Eerder in het jaar was ik bij een andere jarige geweest, die vierde haar verjaardag in een karaokebar. Die had zij voor een schappelijk tarief kunnen afhuren buiten openingstijd, op een weekendmiddag. ’s Avonds om acht uur gingen de deuren dan open voor het reguliere publiek. Het was een feestelijke en hilarische gebeurtenis waarbij volop werd gezongen. Dat leek mij ook wel wat. Ik reserveerde de tent ook voor mijn eigen partijtje op een zaterdagmiddag.
Op de feestdag kwam ik iets voor de geplande aanvangstijd van 16.00 uur aan bij de feestlocatie. Tot mijn verbazing was er al een karaokefeestje gaande. Afhuren kon pas vanaf 16.00 uur, dus ik dacht even dat deze mannen (ja, alleen mannen) al bezig waren sinds de vorige avond. Zo klonk het ook: er werd vooral hard gezongen, zonder nuance, maat of wijs. Het bleek een personeelsuitstapje. Om 16.00 uur werd dit gezelschap door de barman de deur gewezen. Kort daarna meldden zich al de eerste gasten. Die kregen een aantal door mij aangekochte consumptiemuntjes. Het feest kon beginnen.
Maar nee. Direct werd duidelijk dat er geen witte wijn voorradig was. Iets met leveringsproblemen. Sorry, niks aan te doen. Niks aan te doen? Hier ontwaakte de Karen in mij. Eerst werd ik boos: het hoofdbestanddeel van mijn gasten bestond uit wittewijndrinkers. En ik mocht toch redelijkerwijs wel verwachten dat witte wijn tot het standaardaanbod zou behoren in een horeca-etablissement? Daar had ik toch voor betaald?
Daarna zocht ik een oplossing en opperde dat we dan de wijn maar zelf ergens gingen halen, maar dat mocht de barman niet toestaan. Van wie niet? Nou, van de baas. Goed, bel dan maar de baas! Barman stapte in een bezemkast om de baas te bellen en keerde terug om te melden dat wijn halen echt niet mocht. Dat wilde ik dan zelf wel eens bespreken met de baas. En rap ’n beetje. Barman belde weer en gaf mij zijn baas. Die begon met het uitgebreid benoemen van het conflict met zijn wijnleverancier. Begrijpt u mijn probleem? vroeg hij bij herhaling. Ik kon daar geen begrip voor opbrengen en vroeg of hij zich kon verplaatsen in mijn probleem – hier en nu?
Intussen kwamen er meer gasten binnen, die verbijsterde getuigen waren van dit verbeten gesprek dat volledig uit de klauwen dreigde te escaleren. De feeststemming was ver te zoeken. Uiteindelijk gaf de karaokebaas toe. Wij konden zelf wijn gaan halen, de bonnetjes en bankgegevens doorsturen en dan zou hij dat bedrag retourneren. De gasten zouden de wijn dan betalen met de consumptiemuntjes. Eind goed, al goed. Toch duurde het even voordat de adrenaline na deze valse start was gedaald en de hoerasfeer hersteld. Toen werd het de vrolijke en uitgelaten party zoals ik die zo krachtig had gemanifesteerd. Iedereen liet zich horen, als solist of groepslid, er was een wachtrij voor de microfoon en zelf kon ik mijn inner Michael Bublé eindelijk eens etaleren. Toen om 8 uur de deuren opengingen voor iedereen, bleef een belangrijk deel van de verjaardagsgasten nog lang hangen (en zingen). Het was een geslaagd feest!
In de weken daarna hield ik mijn bankrekening in de gaten om te zien of wittewijngate financieel al was afgehandeld. Daar gebeurde niets en ik had weinig vertrouwen in een goede afloop. Na twee weken ging ik bellen naar het algemene nummer op de website (niemand nam op of belde terug) en mailen naar het bijbehorende e-mailadres. Na vier dagen kreeg ik daarop een reactie. Het geld was diezelfde avond nog overgemaakt, getuige de bijgesloten afschriften. Dat klopte. Zo snel had ik dat niet verwacht, ik had de datums ná het event gecontroleerd.
Soms komt toch alles goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten