Safari

We waren er helemaal klaar mee, De Ware en ik. Al maandenlang zaten we hele dagen tussen vier muren naar een schermpje te turen. Zo moet ongeveer een bijna-doodervaring voelen. De laatste weken moesten we ook nog de avondwandeling schrappen. Ons huis was een kantoor geworden en we deden alles op routine en zonder veel enthousiasme of energie. We snakten naar afwisseling en uitdaging.

Ik dacht aan dat gezegde over verandering van spijs. Ons kantoor konden we ook in een andere omgeving inrichten. We wilden eerst naar een huisje aan de kust, zodat we tussendoor eens een strandwandeling zouden kunnen maken. Maar ja, tijdens kantooruren zijn we vooral gebonden aan werk en scherm en een strandwandeling in het donker heeft toch een verminderde aantrekkingskracht. Bovendien vreesden we de kwaliteit van de wifi in de kustprovincies. Dit is een irrationeel vooroordeel, ik weet het. Maar wat als we in onze duinbungalow beschikten over matig of  - o, horror - zelfs helemaal geen internet, dan was de hele onderneming tevergeefs. Het ging immers niet om een plezierreisje, nee, gewerkt moest er worden. En wat als we essentiële documenten of onmisbare zaken thuis op bureau of aanrecht zouden achterlaten? Gezien ons seniorengeheugen echt geen ondenkbare wending. Dan zouden we urenlang terug moeten reizen om de vergeten goederen op te halen.

We kozen voor een praktische oplossing. In het nabijgelegen safaripark (zeven autominuten) huurden we een vakantiewoning in het safari-resort, een ruime lodge met uitzicht op een weide met de toepasselijke naam Serengeti. Tussen 10 uur ’s ochtends en 16 uur ’s middags trokken er voortdurend struisvogels, elandantilopen, zebra’s, zeboes en giraffen aan ons raam voorbij. De neushoorns moesten deze week fulltime in hun binnenhok blijven, maar binnen een paar minuten wandelden we naar de zeehondenvijver en het leeuwenverblijf. Het leek verleidelijk om ons te laten afleiden door al die indrukken, maar uiteindelijk had de verandering een positieve invloed op onze productiviteit. Dat gezegde over spijs en eten bleek echt te kloppen.

Het hielp ook dat het een ruime en best wel luxe woning was. Met een vaatwasser, die we thuis niet hebben. En met een sauna in een van de twee badkamers. Hebben we thuis ook niet. We konden ons eigen potje koken op de moderne kookplaat en met behulp van de oven-magnetron-combinatie. We hadden zelf boodschappen meebracht, maar het bleek wel een puzzel om uit te vinden hoe we met deze apparaten de gewenste dingen gedaan kregen. Een handleiding was nergens te vinden. Evenmin overigens als een schilmesje of een ovenschaal. Maar wel héél véél glaswerk en dat is natuurlijk ook belangrijk. Beurtelings bogen we ons over het dashboard van de kookplaat en de touchscreen van de oven. Het kostte veel tijd, discussie en ook wel gevloek voordat er iets werkte. Achteraf bleken we de kaasschotel niet in de oven te hebben verwarmd maar toch in de magnetron. Het zoeken naar de juiste knoppen op de vaatwasser duurde net zolang als het draaien van het hele programma (ruim tweeënhalf uur, waarom moet dat toch zo lang duren?). Tot slot bleek de sauna niet te werken, want die reageerde nergens op. Of wacht, dáár zat nog een verborgen knopje. En jawel: dat werkte. We konden heerlijk schoon en ontspannen naar bed. 

Kortom, we hadden niets te klagen over afwisseling en uitdaging.

We konden trouwens ook eten bestellen en laten bezorgen via de speciale app van het safaripark. Op onze laatste avond besloten daarvan gebruik te maken. Toen ik onze bestelling invoerde, zag ik dat ik via die app ook de handleidingen kon downloaden van alle apparaten die in onze lodge aanwezig waren. Ook zo'n handige service.

In de drup

Waarin aan de hand van persoonlijke ongemakken een optimistische poging wordt gedaan tot relativeren.

Het nieuwe jaar is alweer even begonnen. Geruisloos bijna, zoals het vorige uitging als een nachtkaars. Hoe anders dan een jaar geleden, toen het geknal alle records verbrak. Ondanks die uitbundigheid begon 2020 toch behoorlijk onheilspellend, als ik mijn eigen woorden hierover nu teruglees. Een jaar geleden volgde ik de sinistere Britse serie Years and Years, waarin een grimmig beeld van een apocalyptisch volgend decennium wordt geschetst. Ik durfde toen de laatste aflevering niet goed te bekijken, bang voor een rampzalig einde. Uiteindelijk heb ik mijn angst natuurlijk opzij gezet en ik bleek (* spoiler alert *) uit de afloop toch nog enige hoop te kunnen putten. Nu, een jaar verder, is de serie keihard ingehaald door de werkelijkheid. En over tien jaar zal Years and Years waarschijnlijk worden gezien als een zachtmoedige comedy.

Maar goed: naast een wereldwijd Nieuw & Naargeestig Normaal is er gelukkig nog altijd ruimte voor Klein Leed. Immers: geen beter vermaak dan leedvermaak. Ik geef daarvan dan ook graag wat actuele voorbeelden als ik een ander daarmee een goed gevoel bezorg. Tijdens de voorbije kerstdagen waren we Home Alone, De Ware en ik, want in lockdown. De traditie wil dat we dan in gezinsverband geschenken uitwisselen met gedichten en/of surprises. Na intensief besloten we die traditie voor een keer online voort te zetten. Als volleerde pakketbezorgers wisselden we vooraf de cadeaus uit op elkanders drempel en als ware influencers gingen we die vervolgens unboxen in een Teams-vergadering. Best leuk, voor een keer. Wel ging er behoorlijk wat stress aan vooraf. Alle geschenken moesten online worden besteld, want lockdown. Er werden dingen fout geleverd en dingen te laat geleverd en dingen helemaal niet geleverd. Omdat ik nu eenmaal onder druk optimaal functioneer, begon ik een dag voor dit feestelijks aan het schrijven van de gedichten. Bij uitstek het moment voor de printer om er de brui aan te geven. Even een nieuwe halen zat er vanzelfsprekend niet in. Handgeschreven gedichten evenmin, want ikzelf kan mijn handschrift niet eens teruglezen. Gelukkig mocht ik mijn poëzie mailen aan een lieve vriend die een afdruk ervan persoonlijk in mijn brievenbus kwam doen.

In dezelfde week, waarin het voortdurende regende, ontdekte ik een lek in huis. Gezien de enorme plas die op een minder zichtbare plek op zolder was ontstaan en naar beneden doorsijpelde, was dat lek niet van de laatste tijd. Veel nostalgische spullen, die we in twintig jaar niet hadden gemist, moesten we weggooien. We bedachten dat het lek moest  zijn ontstaan bij de installatie van zonnepanelen op het dak, vier maanden eerder. De heren installateurs namen onze verdachtmaking serieus en klommen opnieuw het dak op, maar niet voordat hun regenachtige kerstvakantie erop zat. Ze erkenden schuld, kitten het gat en namen excuserend afscheid. Bij volgende bui kwam het water evengoed weer binnen en dus keerden de mannen terug met grof materieel. Een grote loodslab werd als extra bescherming aangebracht en dat bleek afdoende. Eind goed, al goed.

De volgende dag wilde ik nog eens bekijken hoe deze reparatie er nu uitzag. Ik duwde het Velux-zolderraam omhoog om dat goed te kunnen zien. Dat bleek te veel voor het raam, dat uit een scharnier sprong en daarin ook niet meer terug wilde. Daar stond ik: half hangend op het dak, een - best zwaar – venster vast te houden. Van de regen in de drup. 

Hoewel bovengenoemde gebeurtenissen mij heus wel tot vloeken verleiden, helpen ze ook om te relativeren. Er zijn immers veel meer mensen met ergere zorgen. Daarom stap ik opgewekt dit nieuwe jaar in, positief en met de blik optimistisch gericht op het einde van de tunnel. En met tijd voor een nieuwe hobby (waarover binnenkort meer).

Moedig voorwaarts!