Verdwaald

Het was een avontuurlijke en grensoverschrijdende maand. Ik reisde af naar het buitenlandse Brussel waar De Ware en ik een lang weekend wisten te genieten van de Belgische gemoedelijkheid en van elkaar. Enkele weken later stapten we alweer in de auto om de sfeer én de hectiek te proeven van het Eurovisie Songfestival en het zomerse voorjaarsweer in Zuid-Zweden en Denemarken. En dat was nog niet alles…

In de tussentijd bracht ik ook nog een bezoek aan het oudste kind, onze Kroonprinses. Zij bewoont al enige tijd een knus, klein huisje, diep in Limburg. Van haar werkgever aldaar kreeg ze bovendien het vertrouwen om voor langere tijd aan de slag te blijven. Goed nieuws in tijden van crisis, dus daar moest op gedronken worden. En gegeten. Ik beloofde Kroonprinses samen met Haar Ware én de mijne mee uit eten te nemen in een etablissement naar haar eigen voorkeur. De keus viel op een restaurant net over de grens, in Duitsland, in de gemeente Herzogenrath.

We haalden het tweetal op bij hun Limburgse stulpje en besloten (om niet geheel duidelijke redenen) met twee auto’s af te reizen naar het restaurant. Ik volgde braaf en genoot volop van het fraaie en heuvelachtige landschap en lette niet op de route. Na twintig minuten arriveerden we bij het Duitse eethuis, dat immens populair bleek: het niet geringe parkeerterrein stond helemaal vol. We parkeerden op enige afstand en namen plaats op het terras: het was zo’n zeldzame voorjaarsavond.

Het restaurant was in alle opzichten Duits: een waar Schnitzelparadijs, waarbij het varkensvlees per pond op de menukaart stond voor belachelijk lage prijzen. We kregen onze reuzenborden maar met moeite leeg (of niet). Toen het buiten toch afkoelde, namen we binnen nog een ijscoupe van gigantische proporties. Ter afronding begon ik te zwaaien met pinpas en creditcard…

Helaas, betaling met pas bleek onmogelijk: nur bargeld. Wat nu? In vriendelijk Duits legde een serveerster mij uit waar in de gemeente er een pinautomaat stond. In de routebeschrijving kwamen nogal wat Ecken und Ampel voor, maar ik meende het toch te kunnen onthouden en dapper begaf ik mij op weg…

De pinautomaat vond ik behoorlijk snel, maar dezelfde route retour bleek onmogelijk wegens eenrichtingsverkeer. Ik vertrouwde op mijn richtingsgevoel (ai!) en nam nog enkele Ecken und Ampel in het donkere en uitgestrekte Herzogenrath. Al snel bevond ik mij op een buitenweg zonder enige bebouwing, die ik viermaal heen en weer reed. Ik belde Kroonprinses en Ware in het restaurant, maar kon niet uitleggen waar ik mij bevond. Het ingebouwde navigatiesysteem van mijn auto ging niet verder dan de grenzen van de Benelux. De fantastische app Google Maps op mijn mobiele telefoon werkte niet, wegens gebrek aan verbinding en dat terwijl mijn dure telefoonabonnement juist ook in het buitenland een schier onbegrensd aantal MB’s had beloofd. Van de draagbare Tomtom van Kroonprinses & co die zich in het restaurant bevond was juist op dat moment de batterij leeg. Kortom, alle artikelen uit de wet van Murphy sloegen toe. Ik bleef telefonisch in contact met het eethuis, maar reed schijnbare cirkeltjes in het donkere Duitse dal. In toenemende paniek klampte ik loslopende voorbijgangers aan in het buitengebied, die mijn Duits niet konden of wilden verstaan. Zo reed ik ruim een uur rond. Volledig verdwaald. Het restaurant wilde allang gaan sluiten, telefonisch werd ik tot spoed gemaand…

Uiteindelijk vond ik een benzinepompstation en een straatnaambordje. Ik werd gesommeerd daar te wachten: de vriendelijke serveerster zou me daar hoogstpersoonlijk komen ophalen. Tien minuten later was ze er inderdaad en volgde ik haar VW terug naar het restaurant. Mijn gezelschap was al buiten gezet en ik hoefde alleen nog maar af te rekenen. Ja, ik deed er nog een fooi bij ook, al weet ik achteraf echt niet waarom…

Speciale service!

De opwinding begint langzamerhand behoorlijke vormen aan te nemen. De komende week staat geheel in het teken van een van de internationale hoogtepunten van het jaar: ja ja, het Eurovisie Songfestival. En nog opwindender: ikzelf ben er dit jaar bij! Nee, niet op het podium. Wel vlak ervoor. En geen paniek: dit hondje laat de hondenliefhebbers echt niet onverzorgd achter. Lees verder voor een speciaal cadeautje…

Dertien jaar geleden alweer mocht ik dit evenement, met inderdaad een behoorlijk hoge roze factor, ook al live meemaken. Ik zag er toen bovendien meer van dan ik thuis-voor-de-buis had kunnen zien, want de Nederlandse omroep brak de uitzending af wegens de Enschedese vuurwerkramp.  Toen, in 2000, speelde het festijn zich af in Stockholm, de stad waarop ik op slag verliefd werd en waarnaar ik sindsdien ongeveer jaarlijks terugkeerde. Dit jaar is ook het festival teruggekeerd in Zweden (bedankt Loreen!), dit keer in Malmö. Voldoende reden om opnieuw af te reizen.

De vorige keer was er nog sprake van een eenmalige finale, waarbij de landen die het voorafgaande jaar te laag eindigden van deelname waren uitgesloten. Wij – De Ware en ik – kwamen natuurlijk om onze Linda Wagenmakers aan te moedigen, maar we zagen met lede ogen de bejaarde nachtegaalbroers Olson uit Denemarken winnen.

Ditmaal gaan aan die finale op zaterdagavond twee halve finales vooraf en wanneer we op dinsdagavond tijdig arriveren om Anouk toe te juichen hebben we er ruim 900 autokilometers opzitten. We hebben dan de generale repetitie van die eerste halve finale op maandagavond gemist. Gelukkig kunnen we wel de juryrepetitie van de tweede halve finale meemaken. En de officiële tweede halve finale. En de repetitie voor de grote finale. En de grote finale zelf. Want we hebben tickets voor in totaal zes shows. Dat wordt genieten! Van de sfeer, van land en stad, van een uitstapje naar Kopenhagen – net over de brug – en ja, toch ook wel van het muzikale vuurwerk.

Ik begrijp het: u had er zelf óók wel bij willen zijn, nu u dit allemaal zo hoort! Gelukkig heeft uw hondje voor de achterblijvers een speciale service! Een set stemformulieren, voorzien van Deskundig Commentaar. Eentje voor de eerste halve finale (klik hier) en eentje voor de tweede halve finale (klik hier). En straks (onder klein voorbehoud) hier eentje voor de Grote Finale. Wat ’n prachtig cadeau!

Maar eerlijk is eerlijk: 2013 is geen sterk Eurovisiejaar. Een echt ‘Euphoria’ ontbreekt. Er is wel een vlakke en zwakke Duitse kopie. En als tegenreactie zijn er heel veel zangeressen die ballads zingen. Is onze Anouk daarin voldoende onderscheidend? Ik durf geen garantie te geven. Zoals altijd is er voldoende ruimte voor (leed)vermaak. De favoriet in Zweden is Denemarken. Gaan we die, net als dertien jaar geleden, hier weer zien winnen? We hopen zelf op dat andere buurland, Noorwegen. Strak, stijlvol en, net als uw hondje, helemaal van nu!

 

Ingreep

Ach, de extraatjes van het ouder worden… Er werd geconstateerd dat ik onderdak bood aan twee poliepjes. En dan niet, zoals bij vroegvolwassen VIPs als Jan Smit en Adele, op mijn stembanden: nee, veel verder nog hielden zij zich schuil. In het laatste gedeelte van de dikke darm. Te veel informatie? Stop dan hier met lezen.

Mijn logées moesten verjaagd, besloot een kundige maag-, darm- en leverarts tijdens een eerste onderzoek, waarbij een enthousiaste stagiaire likkebaardend over zijn schouder meekeek. Want hoewel ze nu nog klein en onschuldig waren en geen enkele overlast veroorzaakten, konden de nieuwe bewoners op termijn wellicht de basis vormen voor een pijnlijke en terminale darmkanker. De dokter beloofde beide poliepjes te verwijderen tijdens een eenvoudige en pijnloze behandeling, waarbij hij ook nog het minder toegankelijke deel van de darm zou onderzoeken op ongenode gasten.  De woorden eenvoudig en pijnloos herhaalde hij nog enkele malen en de afspraak voor deze ingreep was vervolgens snel gemaakt.

De behandeling, die plaatsvond op een woensdagmiddag om kwart voor twee, was misschien eenvoudig: de voorbereidingen waren vrij gecompliceerd. Op de voorafgaande dinsdag mocht ik vanaf vijf uur ’s middags niets meer eten. Daarna moest ik in twee uur tijd twee liter vloeibaar laxeermiddel innemen. Dat betekent elk kwartier een flink glas. Het spul smaakte de eerste keer niet zo erg, maar ging gaandeweg steeds meer tegenstaan. De laatste glazen sloeg ik kokhalzend achterover. De volgende ochtend vanaf acht uur diende dit ritueel zich te herhalen, maar er had nog geen gewenning plaatsgevonden. Het middel werkte overigens feilloos: die details zal ik u besparen.

Tegen de tijd dat ik naar het ziekenhuis mocht (!) was ik slap en lusteloos. Ik kreeg een roesje, zoals dat heet, een lichte algehele verdoving, en dat moest deze behandeling vooral tot een pijnloos succes maken. Ik bleef daarbij half bij bewustzijn. De ingreep, in vaktermen coloscopie, bestaat hieruit dat er een complete cameraploeg via de artiesteningang naar binnen gaat die ter plekke een live-uitzending verzorgt, waarvan de beelden rechtstreeks op een monitor in de behandelkamer kunnen worden bekeken. Van deze boeiende beelden zag ik helaas weinig, omdat twee verpleegkundigen mij bij voortduring heel hard in mijn maag stompten om mijn darmkanaal begaanbaar te maken voor het camerateam. Met onvoldoende resultaat: de darmdokter gaf het voortijdig op. Mijn ingewanden bleken te onwillig. Maar: de logéés waren succesvol verwijderd!

Hierna viel ik toch even in slaap. Ik werd gewekt omdat er een CT-scan gemaakt kon worden. Dat was goed nieuws: omdat het onderzoek niet was voltooid, was de aanwezigheid van andere poliepjes nog ongewis. Een CT-scan zou hierover uitsluitsel geven. Evenals bij de coloscopie werd mijn darmstelsel bij deze scan vol met lucht geblazen: een verre van prettig gevoel. Na afloop voelde ik me een leeggelopen ballon. Maar toen mocht ik me aankleden en stond De Ware al klaar om mij naar huis te vervoeren.

’s Avonds had ik natuurlijk honger als een paard en liet me de maaltijd smaken. Daarvan knapte ik snel op. Tot de volgende middag, vierentwintig uur na de behandeling. Toen kreeg ik een aanhoudende zeurderige en soms krampachtige pijn in mijn onderbuik, die ruim twee dagen aanhield. Dat was heel goed mogelijk, vernam ik via Google-kanalen, en geen reden tot paniek. Geen verpleegkundige had mij hiervoor gewaarschuwd…

Gelukkig is er ook goed nieuws: ik zing weer als Jan Smit!