Ach ja. In deze week van het jaar vulde ik deze ruimte
volkomen ongevraagd met mijn persoonlijke opinie rondom het Eurovisie
Songfestival. Geheel belangeloos deed ik er nog een stemformulier bij om de
euforie tijdens de finaleavond in menig huiskamer tot een ongekende climax te
doen stuwen. Zelf was ik dan bij voorkeur in levenden lijve aanwezig bij het
spektakel, te midden van de vlaggende massa, maar met voldoende afstand om die
met een analytische blik te kunnen beschouwen. En dit jaar zou ik, met ondubbelzinnige
onderbouwing, op luide toon beargumenteren aan wie maar luisterde waarom
IJsland dit jaar het festival zou winnen en waarom Litouwen, Bulgarije, Malta
en Zwitserland net niet.
Maar nee. We gingen van Open Up naar LockDown. Dit is het
jaar waarin de wereld piepend en knarsend tot stilstand is gekomen. In dat
licht bezien is het gemis van een hoopvol evenement van internationale
verbondenheid misschien nóg wel zuurder. Maar anderzijds is dat ook maar
relatief. Zeker, ik ben verdrietig en in de rouw. Maar daar kom ik wel
overheen. Er komt vast weer een ander Songfestival, hopelijk al volgend jaar. Misschien
wel heel kleinschalig en zonder vlagvertoon. En misschien ben ik daar dan wel
bij, samen met mijn eigenwijsheden en misschien ook niet. Daar kan ik ook mee
leven. Met moeite.
Maar nu. Ik moet het doen met allerlei goedbedoelde alternatieven.
Samen met heel Nederland mag ik meestemmen op de Songfestival Top 50. Daarbij
valt mijn stem op de Poolse Anna-Maria Jopek of de Vlaamse Ingeborg geheel in
het niet. De massa zet al bijna 5 decennia Abba bovenaan en sinds een jaar
Duncan Laurence op nummer twee. De rest van het lijstje bestaat uitsluitend uit
winnaars, nummers-2 en Nederlandse inzendingen. Zouteloos en voorspelbaar.
Artiesten van de B-garnituur mogen op primetime (en op
Ibiza!) hun versie van een obligate songfestivalklassieker uitvoeren. Een
weinig verheffend gebeuren. En zelf voor het vervangende festivalprogramma op
de finaleavond is Johnny Logan uit zijn sarcofaag gehaald. Songfestivalwinnaars
zijn nu eenmaal onsterfelijk. Maar soms is dat jammer.
Nou ja. Het omarmen van het songfestival door de massa betekent
voor de ware liefhebber eerder ellende dan erkenning. Iedereen heeft er
verstand van, maar diepgang ontbreekt en doorsnee regeert. Dat moet maar snel afgelopen zijn.
Hopelijk volgend jaar.
