Leedvermaak

‘Life is a cabaret, old chum’, zo zou mijn levensmotto wel kunnen luiden. Vrij vertaald: geen beter vermaak dan leedvermaak! Ik moest er de afgelopen weken een paar keer aan denken, toen ik bij enkele ronduit hilarische happenings aanwezig was en slechts met grote moeite de pokerface - waar ik immers toch om bekend sta - in de plooi kon houden.

‘Life is a cabaret’ was ook het thema van de theatervoorstelling ‘Ederveenzaamheid’ van jeugdheld Arjan Ederveen, die er geen enkele moeite mee had om met bezoekers van het slechts matig gevulde Goirlese Jan van Besouwhuis de draak te steken. De uitverkoren bezoekers zelf toonden ook maar weinig terughoudendheid en lieten zich gedwee in de maling nemen. Mooi natuurlijk als dat zo werkt, maar het gaat wel behoorlijk ten koste van de kwaliteit van het leedvermaak. Veel smakelijker is het wanneer het publiek geen sympathie, maar plaatsvervangende gêne gaat voelen voor de beoogde slachtoffers.

Plaatsvervangende gêne is mijn geval wel een belangrijke factor bij leedvermaak. De zich opdringende vraag ‘Hoe is het mogelijk?’ bij de gedragingen of uiterlijkheden van sommige personen resulteert behalve in schaamtevolle verbijstering vaak ook in onbedwingbare kinderlijke nieuwsgierigheid. Zeg maar: obsessief gedrag. Wanneer ik in een overvolle treincoupé zit, dan springt mij bijna automatisch de minst volmaakte mens aldaar in het oog. En vervolgens MOET ik daar naar kijken. Het is voorgekomen dat ik mij tijdens de hele treinreis Oss – Tilburg (29 minuten) in een ontzettend oncomfortabele houding heb gewrongen om de vrouw zonder bovenlip, maar met kingsize bovengebit en daarover hangende haviksneus, die schuin achter mij zat goed te kunnen bekijken. Verbijsterd en nieuwsgierig.

Veel prettiger is het om een leedvermakelijke avond te hebben waarbij je kunt verschuilen in de luwte van de menigte. Zoals onlangs tijdens het überhippe dance-event 40UP, waarbij generatiegenoten met de voetjes van de vloer konden onder het genot van obligate seventies- en eightiesmuziekjes. Genoeg te bekijken! Bonkige, buikige, boertige kerels die al headbangend met hun dunne, grijze manen hun almaar groter groeiende oorlellen blootgeven. Middelbare dames met slappe buikspieren en te veel make-up in te korte rokjes die zich behaloos bewegen in dit Boogie Wonderland en zich de meest begeerlijke milf van allemaal wanen. Een lust voor het oog!

Ben ik zelf zo perfect dan? Natuurlijk niet! Want een holle rug en ouwe kop. Wanneer ik in de spiegel kijk, moet ik hard zoeken naar de adonis die ik ooit geweest ben. Maar ik ben een jonge god in mijn gedachten. En dat ziet natuurlijk iedereen!