Liefde!

Tijdens de decemberdagen zijn we bezig met terugblikken. We schrijven gedichten voor elkaar over relevante gebeurtenissen van het voorbije jaar, en geven daar ook nog een cadeautje bij. Maar we ontkomen daarbij niet aan het heden. Gelukkig.

Bij mij thuis staan de feestdagen voor een belangrijk deel in het teken van samenzijn. Uit of thuis. Met vrienden of gezin. Kinderen komen, ze brengen partners mee (indien aanwezig) en sinds enkele jaren ook een eigen kind. En juist dat laatste is het eigenlijke stralende middelpunt van onze festiviteiten. Want ik durf hier rustig toe te geven: ik ben tot over mijn oren verliefd op mijn kleindochter. Ik aanbid al jaren de grond waarover ze kruipt, hobbelt, huppelt of rent. En die verliefdheid is alleen maar erger geworden sinds ze communiceren kan. Eerst met die hemelsblauwe blik van onschuld en mateloos vertrouwen. Met de knuffels en kusjes die zij op verzoek levert (of soms weigert). En nu dan ook met de taal waarmee zij haar bedoelingen onderstreept: klanken en woordjes die in ongeachte welke situatie hetzelfde effect sorteren: vertedering en nog verdergaande verliefdheid.

Dit jaar was de kleine prinses voor het eerst aan het kerstdiner aangeschoven in gezelschap van haar mama én haar papa. Voor alle volwassenen een prachtig wonder van liefde, perfect in het verlengde van de kerstgedachte. Zonder enige gene vroeg ze de voortdurende aandacht van haar tafelgenoten: afgezien van haar beide ouders, ook de twee opa’s, haar lievelingstante en haar favoriete oom (de langste aan tafel, maar wiens naam steevast door prinsesje in de verkleinvorm wordt gebezigd). En kreeg die ook onvoorwaardelijk, want de verliefdheid is bepaald niet beperkt gebleven tot die ene opa. Van het culinaire kerstmaal at zij slechts enkele spaarzame hapjes, maar ach, wie kon dat schelen, zolang zij je een glimlach schonk die elk hart deed smelten. Hoe anders was dat ooit bij haar eigen mama, met wie elke maaltijd een gevecht was: het aantoonbare verschil tussen kind en kleinkind, tussen opvoeden en verwennen.

Want natuurlijk wordt de prinses ook overladen met geschenken, ondanks haar mama’s instructie om daarin niet te overdrijven. Maar die blik van verrassing, dankbaarheid en aanhankelijkheid werkt verslavend – mede door de wetenschap dat die niet voor eeuwig duren zal. Dus we slaan mama’s woorden in de wind, zoals zij dat vroeger deed met die van ons.

Ja, ik ben verliefd tot over mijn oren. Het is onvoorstelbaar dat er ooit – lang, vreselijk lang geleden – een moment is geweest dat het mij een beter idee leek dat dit geweldige mensje niet werd geboren. Die gedachte, ook al werd die ingegeven door liefdevolle bezorgdheid, vervult mij altijd nog met een gevoel van schuld en schaamte.

Wat ben ik dankbaar nu dat haar mama destijds mijn woorden in de wind geslagen heeft.