Inleving

Groot inlevings- en aanpassingsvermogen. Die trotse vermelding stond altijd op mijn cv, lang geleden,  in de dagen dat ik nog  een sollicitatieverslaving had. En ik geloofde daar zelf toen ook echt en oprecht in. Maar tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van.

Jazeker, ik stond altijd open voor de verhalen, ideeën en meningen van ieder ander, zonder daarin enig persoonlijk onderscheid te maken. Mijn eigen mening (zo ik die al had) hield ik doorgaans voor me. Ik toonde vooral begrip, een luisterend oor en ja, een enorme empathie. Maar: een meeloper was ik niet, eerder een allemansvriend.

Gaandeweg kwam in erachter dat mijn gigantische inlevingsvermogen ook wel zijn beperkingen kende. Zo bleek het behoorlijk moeilijk om mij te verplaatsen in de zwangere moeder van mijn kinderen en al helemaal niet in de bijbehorende bevallingen. Elke poging daartoe werkte bovendien averechts. En achteraf blijkt ook dat ik misschien wat minder inzicht had in de diepere motieven van mijn ouders, hoewel het mij weinig moeite kostte om de ideale puberzoon te spelen.

Zo ongeveer tot mijn vijfendertigste levensjaar was ik lang en vrij smal. Wat ik ook at of dronk maakte daarin geen verschil. En hoewel ik verschillende mensen in mijn omgeving enthousiast stond aan te moedigen bij hun afvalpogingen, kon ik me natuurlijk absoluut niet in hun situatie verplaatsen.  Ik kende niet de betekenis van overgewicht. Heel even veranderde dat, toen bleek dat de hoeveelheid genuttigde biertjes zich soms wat al te nadrukkelijk blijvend manifesteerden en het zicht belemmerden op mijn blokjesbuik. Een tandje terug in de alcoholconsumptie bleek voldoende. En iets meer roken. Maar verder...? Wist ik veel!

Afgelopen zomer kocht ik een stunning overhemd. Eigenlijk kon ik er niet in, maar een grotere maat was niet voorhanden. Bovendien was dít mijn reguliere maat. Ach, dat komt wel goed, dacht ik optimistisch. In de daaropvolgende maanden probeerde ik het overhemd op verschillende momenten te passen. Tevergeefs. Na de laatste ultieme stoppoging qua roken was mijn lichaamsgewicht gestaag opgelopen. Gerichte actie bleek noodzakelijk.

Ik nam drastische maatregelen. Het stiekem ingeslopen drinkgedrag bracht ik terug tot enkele weekendroséetjes. Ik  kocht me arm aan light en zero-producten en sjouwde enorme hoeveelheden rauwkost de kelder in. Vijf weken lang maakte ik een dagelijkse keuze uit internetdieetrecepten.  Belangrijkste gedragsverandering: de wekelijkse dosis chips (met zelfgemaakte dip) verdween uit het voedingspersoon.  In plaats van twee- ging ik driemaal per week naar de sportschool  en nam nog uitsluitend de fiets naar mijn werk: tweemaal vijf kilometer per dag. Ik schafte een weegschaal aan die aangaf tot op het ons en de weeggeschiedenis opsloeg in het geheugen.

Ik boekte snel resultaat. Hoe bevredigend! Elke week een kilo of meer minder. Stiekem ben ik ook behoorlijk competitief ingesteld (had ik dat al vermeld?), dus zo’n wedstrijdje met mezelf was best spannend: een echte afvalrace! Als De Ware mij geen halt had toegeroepen, was ik hier met mijn olympische mentaliteit misschien inderdaad wel in doorgeslagen.

Maar vorige week kon ik dan eindelijk in mijn nog altijd nieuwe, ongedragen overhemd. Het zat als gegoten. Op het verjaardagfeest van een lieve vriend (die eveneens de strijd met de weegschaal was aangegaan) maakte ik er mooie sier mee. Bijna zes kilo was ik lichter (zowat acht procent!), zo weinig had ik deze hele eeuw nog niet gewogen. Het voelt als een overwinning.

Natuurlijk is volhouden de kunst. Maar deze triomf  is mooi alvast in da pocket! Plús het verworven inzicht en inlevingsvermogen in het diepere leven van de lijnende medemens. Wat ’n spannende hobby!

Chill

Op papier ben ik misschien niet de jongste meer. Maar in mijn hart en geest ligt mijn ware leeftijd behoorlijk wat lager. Echt en oprecht probeer ik met mijn tijd mee te gaan. Ik sta open voor nieuwe dingen en pas me aan aan de heersende tijdgeest. Ik wil ontdekken, leren en proberen.

Beroepshalve heb ik dagelijks te maken met de gevarieerde leeftijdscategorie waartoe zowel pubers, adolescenten als jongvolwassenen behoren.  Uit onderzoek en uit de media weten we intussen allemaal dat de jeugd van tegenwoordig het actieve, sociale en collectieve bewustzijn van hun ouders ontbeert en nogal in zichzelf is gekeerd. Maar een nieuwe rage of een hype vindt vaak juist zijn oorsprong bij deze groep , dat is van alle tijden. Eigentijds type als ik ben, houd ik uiteraard nauwlettend in de gaten of ik snel kan aanhaken bij een opkomende trend.

Nou, dat valt best tegen.

De jongeren die ik ontmoet houden zich volop bezig met 21^ste-eeuwse zaken als social media en aanverwante gadgets, die ze echter zelf niet hebben uitgevonden. Van hun kledingoutfits, die het karakter hebben van een uniform, gaat weinig inspiratie of vernieuwingsdrang uit.  Op een creatieve of rebelse gedachte zijn ze maar moeilijk te betrappen. Behalve dat werklozen vooral thuis zitten omdat ze lui zijn en de bijstandsuitkering zo aantrekkelijk – ja, echt gehoord! Crisis, oorlog of sociaal onrecht zijn maatschappelijke kwesties die het moderne individu niet lijken te raken: 'boejuh!'

Zeker, zeer regelmatig en heel proactief probeer ik te peilen what’s hot and what’s not. Utopia? Nooit van gehoord! Moet er zo’n zware delegatie naar Sotsji? Uhm, is dat niet vlakbij Cherso? Hoe denk jij over Samsom? Geef mij maar een iPhone! Nelson Mandela? Aaah, sielig seg….

Soms kan ik mij behoorlijk opwinden om de mate van onbenul en oppervlakkigheid, maar ook die opwinding lijkt weinig effect te sorteren. De reactie is onverstoord, onverschillig en stoïcijns: 'chill'

Omdat zelfs mijn eigen erfgenamen de betrokkenheid van mijn generatie lijken te missen, vermoed ik dat dat geen kwestie is van genen, maar veeleer van het apathische karakter van de hedendaagse samenleving. En hoe is dat zo gekomen? Was ik daar zelf dan niet bij? Er misschien zelfs medeverantwoordelijk voor? Van die confronterende gedachte ben ik zelf even chill.. eh.. stil.

Ik sta open voor nieuwe dingen, race mee met elke rage en hieperdepiep bij elke hype (kijk hier maar even naar boven en naar beneden). Jazeker, ik probeer echt en oprecht met mijn tijd mee te gaan. Maar ergens heeft die tijd mij ingehaald en de voorsprong wordt almaar groter.
Nou ja.
Boejuh.