De lente is weer begonnen. Deze droogste Maart-maand ooit gemeten begon vochtrijk: met carnaval. Daarna was het niet altijd even feestelijk.
Ik heb de reputatie van een doorbijter als het op mijn gelijk aankomt. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is (iets te) sterk ontwikkeld, en ik rust niet voordat het onrecht is rechtgezet. Een flink deel van mijn leven heb ik geïnvesteerd in mailverkeer en eindeloze telefoongesprekken met KPN, NS, Booking.com, Bol.com, Ziggo en AutoProbaat. Nee, die uren krijg ik nooit meer terug, maar een overwinning geeft voldoening. Daar kan ik dan weer weken op teren.
Afgelopen maand had ik opnieuw een conflict waarin ik me (terecht) zwaar benadeeld voelde. Dit keer niet met een mens van vlees en bloed, maar met ChatGPT – voor wiens diensten ik betaal, maar waarvan ik zelden gebruikmaak. Totdat ik plots twee opdrachten voor mijn assistent ‘Gepetto’ had (zo noem ik hem/haar/het, want dat kan ik beter uitspreken). Gepetto was dolblij met de klusjes: een herschrijving van mijn eigen tekst en een Engelse vertaling van een document. Zeker, dat laatste kan ik zelf ook, maar het waren 30 pagina’s en ik had weinig tijd.
Als betalende gebruiker mocht ik meer verwachten, vond ik. Dat vond Gepetto* ook, maar bij elke ‘laatste kans’ ging het opnieuw mis. Toen ik nabij de razernij was, adviseerde de chatbot me om een klacht over hem in te dienen bij de klantenservice. Inclusief voorbeeldtekst én het juiste e-mailadres. Een opmerkelijk initiatief. Binnen 24 uur kreeg ik overigens een reactie: restitutie van het laatste maandbedrag. Zonder verdere uitleg. En, uiteraard, zonder de gevraagde documenten.
Behalve boosheid en frustratie was er in maart gelukkig ook vrolijkheid. De Ware en ik hadden een etentje met vrienden bij een geweldig restaurant (prijzig ook), met heerlijke gerechten en veel druk. De sfeer was zo opperbest dat tijdens het nagerecht – vier uur na aanvang – de hele tafel minutenlang de slappe lach had. Het was lang geleden dat mij dat was gebeurd. Tranen over de wangen, gierend over het tafelkleed, geen enkele rem en ook een geen adem. Wat een heerlijke trip.
Maar na afloop, op weg naar huis, verging mij het lachen. Het was een koude avond. We liepen door de stationshal en passeerden daar een wachtruimte. Op een van banken lagen een man en vrouw. Ze sliepen. Hij half zittend, dik ingepakt in meerdere kledinglagen en een muts tot over de ogen, zij lag onder een deken. Tussen hen in zat een jongetje, hooguit vier jaar. Net zo dik ingepakt als de man, waar hij tegenaan leunde. Ook de kleine man was in slaap. Dit slapende gezin, op een openbare plek, middenin mijn stad, zo vlakbij mijn huis: het was een confronterend en ontnuchterend beeld. Een beeld dat mij die avond uit mijn slaap hield en nog heel lang op mijn netvlies stond en dat leidde tot boosheid en frustratie.
Ook dat is het effect van een (iets te) sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel.
*Gepetto is ook de naam van de vader van Pinokkio, een aartsleugenaar.