Mooi verhaal

Nee, ik erger me niet snel. Ik probeer de zaken te bekijken vanuit een ander perspectief en niet direct te oordelen. Een nobel voornemen, waarin ik helaas niet altijd slaag. Wanneer ik over het hek van mijn irritatie heen kan stappen, ligt daarachter soms een ontroerend mooi verhaal.

Natuurlijk ben ik een hondenliefhebber, maar in een kroeg vind ik deze mensenvrienden niet op hun plaats. Op een onlangse avond in mijn stamcafé waren er maar liefst twee tegelijk. Retrievers, van die domme blondjes. Een jong en speels exemplaar en een iets ouder en rustiger type. Ze kenden elkaar niet, maar die eerste wederzijdse kennismaking trok heel wat bekijks bij het drinkend publiek. Het jongste hondje moest regelmatig tot de orde worden geroepen door het Vrouwtje, een kordate twintigster met kort blond haar en tikje bolle toet.  En dat deed ze gelukkig goed, want mijn irritatie dreigde het te winnen van de vertedering.

Ik was in het gezelschap van De Ware en Goede Vriend. Tegen het einde van de avond stonden we opeens vlakbij het Vrouwtje. Het Baasje aan haar zijde was haar partner en dat bleek dan weer een bekende van onze Goede Vriend. Baasje werkte vroeger in een sportschool, maar wat deed hij nu dan eigenlijk? Welnu, hij was tegenwoordig huisman. ‘Huisman?’ riep Goede Vriend viermaal heel hard vol ongeloof. Dit werd viermaal door zowel Vrouwtje als Baasje bevestigd. Ik vroeg of dit vak van huisman een bewuste keuze was. Even was het stil. ‘Ja’, zei toen het Baasje. ‘Niet echt’, sprak Vrouwtje nagenoeg tegelijkertijd. Nu werd het interessant.

Vrouwtje begon het mij uit te leggen. Bijna een jaar geleden raakte Baasje zijn baan kwijt. Hij en zij kenden elkaar toen nog niet zo lang, een paar weken maar. Zijzelf had een drukke en hectische baan bij ’s werelds grootste Zoekmachine en had in dat verband al voor langere tijd in ver weg gelegen buitenlanden gewoond. Alleen en heel zelfstandig.

Binnen een maand nadat Baasje zijn baan verloor, verloor Vrouwtje haar gezondheid. Bij haar werd borstkanker geconstateerd. Wat volgde was een maandenlange periode van medicijnen, behandelingen, ziekenhuisbezoek, operaties en vooral onzekerheid. Baasje week daarbij geen moment van Vrouwtjes zijde. ‘Het kwam eigenlijk wel goed uit dat hij geen baan had’, bekende Vrouwtje mij. Dat ging zelfs nog verder: ‘Op een dag kwam hij naar me toe en vertelde dat hij zijn huur had opgezegd. Hij trok bij me in. Hij wilde voor me zorgen. We kenden elkaar maar net een paar maanden. Welke man doet dat nou?’

Vrouwtje, altijd een onafhankelijke en zelfredzame vrouw-van-de-wereld, was niet meteen enthousiast, maar liet ten slotte het eigenwijze Baasje voor haar zorgen. ‘Een relatie die zo’n zware start overleeft, dat moet wel echte liefde zijn’, filosofeerde ze. En zelf overleefde ze het ook. Haar borsten had ze nog, maar blijer nog was ze om nu weer gewoon in de kroeg te kunnen staan. Wel had ze de dag ervoor nog een ‘onderhoudschemo’ gehad. De bolle toet en het korte haar waren het gevolg van de bijwerkingen van maandenlange medicatie.

Het toelaten van Baasje in haar leven had grote gevolgen. ‘Ik sta zelf anders in het leven’, zei Vrouwtje. ‘Binnenkort ga ik weer aan de slag bij de Zoekmachine, maar ik weet nu al dat het anders zal zijn. Eindelijk is er nu tijd om aan elkaar toe te komen. Baasje vroeg mij laatst wat ik nu altijd al had gewild, maar wat eerder nooit kon. Dat wist ik wel: een hond! En kijk: daar is-ie dan!’

Ach ja, een hondje met zo’n mooi verhaal mag natuurlijk altijd in mijn stamkroeg komen.