Flirten

Van een ding ben ik absoluut zeker: ik heb een overtuigende hekel aan mensen die onwrikbaar stellig in hun mening zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf zo’n genuanceerd type ben, dat altijd de voors en tegens afweegt en vervolgens niet toekomt aan het formuleren van een mening. En misschien omdat ik, vanwege grote klantgerichtheid, mezelf maar weinig centraal stel. Of… ik ben gewoon naïef.

De afgelopen week werd ik weer eens  met alle bovengenoemde eigenschappen op verwarrende wijze geconfronteerd. Een nieuwbakken schoonzus, gezellig en spontaan, maar met overduidelijke eigen mening, vertelde dat zij de laatste editie van een populair damesmaandblad had aangeschaft omdat hierin aandacht werd besteed aan het fenomeen Flirten. En daar lustte schoonzus wel pap van! ‘Maar hoezo dan?’ vroeg ik mij hardop af. Zij had toch nog niet zo lang geleden een leuke vent aan de haak geslagen? Met grote stelligheid legde zij mij uit dat het een weinig met ander te maken had, mij vervolgens in verwarring achterlatend. Gelukkig stelde De Ware mij gerust met de constatering dat ik nu eenmaal niet van het Flirterige Soort ben. (En het derhalve dus wel nooit zal begrijpen).

Enkele dagen geleden vond hier ter stede weer het Evenement Van Het Jaar plaats: een lokale happening die zijn weerga niet kent. Traditiegetrouw (en uiterst traag) bewoog ik mij op de drukste avond met een groepje nauwkeurig geselecteerde vrienden over het evenemententerrein tot het moment dat we een plek in de menigte vonden die goed genoeg voelde om ons voor langere tijd op te stellen. We leunden achterover met onze versnapering en lieten ons vermaken door het uitzicht op al die andere evenementgangers. 

Plotseling kwam vanuit de menigte (of vanuit het niets?) een jonge, frisse, blozende figuur recht op mij af en keek mij aan met een blik waarin te lezen viel: ‘Ik ben al de hele avond naar je op zoek en eindelijk heb ik je gevonden!’ De verbale communicatie luidde als volgt: ‘Weet je misschien waar ik het café X kan vinden?’ (X staat hier voor zo’n beetje het meest foute horeca-etablissement in de wijde omtrek.) Klantgericht als ik ben aarzelde ik niet een gedetailleerde routebeschrijving te geven  - niet de kortste, wel de snelste – naar het gevraagde adres. Al wijzend en zwaaiend namen Fris & Blozend en ik weer afscheid.

Een lieve vriendin, gezellig en spontaan, maar altijd met een uitgesproken eigen mening, was getuige van bovenstaande interactie en keek mij na afloop van deze secondenlange ontmoeting verbijsterd aan. Of ik werkelijk geloofde dat Fris & Blozend op zoek was naar café X? En waarom ik Fris & Blozend daarvan dan niet weerhouden had in plaats van weer zo klantgericht te reageren? Had ik dan niet door dat het hier ging om een klassieke openingszin?? Een transparante versiertruc van het zuiverste water?

Nee, ik had het niet door. Ik heb geen oog of oor voor dubbele agenda’s. Ik reageer primair klantgericht en vorm veel later pas een eigen mening. Tja, ik ben nu eenmaal niet van het Flirterige Soort. Of ik ben gewoon naïef. Maar ik zal het derhalve dus wel nooit begrijpen.

Scheren of harsen

Zon en temperatuur spelen in ons klimaat nog maar een marginale rol tijdens het huidige seizoen. Tegenwoordig is pas echt duidelijk dat het zomer wordt, wanneer er een overdosis sport over ons wordt uitgestort! Als het buiten dondert en bliksemt, hoeven we ons binnen geen ogenblik te vervelen.

Zelf ga ik zelden zitten voor zo’n sportevenement. Als echt mensenmens ben ik vooral geïnteresseerd in het individu, de persoon achter de atleet. Bij de grote voetbaltoernooien is weliswaar zo af en toe een close-up te zien van een gekwelde of euforische spelerskop, maar overheerst zelfs in HD het globale plaatje van twintig poppetjes die achter een balletje aanjagen. De shirtjes mogen niet meer uit. Tijdens wielerwedstrijden zweeft de camera van kopgroep naar peloton en terug met tussentijds een panoramisch overzicht van het Franse, Spaanse of Italiaanse berglandschap of een idyllisch plaatje van een pittoresk dorpje dat in niets verschilt van het vorige of volgende. Van de renners zelf geen spoor van de individuele persoonlijkheid: die gaat verborgen onder fietshelm en sponsorkleding.

Daarom kijk ik het liefst naar tennis. In Londen of Parijs is de spanning van de sporter (m/v) invoelbaar en de inspanning bijna tastbaar. Het is uitstekend te beoordelen of de speler (m) zich die ochtend nog geschoren heeft  of (v) geharst. De persoonlijke prestaties van de deelnemers worden vanuit uiteenlopende hoeken in beeld gebracht en dragen bij aan de bewondering voor het briljante en virtuoze spel. Het allermooist is natuurlijk het verzilveren van het matchpoint, waarbij de overwinnaar zich in zesvoudig perspectief – achterover dan wel voorover – op de baan laat zakken, de vreugdetranen duidelijk zichtbaar, en de verliezer  in slow-motion het hoofd buigt. Een prachtig inkijkje in het gevoelsleven van de topatleet.

Natuurlijk, winnende wielrenners mogen na afloop van een etappe ook het woord tot de kijker richten. Maar persoonlijk wordt dat zelden. Alle energie lijkt te zijn weggevloeid en in de staccato-ademhaling zijn vaak alleen nog de woorden ‘hard’ en ‘happy’ te onderscheiden - als de betreffende winnaar het Engels tenminste voldoende beheerst.

Toch is er wel een persoonlijk aspect van de wielrenner dat mij intrigeert. De afgelopen jaren lieten sommigen ongegeneerd hun billen zien. Vorig jaar onze landgenoot Hoogerland, dit jaar – ook uit Nederland – Mollema. En eerder zag ik al de bilpartijen van onder anderen Roche en Bruseghin. Hieruit moet ik in elk geval concluderen dat wielrenners onder hun strakke pakjes geen ondergoed dragen. Logisch, want dat zou er cosmetisch absoluut niet uitzien.  

Maar daarnaast is het ook evident dat wielrenners hun billen scheren. (Of harsen?) Dit verwondert mij. Als ervaringsdeskundige weet ik dat het na een recente scheerbeurt niet echt aangenaam fietsen is. Het verwijderen van de beenbeharing begrijp ik nog wel: dat schijnt te maken hebben met de aerodynamica. Maar ónder dat strakke pakje? Of is dit ook een cosmetische kwestie? Zegt thuis hun vrouw, vriendin of vent: ‘Hou je nou dáár op met scheren? Dat ziet er niet uit! Haal dan alles er maar af!’

Dit vraagstuk houdt mij uit mijn slaap. Welke wielkenner helpt mij weer ín mijn droom?

Deze column is geschreven voor deelnemers van de Tilburgse TourToto en is ook te vinden op de leestafel van klimensprint.nl