Visie

Wanneer de dagen korter en kouder worden, treedt bij mij doorgaans de najaarsmoeheid in. De kleinste handelingen kosten de grootst mogelijke inspanning. ’s Ochtends word ik wakker zonder echt te zijn uitgerust. Mijn energievoorraad is beperkt en al uitgeput na het tandenpoetsen, als de dag nog beginnen moet.

Maar intussen gaat alles gewoon door in een ongewijzigd rap tempo. Werk. Studie. Huishouden. Het leven. Ik heb er maar weinig kracht voor. Ik kom de dagen door op routine. Helaas kan ik niet altijd leunen op mijn automatische piloot. Soms wordt mij gevraagd om een mening. Een visie. Pffff!

Het hebben van een mening heb ik altijd enorm overschat gevonden. Niet alleen zijn er al heel veel mensen die er een hebben, het grootste gedeelte daarvan vindt het ook erg nodig om die mening vervolgens - bij voorkeur luid en ongevraagd -  te ventileren.

Voortdurend vinden er gebeurtenissen plaats die vragen om een mening. De democratische verkiezing van een leider in de vrije wereld met omstreden ideeën. De bewuste keuze van de populatie van een intelligent geacht Europees land om zich te isoleren van behulpzame buren. De vaderlandse selectie van een  fraai zingend meidengroepje zonder enige uitstraling voor het Eurovisie Songfestival. De toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan een dichterlijke troubadour.

De herinrichting van een nabijgelegen fietsstraat die aldus evolueert naar racebaan. Iedereen wil er wel wat over zeggen, aan talkshowtafel, collegiale lunch of gezelligemensentoog. Ik luister ernaar en doe er het zwijgen toe. En onderdruk een stiekeme geeuw.

Ik hoef toch niet overal iets van te vinden?

Begrijp me goed: wanneer ik de moeite neem om over al die gewichtige zaken na te denken, dan lukt het doorgaans echt wel om hierover een mening te formuleren. Maar dat kost me zó veel energie. En wie zit er eigenlijk op te wachten? Misschien roep ik het ook wel over mijzelf af, die inspanning bij het vormgeven van een visie. Ik hecht er immers aan om genuanceerd uit de hoek te komen. Daartoe is het noodzakelijk mij te verdiepen in alle voors en tegens om vervolgens een gebalanceerde afweging te kunnen maken. In mijn beleving zijn er steeds minder mensen die geïnteresseerd zijn in de nuance, maar liever luisteren naar een eenvoudig te behappen oneliner (om die vervolgens heel gemakzuchtig te reproduceren).

Ja, ik hecht aan de nuance. Ik ben derhalve dan ook erg allergisch voor de Mens met een Mening waarvan hij/zij volkomen overtuigd is. Voor de stelligheid zonder enige ruimte voor twijfel. Want heus: die mensen zijn er. Die overtuigd zijn van zichzelf en van hun standpunt. Die weten wat ze willen. Die – anders dan ik – de stad ingaan om een jas te kopen en na de eerste pasbeurt al zijn geslaagd.

Toen ik vanmiddag zelf op zoek ging naar een jas raakte ik meer en meer vertwijfeld door alle verschillende materialen en modellen. Het hielp niet toen een verkoper mij ongevraagd van zijn mening voorzag en een kleur adviseerde die ‘echt iets voor mij deed’, maar die ik zelf ronduit afschuwelijk vond.

Ik heb dan misschien geen mening, smaak heb ik wel.