Koninginnedag

Het is feest! Vandaag is de verjaardag van mijn eerstgeborene, het oudste kind, de Kroonprinses. Zij is allang volwassen en uitgevlogen uit het ouderlijk nest, maar welbeschouwd verandert de ouder-kindrelatie door de jaren heen niet wezenlijk. Er blijft altijd een basis van zorg en verantwoordelijkheid die door de jaren heen soms zelfs sterker wordt.

Met Kroonprinses was dat niet anders. Nog wel erger, eigenlijk. Nadat ze het ouderlijk huis verliet, ging dat direct met grote stappen. Ze vestigde zich ver van huis en stapte in een relatie, die zich ontwikkelde tot een uiterst toxische variant. Vele jaren was ons contact spaarzaam en breekbaar. Het was een verdrietige periode vol zorg en onzekerheden en absoluut niet het sprookje waarin prinsessen doorgaans de hoofdrol spelen. Gelukkig wist de prinses uit ons verhaal zich uiteindelijk hieruit los te maken en werd daarbij liefdevol opgevangen in de armen van haar eigen Prins. Hoewel de fysieke afstand zelfs nog wat groter werd, groeide zowel ons contact als onze verstandhouding. Eind goed, al goed? Ik heb geleerd dat er weinig zeker is in het leven.

Ook heeft deze periode mij geleerd dat ik een oordeel op handel- of denkwijze van mijn kroost in de meeste gevallen doorgaans beter voor me kan houden. Het zoeken van een eigen weg werkt vele malen beter dan een dwingend ouderlijk advies, alle goede bedoelingen ten spijt. Maar ik kan het ook niet altijd laten om er commentaar op te geven. Laatst beëindigde de Prinses een telefoongesprek met de mededeling dat de avondmaaltijd klaar was en dat het Koninklijk Paar dit zoals altijd, bord op schoot, voor de televisie zou nuttigen. Dit ontlokte mij een uitroep van teleurstelling en de verzuchting dat ik haar zo toch niet had opgevoed. Wij aten vroeger als gezin aan tafel en er stond geen televisie of zelfs radio aan. Nog altijd eten De Ware en ik in ons empty nest samen, zonder televisie. Alleen nu speelt er wel eens een radio op de achtergrond. Ik weet intussen dat we in ons eetritueel zelfs in onze eigen generatie een uitzondering zijn.

Deze week ontving ik uit het Koninklijk Paleis een foto van een huiselijk gedekte tafel, helemaal klaar om aan te schuiven voor de risotto. ‘Terug naar mijn opvoeding’ luidde het onderschrift. Ik begreep het niet meteen, maar Kroonprinses lichtte het zelf meteen even toe. Zij (en haar Prinsgemaal) hadden mijn opmerking ter harte genomen en besloten hun schermtijd te verminderen. Het avondmaal vindt ten paleize voortaan plaats aan de keukentafel. Ze voegde er nog aan toe: ‘Naar advies van pappa wordt altijd geluisterd… of op zijn minst overwogen’.

Mijn hart werd er warm van. Dat vaderlijke raad na zoveel jaren toch nog een vruchtbare bodem vindt, is het geduld meer dan waard!

De Prinses is een Koningin geworden. Dus dat maakt vandaag Koninginnedag.