (gisteren), opwinding en euforie enigszins verdwenen, ontdekte ik dat na aftrek van de korting zo’n bungalow, zelfs in het allerlaagste laagseizoen, toch nog altijd 600 euro per stuk gaat kosten.

Waardevolle anekdote of nuttig leermoment? Ik ben er nog niet uit. Erom lachen kan ik in elk geval nog niet.

Dit bericht werd ook online gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen

Bed!

Zoals altijd is het studiejaar wat onwennig begonnen. Nieuwe studenten zoeken lang naar het juiste lokaal of vinden hun lesrooster geheel niet. Minder nieuwe studenten verkeren nog in een vakantieritme en verslapen zich. Allemaal hebben ze een excuus om te laat de klas in te komen. Maar de docent, die staat er altijd. Op tijd.

Zelf ben ik bepaald geen ochtendmens. Lang kon ik mij verschuilen achter een geheimzinnige aandoening, waardoor geen kanonslag of sirene mij ’s ochtends wekken kon. Een intensieve therapie bij een landelijk slaap- en waakcentrum hielp mij grotendeels af deze kwaal en nadat ik een jaar geleden stopte met roken, ontwaakte ik ’s ochtend zowaar vóór het aflopen van de wekker.

Mentaal was ik elke ochtend zo fris als een hoentje, fysiek voelde ik mij minder uitgerust. Nader onderzoek toonde aan dat het bed waarin ik mijn nachten doorbreng, te lijden had onder forse slijtage. In de lattenbodem ontbraken op raadselachtige wijze enkele latten en hoe ik het (zeer onhandelbare) matras ook wendde of keerde, altijd lag ik in een kuil. Vervanging was hoogst noodzakelijk. Samen met De Ware, die ’s nachts in hetzelfde bed bivakkeert, ging ik op zoek naar een nieuw en comfortabeler exemplaar. Ter voorbereiding verdiepten we ons in alle moderne slaaptechnieken: we lazen over pocketvering en traagschuim, probeerden binnenvering en koudschuim, luisterden naar de voor- en nadelen van spiraalbodems en hydraulische bodems en weigerden resoluut de waterbedgedachte. Ja, we waren er maar druk mee. Goed dat het vakantie was!

Op de heetste (en enige) tropische zomerdag lagen we in bed in een Brabantse showroom. Daar viel de keuze op een boxspring. Een heerlijk bed, vonden wij beiden direct. Naast een mooie korting kregen we er gratis zo’n ingewikkeld hoeslaken-met-split voor de topmatras bij. Met mijn immer vooruitziende blik en de wetenschap dat het hier ging om een onverslijtbaar slagschip leek het me praktisch het bed alvast te laten voorzien van alle denkbare, elektrisch verstelbare seniorenstanden. Deal! De levertijd zou acht tot tien weken bedragen. Dat kwam uit op begin oktober. We keken er naar uit!

Op de laatste vakantiedag kwam het bericht dat het bed geleverd ging worden in de daaropvolgende week. Wat ’n verrassing! Het oude bed brak ik af en bracht ik fluitend naar de milieustraat. Het nieuw bed werd geleverd op de laatste dag van mijn eerste werkweek. Goed getimed: zo konden we het hele weekend in bed blijven. Hetgeen we deden. Want wij hadden niet zomaar een bed, nee, het betrof hier een compleet nieuwe Slaapsensatie! Of een Stoeicentrum, zoals een ondeugende collega opmerkte.

Maar sindsdien wil het bed mij niet loslaten. Letterlijk: elke ochtend houdt het mij vast. Het bed fluistert lieve woordjes en neemt mij in een fluwelen houdgreep waaraan ik mij steeds nog weet te ontworstelen. Maar het is dus niet ondenkbaar dat op een ochtend ik degene ben die een klasje vol uitgeslapen studenten laat wachten.
Alvast mijn excuus.

Deze column werd ook gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen.