‘Jij bent ook best swagger, pap’, zegt mijn 20-jarige dochter Hommel. Ik begrijp onmiddellijk hoe haar opmerking is bedoeld. Hommel en ik liggen namelijk samen op de bank te kijken naar Holland in da hood, een tv-serie waarin een groepje hilarische Hollandse rappers zich probeert te voegen naar het Amerikaanse straatleven. De grootste waardering die je daar kunt krijgen: swagger!
Over waardering gesproken: Fontys kwam de afgelopen week breed in het nieuws met het voornemen dat docenten voortaan met minimaal het rapportcijfer 7 moeten worden beoordeeld door hun studenten. Een ambitieuze gedachte! Maar een rapportcijfer als waardering? Dat lijkt mij bepaald niet meer van deze tijd. Net als mijn dochter behoort de huidige studentenpopulatie immers tot de tv- en socialmedia-generatie. Beoordelen staat daarbij gelijk aan jureren.
Zo ongeveer dagelijks is er op tv wel een wedstrijd waaraan een jury te pas komt. De beoordeling beperkt zich allang niet meer tot de essentie van de competitie. Zangeresjes worden afgebrand wegens overgewicht, modellen weggestuurd vanwege de foute kapper en kandidaten-met-weinig-persoonlijkheid-in-het-algemeen verdienen een nekschot. Cijfers worden daarbij doorgaans niet gegeven.
Ook elders zijn beoordelingen niet altijd even gefundeerd. Volksvertegenwoordigers roepen elkaar tot de orde in termen als ‘doe effe normaal, man’ en ‘doe ’s rustig’.
En op internet volstaat het om bij nagenoeg elk passerend beeld op de ‘Like’- button te klikken. Top of flop.
En is voor een gefundeerde én genuanceerde beoordeling ook niet een bepaalde basiskennis vereist? Van mijn eigen doelgroep, HBO-Rechtenstudenten, mag dit misschien verwacht worden. Toch moest ik zo’n student onlangs nog – ongelogen waar – uitleggen dat de Bende van Oss toch echt geen musicalgezelschap was onder leiding van een Wizard.
Bovendien worden ook rechtenstudenten vooral geconfronteerd met de tv-rechtspraak van Amerikaanse makelij, waarin een jury, niet gehinderd door enige kennis, de wereld uitsluitend ziet in zwart-wit: schuldig of onschuldig. Een tussenweg bestaat niet, laat staan een 10-puntsschaal.
Maar hé: ik krijg opeens een goed idee. Waarom laten we nieuwe docenten, bij wijze van sollicitatiegesprek of assessement, niet gewoon een les geven aan een groep studenten? Maar, let op: die studenten zitten dan in een draaistoel met grote rugleuning naar de nieuwe docent toe. Als het verhaal van de docent hen bevalt, dan kunnen ze hun stoel omdraaien. Draaien er voldoende studenten om, dan is de docent aangenomen! Bij gelijke geschiktheid kunnen twee kandidaten in een hoorcollegezaal daarna nog een ‘college battle’ voeren.
En intussen kan John de Mol er een camera opzetten. Swagger!
Deze column werd ook online gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen... en kreeg hilarische reacties, waaronder:
Reactie 6
Ik snap het puntenverhaal goed. Moeten ze ook invoeren als ouders hun kroost een naam gaan geven...
Stein,Kevin K.M. van, Student Automotive, Automotive, 4-10-2011 19:43
Reactie 9
Zou ze echt Hommel heten ja? Kan toch niet.
Hallegraeff,Ivo I., Student Fontys Hogeschool HRM en Psychologie, Personeel en arbeid, 5-10-2011 8:50
Geen opmerkingen:
Een reactie posten