Tienertoer

Mooi nieuws: NS voert de Tienertoer opnieuw in. Ruim vijftien jaar geleden werd dit fenomeen afgeschaft omdat jongeren niet als tiener wensten te worden aangesproken. Vonden ze stom. NS denkt dat ze daar tegenwoordig minder moeite mee hebben. Maar zal de jeugd van tegenwoordig deze zomer ook echt gebruik maken van dit fraaie reisabonnement?

Zelf ben ik de vader van drie jongeren, die allemaal hun puberteit moest doorworstelen zonder enige weet van de Tienertoer. Dat was jammer, want ik had het hen zeker aangeraden: papa bewaart er zelf namelijk erg goede herinneringen aan. Maar daarover een andere keer. Nu het is voor mijn oudste erfgenaam nagenoeg te laat. Ze wordt al drieëntwintig, bezit een OV-studentenkaart en gaat niet voor haar lol de trein in om het land te doorkruisen. Elk noodzakelijk ritje vanaf haar diep-Limburgse woonplaats kost al minimaal een uur.

De jongste dochter, onze kleine Trubbels, is net zeventien. Ze behoort dus zeker tot de NS-doelgroep. De term tiener vindt zij ook stom, maar reislustig is ze wel. Toch gaat ze deze zomer nog liever met papa op vakantie, vooral ook omdat haar verse verloofde haar daarbij gezelschap mag houden. De rest van de tijd zit Trubbels achter de kassa om zakgeld voor die vakantie te vergaren. Voor haar dit jaar dus nog geen Tienertoer.

Ons Hommeltje, middelste kind, probeert haar vakantie eveneens lucratief door te brengen. Ze werkt zes weken lang op een camping nabij het Zuid-Hollandse strand. Ze leidt een klein recreatieteam dat de ouders van jonge kinderen een paar maal daags een adempauze gunt. Ze geniet zelf inwoning, dus voor een Tienertoer is geen enkele reden. Omdat we nieuwsgierig waren naar de camping, het team en het kindergrut brachten we Hommel vorige week een bezoek.

We werden bij aankomst al welkom geheten door twee entertain-stagiaires die zich zonder enig schaamtegevoel met hun overgewicht en F-cup in een te strak fluorescerend clownspak hadden gehesen en onafgebroken dansten op een imitatie-K3-cd met harde beat. En dat zes weken lang: bewonderenswaardig!
Het team nam juist afscheid van ene Floris, een goedlachse medewerker die na twee weken recreatieteam naar New York vertrok (dus ook voor hem geen Tienertoer). We zwaaiden hem mee uit: een relaxte gast, die Floris. Daarna nam onze Hommel ons mee naar haar Sunhome, waarin zij de komende weken bivakkeerde. Een soort luxe stacaravan. De relaxte Floris had er wel een puinhoop van gemaakt. Zijn bed was niet afgehaald. De afwas dreef rond in een teiltje met vooral veel vet. Volle asbakken stonden binnen en buiten. Toen bleek dat Floris ook nog het gas had aangelaten, brandend en wel. Ook zijn trui had hij op het keukenblokje achtergelaten en die had inmiddels vlamgevat. Met grote tegenwoordigheid van geest gooide onze dappere Hommel het kledingstuk buiten en stampte het uit. Pffff! Door het oog van de naald…

Het kan altijd erger: op vrijwel hetzelfde ogenblik betrad een als politieman verklede gek met een machinegeweer een eiland vol met Noorse tieners.

Quatorze Juillet

Een francofiel ben ik zeker niet. Maar natuurlijk ben ik meer dan eens in Frankrijk geweest, al was het alleen maar op weg naar het zoveel mooiere Spanje, vóór het tijdperk van de prijsvechtende stuntvliegers. En soms bracht ik er ook een aantal zomerse dagen door.

Wat ik me van die vakanties vooral herinner zijn helaas nog altijd de weinig frisse hurktoiletten in de cafés en langs de snelwegen en het onvriendelijke en arrogante Franse volkje. Maar gelukkig zijn er ook een paar mooie mentale souvenirs: fraaie en ongerepte stukjes natuur, zonnige terrassen met citrons pressées en de nationale feestdag, de 14de juli. De dag waarop de bevolking het masker van zelfingenomenheid laat vallen en een etmaal lang massaal in de feestmodus verkeert. De avond waarop elke François en iedere Française je spontaan begroet en je op overvolle terrassen toch razendsnel wordt bediend en een glimlach als de grootste fooi wordt gezien. De dag die wordt afgesloten met een oogverblindend nationaal vuurwerk dat zijn weerga niet kent en bij het licht waarvan iedereen elkaar zonder enig onderscheid in de armen valt. Le Quatorze Juillet.

In het jaar 2011 ben ik gewoon thuis in Tilburg op de Franse feestdag. Het is een dag zonder enige mediterrane allure. Het regent van de vroege ochtend tot de late avond en overwegend erg hard. Ik waag me het huis uit om wat zomerkleding te scoren in de lopende sales voor mijn vakantie, over enkele weken in Bulgarije. Zo hoop ik dat zon en zomer toch in elk geval tussen mijn oren gaan zitten. Zowel die hoop als zon en zomer verzuipen binnen luttele minuten in het o zo Hollandsche herfstweder.

Weer thuis laat ik me gelijk een dweil languit uitdruipen op de sofa. Ik zie dat de jongens van het Tourpeloton vandaag ook bepaald niet profiteren van het gedroomde feestklimaat, hoewel het nog net niet zo bar en boos is als thuis in het Tilburgse. Als goklustig deelnemer aan de fameuze Tilburgse Tour Toto (TTT) zie ik hoe het mij voor dit doel zorgvuldig samengestelde Dreamteam zichtbaar vecht tegen harde wind en mistige buien tijdens deze eerste echte bergetappe. Punten pakken zit er vandaag niet in.
Het is nog erger: de tweede van mijn drie geselecteerde minkukels houdt het vandaag voor gezien! Minkukels mogen niet scoren of afstappen, want dat levert minpunten. Het vertrek van nummer 2 betekent voor mij vanaf dit feestelijke moment geen drie, maar zés dagelijkse minpunten. Tot overmaat van ramp fietst de laatst overgebleven minkukel lange tijd ver voor het peloton uit en lijkt hem de etappewinst niet te kunnen ontgaan. Gelukkig wordt deze snelle Jelle (khaddutkunnewete) in de laatste minuten nog gepasseerd en eindigt hij als tweede. Nog eens ongeveer vijftien minpunten.

En zo word ik op deze Quatorze Juillet van (een beetje gevaarlijke) outsider de nu al gekroonde minpuntenkoning van de TTT 2011. Wat een memorabele dag. Nu maar hopen dat Jelle deze inhaalmanoeuvre mentaal niet verwerken kan en eveneens de fiets aan de wilgen hangt. Dan is er nog een gerede kans dat ik en mijn ploeg daadwerkelijk als laatste over de TTT-finish zullen komen en daardoor nog een geldprijsje in de wacht slepen. Verder is er weinig feestelijks aan…

(Snelle Jelle liet het er niet bij zitten en pakte twee dagen later wel de etappewinst).

Deze column werd ook gepubliceerd op de online leestafel van TTT-café Klim & Sprint (www.klimensprint.nl)

Laatste loodjes

Er is veel onbegrip in de wereld. Zo is het een hardnekkig misverstand dat onderwijsvakanties veel te lang zijn. En ook nog onverdiend, omdat docenten het hele jaar maar een beetje doorlummelen. Deze opvatting is echter ongefundeerd en bijzonder eenzijdig.

In deze dagen van laatste loodjes, met de finish in zicht, voel ik me vaak wat tekort gedaan. Gedurende het hele jaar leef ik me in in de belevingswereld van mijn studenten. Ik stap zonder meer over van Hyves naar Facebook en ben daarin in no-time thuis. Ik twitter me wezenloos. Ik installeer elke hippe app op mijn smartphone en al vóór de start van de kaartverkoop heb de line-up van Pinkpop en Lowlands paraat. Ik sta vooraan om deel te nemen aan nieuwe hypes, van swaffelen tot planking.
Bovenstaande geldt vooral voor de voltijdstudenten. Van mijn deeltijdstudenten weet ik waar zij werken en hoe hun gezinssamenstelling is. Als een van hun kinderen ziek is, stuur ik een kaartje en regel ik eventueel uitstel voor een tentamen of als het moet een oppas.

Wie goed doet, goed ontmoet, denk ik dan, geheel in lijn met mijn positieve levensopvatting. Maar veel begrip komt er niet terug. Terwijl ik probeer binnen de deadline van vijf werkdagen ruim honderd lijvige onderzoeksrapporten van een beoordeling te voorzien, beginnen studenten al vanaf dag twee te mailen en te bellen wanneer het cijfer bekend wordt. Ik leg dat keer op keer heel rustig uit, terwijl de klok intussen doortikt.

Want ach, ja… Studenten verkeren in de veronderstelling dat het corrigeren van die rapporten mijn enige dagbesteding is. Ze weten nu eenmaal niet dat ik intussen ook bezig ben met het voorbereiden van het nieuwe studiejaar: het schrijven van werk- en competentieboeken. Aansturen van een blokteam. Het bekijken, vergelijken, analyseren en beoordelen van onderwijsevaluaties. Het ontwikkelen van een geheel nieuw vak. Het uitwerken van nieuw voorlichtingsmateriaal. Het bedenken van nieuwe werkvormen. Overleg over de opleidingsaccreditatie. Wat niet veel mensen weten is dat een volledige docentenwerkweek volgens de onderwijscao geen 36, geen 40, maar 42 uur beslaat!

Een privéleven past natuurlijk al helemaal niet in het plaatje. De coördinatie van de zo noodzakelijke verbouwing van de keuken, het koortsachtig zoeken van een vervanger voor de afgehaakte schilder, kinderchauffeur spelen van of naar het zwembad, diep in de nacht voor de kroeg staan om een aangeschoten dochter veilig naar huis te begeleiden, een dementerende ouder dagelijks geduldig uitleggen hoe de afstandsbediening ook alweer werkt.

Over een paar dagen, voorbij de finish, ben ik mentaal en fysiek uitgeput. Dat herstel duurt zo’n drie weken. Daarna heb ik nog drie hele weken van rust en ontspanning. Ach nee, ik verwacht geen begrip.

Deze column werd eerder online gepubliceerd voor medewerkers en studenten van Fontys Hogescholen