Rampspoed

Een ongeluk komt nooit alleen. Lang geleden ontdekte ik al dat wanneer een bekende sterft, er binnen afzienbare tijd nog twee zullen volgen. (Bekende is hier in de ruimste zin bedoeld: van mensen uit de eigen omgeving tot de groten der aarde). Let maar eens op, het is echt waar! Hetzelfde gaat op voor vliegtuigongelukken of verkeersrampen. En helaas weet ook het kleine kwaad zich vaak te bundelen.

De afgelopen weken tekenden zich haast enkel en alleen door rampspoed en ellende. Een verwoestende typhoon teisterde de Filippijnen. Lange Frans ligt in een scheiding. Het ambitieuze Spoorzone-project hier ter stede komt in gevaar, doordat een belangrijke partner eruit stapt. En meer persoonlijk leed: in dit tijdperk van voortschrijdende crisis stopt nu ook mijn sportschool ermee!

Nou ja: stoppen, dat is niet helemaal waar. Mijn sportschool gaat de strijd aan met de concurrerende prijsvechters en stoot daarbij alle faciliteiten af waarvoor ik juist ooit gekozen had.  Ik ben zeker geen groot liefhebber van voortdurende intensieve beweging, maar ik zie ook wel dat het behoud van mijn goddelijke lichaam met het verstrijken der jaren om steeds meer onderhoud vraagt. Na het plegen van dat noodzakelijke onderhoud beloon ik mezelf steeds met een rondje wellness, als een kersje op de taart. En juist dat toetje wordt mij nu ontnomen.

Ik moet dus op zoek naar een andere sportschool. Een gevoel dat sterk doet denken aan het moment, enkele weken geleden, toen ik mijn portemonnee verloor. Ik voel nu vooral mijzelf verloren, want ik kan niet eenvoudig dezelfde portemonnee kopen en de inhoud opnieuw aanschaffen. Ik moet actief op zoek naar het beste alternatief.

Moeilijk, hoor. Ontheemd zwerf ik door de stad en meld me aan voor proefsessies bij ondernemingen waar ik voorheen met grote schamperheid over sprak. Overal word ik steevast met open armen en een vlotte babbel ontvangen. Jonge trainers met jaloersmakende lijven laten me vol trots hun sportzaal zien. Zonder uitzondering onderscheiden ze zich door de unieke, persoonlijke aanpak en begeleiding. Zij zien het behalen van mijn persoonlijke doelstellingen als hun persoonlijke uitdaging en daarbij is niets te gek en alles mogelijk. Als ik het wil kan ik in twee weken twaalf kilo afvallen.

Maar dat is niet echt wat ik wil. Ik heb zelf net voldoende discipline om de conditie op peil te houden en op het moment dat ik daarbij maar enigszins bezweet ben geraakt, wil ik afgedoucht languit in de sauna liggen om daar zonder enige inspanning nog even na te zweten. Bij voorkeur zonder badkleding, die geeft mij het gevoel alsof ik een Center Parks-toerist ben.

Niet echt een omvangrijk eisenpakket, dacht ik. Maar nog altijd heb ik geen sportschool gevonden die aan mijn wensen tegemoet kan komen. Intussen dringt de tijd, ik moet een keuze maken. Want een ongeluk komt nooit alleen. Het is al haast bijna december en zonder enige vorm van onderhoud ben ik, voor ik het weet, ook nog zomaar zeven kilo zwaarder.