Notaris

Met het vorderen der jaren, verschuiven ook de aandachtsgebieden. En nu de bladeren weer beginnen te vallen, denk ik dikwijls aan doodgaan. Anders dan vroeger gaan die gedachten niet meer naar een groots en meeslepend afscheid, waarbij honderden mensen mij massaal en diepbedroefd de laatste eer bewijzen in een schier oneindige erehaag, onder begeleiding van een tranentrekkende playlist. Nu overweeg ik vooral de weg naar dat onvermijdelijke einde.

Ik zie het om me heen: de vraag is niet of het verval zal inzetten, maar hoe en wanneer. Welke invloed kan ik daar dan zelf nog op uitoefenen? En hoe kan ik mij ervan verzekeren dat die ideeën ook werkelijkheid worden? Natuurlijk prijs ik mij gelukkig met De Ware, die er alles aan zal doen om mijn laatste levensdagen liefdevol en zoveel mogelijk naar wens te begeleiden. Maar wat als die eerder de pijp aan Maarten geeft? Wij vonden een oplossing in het opstellen van een zogeheten levenstestament en begaven ons naar de notaris.

In een levenstestament is het mogelijk om bij leven iemand te machtigen bij het nemen van financiële en medische beslissingen in de lijn van de wensen van het lijdend voorwerp, wanneer dat zelf niet meer bij machte is om dat te doen. Ik had er al best over nagedacht en zelf ook vrij gedetailleerd op papier gezet hoe ik dit alles voor me zag. We maakten een afspraak met de notaris voor een informatief gesprek en dit papier nam ik mee. 
We hadden natuurlijk geen afspraak met de notaris zélf, die zet vooral handtekeningen tegen een duizelingwekkend tarief. Nee, we hadden een gesprek met een notaris in opleiding, wat in de kantoorhiërarchie nog lager is dan een kandidaat-notaris.

Stipt op tijd belden we aan bij het kantoorpand, dat wat minder grandeur had dan verwacht. We werden in een wachtkamer gezet (een kapstok was nergens te bekennen) en kregen een kopje thee. Er waren nog twee stoelen en toen er drie luidruchtige heren binnenkwamen vroeg ik me af hoe dat nu moest. Maar de heren kwamen alleen even de notaris de hand schudden vanwege een succesvolle deal. Dat gebeurde in een nabijgelegen en uiterst gehorige ruimte en ging gepaard van veel uitbundig geschater. Zoveel vrolijkheid: dit moest echt wel een goed kantoor zijn.

De mannen vertrokken na tien minuten weer, wijzelf mochten na ruim twintig minuten wachten binnenkomen bij de notaris in opleiding, een morsige, mompelende en oogcontactvermijdende veertiger. Al snel bleek dat de wederzijdse verwachtingen niet overeenkwamen. Onze gastheer meende snel een conceptdocument uit een la te kunnen trekken en daarop vervolgens wat namen en geboortedata in te vullen et voilá: klaar is de notaris!

De benodigde namen en data schreef de aankomende notaris op een slordige kladblok. Toen we voorzichtig begonnen over onze specifieke wensen schreeuwde zijn hele lichaamstaal het uit van weerstand, onwil en paniek. Nee, zo ging dat niet hier op kantoor. Feitelijk was er een format dat leidend was en alleen maar hoefde te worden ingevuld. Tegen andere werkwijzen zou de kandidaat-notaris (!) zeker bezwaar maken. De Ware en ik hoefden naar elkaar niet uit te spreken dat we geen goed gevoel hadden bij dit gesprek. We beloofden erover na te denken en dat we nog wat zouden laten weten. Onze gesprekspartner wilde ons zijn visitekaartje meegeven, maar moest dat eerst even halen. Het lag op zolder, twee verdiepingen hoger.

Na een afstandelijke handdruk stapten we, ondanks het onbevredigende karakter van ons bezoek, we opgelucht naar buiten.

Onze lege theekopjes stonden nog altijd in de wachtkamer.