Ring

Mensen vragen mij vaak: ‘Wat is toch het geheim van jullie geluk?’, daarmee natuurlijk doelend op het lange en liefdevolle samenzijn van De Ware en mijzelf. Welnu, zo’n relatie vergt onderhoud en blijft levend door nieuwe impulsen. En die leren we zelf ook nog voortdurend bij.

Afgelopen zomer waren we in korte tijd te gast op drie bruiloften, De Ware en ik. Een unicum, voor mensen van onze generatie, die zich doorgaans toch vooral moeten behelpen met het minder prille geluk van twaalfeneenhalf jaar durende huwelijken of de zilveren trouwfeesten van de happy few. De bruidsparen die ons hadden uitgenodigd waren zelfs overigens ook niet meer piepjong en allemaal al ettelijke jaren gelukkig met elkaar onder hetzelfde dak.

Elk van de trouwlustige paren had gekozen voor een heel eigen invalshoek om het jawoord luister bij te zetten. Van een bescheiden en intiem feest in de eigen achtertuin, met verrassingsoptreden van een landelijke bekende zangeres tot een wat groter opgezet dansfeest met elk uur een andere dj én verrassingsoptreden van een landelijk bekende band in een landelijk gelegen etablissement naar een compleet verzorgd weekend voor veertig gasten in een tot designhotel verbouwde gîte in een pittoresk dorp in de Belgische Ardennen. Uiteenlopende feestconcepten, maar altijd ruim voorzien van drank en eten en vooral véél liefde. En ook al staat je eigen aanwezigheid bij zo’n gelegenheid steeds in dienst van de warme emotie jegens het huwelijkspaar, je wordt daardoor toch ook altijd weer een stukje verliefder op elkaar. Net zoals alle andere koppels stonden De Ware en ik tijdens het Ardennen-offensief daarom even gepassioneerd als ongegeneerd met elkaar te slowen op een vrij vaag Nederlandstalig driekwartsmaatje.

Toen alle opgelaaide romantiek weer was teruggebracht tot normale proporties, werden we uitgenodigd voor een etentje bij een van de pasgetrouwde stellen (die van het dansfeest). Van de drie paren waren zij al het langst bij elkaar. Samen keken we trouwfilms en –foto’s en beleefden die feestelijke avond weer helemaal opnieuw. Toen stelden we de retorische vraag die ook ons vaak was gesteld: ‘Is er sinds het jawoord nu wezenlijk iets veranderd?’ Retorisch, omdat wij verwachtten dat het antwoord hierop ‘Nee, natuurlijk niet!’ zou luiden.

Maar de reactie was verrassend. De echtelieden hadden zelf een nieuwe afspraak verbonden aan de huwelijkse staat: die noemden zij Ring Power. Deze overeenkomst houdt in dat zij (maximaal eenmaal per dag) de ander kunnen vragen iets te doen waar die eigenlijk geen zin in heeft. Bijvoorbeeld: de vuilnisbak buiten zetten, hond uitlaten, eindelijk die afspraak maken bij de garage of even mee op bezoek bij schoonmoeder. Hierbij wordt de ringvinger met trouwring met veel gevoel voor drama omhoog gehouden, vergezeld van de woorden: ‘Ring Power!’ Weigeren of discussie is daarbij geen optie. De kracht van de ring staat immers symbool voor de trouwbelofte: het vervullen van de huwelijkse verplichtingen en elkaar bijstaan in goede en slechte tijden.

Wat een geweldige vondst om de status van de relatie te upgraden!

Ook De Ware en ik hebben het Ring Power-principe ingevoerd. Dagelijks inzetten is gelukkig niet nodig, maar het zonder tegenspraak inwilligen van de wens van je geliefde geeft beide partijen echt een goed gevoel en doet wonderen voor de relatie.

Een aanrader!

Romantiek

We waren in een romantische bui, De Ware en ik. Dus we gingen naar Parijs,  de Stad van de Romantiek. We waren er natuurlijk wel eerder geweest: lang, lang geleden toen wij nog jong en beeldschoon waren en de relatie pril en non-stop romantisch. Dat bezoek, in een nogal fris voorjaar had bij ons niet in tedere herinneringen geresulteerd. We verbleven in een scharrig hotel en vonden de Parijzenaars al net zo kil als het voorjaar. Maar ach, iedereen verdient een tweede kans.

We besloten onze reis te gaan maken per auto. De bestemming was immers niet heel ver en samen in de auto vinden wij een toppunt van romantiek. Bovendien hadden we net een nieuwe auto en we waren met dat nieuwe speeltje nog lang niet uitgespeeld. Auto bevatte ook een Europa-dekkend navigatiesysteem, dus er kon weinig misgaan. En er was een parkeergarage op tien minuten lopen van ons Parijse appartement.

Toen we ’s ochtends om even voor half elf instapten voor vertrek, voorspelde onze navigator een aankomsttijd van kwart over twee. Een ambitieuze inschatting, relativeerden wij beiden direct. Nog maar net over de Belgische grens belandden we inderdaad al in een file met onduidelijke oorzaak. We zetten de zender op Radio Romantica en genoten van het Lokerense industrielandschap.

Dit oponthoud zette veertig minuten extra op de teller. Eenmaal in Frankrijk meende de routebepaler – ten onrechte - dat dwars door Lille heen rijden sneller zou gaan dan eromheen. Onderweg moesten we vaak op de rem en vlak voor Parijs stond tien kilometer stilstaand verkeer. We dicteerden ons navigatiesysteem een alternatieve route. Maar omdat daar eveneens sprake was van filevorming kozen we opnieuw voor een alternatieve route. Romantiek had plaatsgemaakt voor irritatie, die we ongeremd op elkander afreageerden.

Om even over vier reden we Parijs binnen, om tien voor half zes de parkeergarage. Die was vol. Maar ha: we hadden gereserveerd! Daarvan moesten we alleen nog een meneer overtuigen die druk was met eenieder terug naar de périferique te sturen en uitsluitend Frans sprak (of wilde spreken). Nadat we hierin waren geslaagd, sjouwden we onze zware weekendtassen weer terug de straat op.

Tien minuten lopen nog was onze eindbestemming, maar we hadden geen benul hoe de richting te bepalen. We sjokten langer dan tien minuten doelloos rond tussen grote groepen snelwandelaars op brede trottoirs. Toen besloten we toch maar te investeren in een mobiele verbinding met Google Maps. Aldus lukte het om nog vóór zes uur ons appartement te bereiken, alwaar De Ware nog maar eens fijntjes constateerde ‘dat wij hier toch niet zo goed in waren’, doelend op de doorstane stresssituatie waarin onder tijdsdruk moet worden gezocht naar een specifieke locatie in een onbekende metropool. Anders geformuleerd: wij waren eigenlijk maar provinciaaltjes in de grote stad.

Epiloog: Parijs maakte de tweede kans waar. Ons fantastische appartement lag op een geweldige locatie. Het najaar was warm van temperatuur en dito herfstkleuren. En de Parijzenaren? Ze waren uiterst hartelijk en amicaal en begroetten ons steeds met zoveel egards alsof we een pasgetrouwd stel waren. Heel romantisch.