Verwondering

De stoere Anouk die zichzelf opwerpt als Neerlands’ vertegenwoordigster op het komende Eurovisiesongfestival, de partijtop van Groen Links die eerst zichzelf en vervolgens de hele partij uit de markt prijst, een radio-dj die volledig overspannen raakt van een zomervakantie met Jan Smit en Nick & Simon… Wonderlijke gebeurtenissen uit de afgelopen nazomer.

Ondanks mijn nu  toch wel volwassen  leeftijd  kan ik mij nog kinderlijk oprecht verbazen om de dingen om mij heen. Niet af en toe, maar voortdurend. In een vreemde omgeving met veel nieuwe prikkels zelfs nog meer. Andere culturen, ongebruikelijke gewoontes, merkwaardige mensen roepen bij mij immer weer verwondering op. Jazeker, ik verbaas mij, maar oordeel niet.

Op het zonnige eiland waar ik onlangs vertoefde ontmoette ik op een zwoele avond een luidruchtige Belg van een zekere leeftijd die, zoals geleidelijk duidelijk werd, erg slecht reageerde op alcohol. Aan zijn zijde zat een uiterst smal en breekbaar barbiepoppetje, met glanzend zwart, sluik haar, kersenrood getuite lipjes en lange, donkere gekrulde wimpers. Deze Sneeuwwitje-verschijning was gehuld in een feestelijk, zilverkleurig cocktailjurkje. Zo lawaaierig als de Belg was, zo timide en zwijgzaam was dit meiske, dat wellicht zijn dochter was.

Rond middernacht besloot de Belg oorverdovend dat het tijd werd om ‘den Kevin’ in bed te gaan leggen. Het frêle poppetje, dat nu dus een jongetje bleek, liet zich lijdzaam meevoeren naar het hotel. Bulderende Belg keerde kort daarop terug om mee te delen dat hij en ‘den Kevin’ vier jaar waren getrouwd en achtentwintig jaar in leeftijd scheelden. Mijn wenkbrauwen hield ik op hun plaats, ik verwonderde mij echter wel. Maar:  ik oordeelde niet.

Omdat ik houd van streeploos bruin en graag zwem zonder textiel frequenteerde ik op hetzelfde eiland tijdens zonnige dagen (lees: dagelijks) het naturistenstrand. Ook hier vierde verbazing vaak de boventoon. De keuze voor sommige tatoeage-patronen kon mij oprecht bevreemden. Ook stelde ik mij voortdurend de gewetensvraag op welk moment ikzelf ooit besluiten zal om toch maar wat aan te trekken. En of dat een tijdige beslissing zal zijn.

Op het strand lagen, niet ver van mij, een vrouw en een man. Ze wisselden geen woord en keken elkaar amper aan, maar uit alles bleek dat ze bij elkaar hoorden. Zij was  hoogblond, haar huid twee tinten donkerder nog dan die van mij (en dat wil wat zeggen) en uitsluitend gehuld in een flinke laag make-up. Hij was voorzien van een ruim assortiment uit de metaalwarenwinkel, waarvan een cockring een Prince Albert de opzichtige kroonjuwelen waren. Zo’n schaamteloos vertoon van hobbymaterialen, daar móest ik wel naar kijken… en vermoedelijk was dat ook de bedoeling. Die hele entourage verwonderde mij mateloos.

Maar nee, ik oordeel niet.

Structuur

The party’s over. De mijlpaal is bereikt. Maar er zijn nog wel een paar dingen waarop ik even terug wil komen. Want op mijn leeftijd denk je toch echt jezelf te kennen. Maar nee: ook dan kun je altijd nog wat over jezelf leren. Of in elk geval over het beeld dat anderen van je hebben.

De belevenissen die ik hier onlangs schetste tijdens de reünie van mijn middelbare school, werden ook gelezen door mijn Boezemvriendin, die mij bij dat evenement vergezelde. Zij herkende zich wel in mijn beschrijving, voelde zich zelfs gevleid, maar wees me er toch fijntjes op dat we eigenlijk maar een paar ijdeltuiten waren. Dat hoefde ze mij natuurlijk niet echt te vertellen: daar ben ik mezelf wel degelijk van bewust.

Mijn eigen mijlpaalverjaardag vierde ik met een feestthema dat teruggreep naar mijn geboortejaar: een periode waarin de mode zich kenmerkte door stijl en klasse, maar ook een zekere saaiheid. Ik zocht wekenlang naar een geschikte outfit, bestelde een veel te duur shirtje bij een exclusieve Berlijnse webwinkel, kocht er twee verschillende broeken bij (want niet in staat te kiezen) en schoof op de ochtend van de partydag het hele setje opzij en trok iets uit de kledingkast wat daar al jaren ongedragen hing.  Wat later tijdens de feestavond trok ik het dure shirtje nog even aan, zodat die uitgave toch niet geheel voor niets was geweest.

Ik vroeg mijn creatieve kapster een passend kapsel uit te zoeken, maar niet zonder hierbij zelf vooraf uitdrukkelijke instructies te geven.

Ja, ik weet het al jaren: ich bin ein ijdeltuit! I’m sexy and I know it.

Tijdens het feest spraken en zongen veel lieve vrienden mij toe. Hartverwarmend was het, vooral vanwege de herkenbaarheid: zij zagen in mij precies die eigenschappen, die ik mezelf ook zo graag toedicht, inclusief de afwijkende merkwaardigheden, waarvoor ik me de loop der jaren steeds minder ben gaan schamen. Fijn als mensen je herkennen voor wie je zelf denkt dat je bent en dat ook nog waarderen!

Tot mijn verrassing werd mij – meer dan eens - een eigenschap toebedeeld die ik minder in mezelf herken. Structuur! Hoe nauwgezet, zorgvuldig en georganiseerd ik zou zijn. Eigenaardig: ik ken geen grotere chaoot dan ik. Mijn bureau is zowel thuis als op mijn werk een onoverzichtelijke jungle van papier, pennen, kantoorartikelen en weinig gebruikte ladenbakjes. In mijn hoofd is het vaak even druk: ik stotter misschien wat minder dan vroeger, maar maak mijn zinnen maar zelden af.

En toch…: structuur! Hoe is dit beeld nu toch ontstaan?

Over deze vraag heb ik lang nagedacht. Het antwoord moet wel haast zijn dat ik beschik over een  enorm acteertalent. Daarmee moet ik misschien maar eens wat doen.