Rollenspel

Niets is wat het lijkt. We mogen misschien een onvermoeibare indruk maken, maar wel te kampen hebben gehad met slapeloze nachten. We lijken goedgehumeurd en heel gelijkmatig, maar van binnen gieren de zenuwen en het chagrijn. We leren onze rol zo goed te spelen dat niemand nog het verschil ziet tussen karakter en acteur. Ook wijzelf niet.

 

Door een opeenstapeling van vrolijke feestelijkheden stonden de afgelopen weken in het teken van het podium. Een podium waarop ook ik vaak – letterlijk – een rol speelde. Daardoor bestaat bij veel mensen het idee dat ik graag in het middelpunt van de belangstelling vertoef. Niets is wat het lijkt: een dergelijk publiek optreden is veelal het gevolg van mijn onvermogen om ‘nee’ te kunnen zeggen. Maar ik speel mijn rol met verve en weet mijn onzekerheden uitstekend te camoufleren.

Want onzeker ben ik zeker wel. Dat begint al lang tevoren. Wanneer een Goede Bekende mij alvast succes wenst maar zich te beroerd voelt om mij persoonlijk aan te moedigen. Nee, zégt zich te beroerd te voelen. Tja, dan vermoed ik een verborgen agenda: Goede Bekende vindt mijn inspanningen niet de moeite waard om van de bank te komen. Ik weet het: deze gedachte zegt natuurlijk veel meer over mijzelf dan over Goede Bekende. Maar ik word in mijn idee bevestigd wanneer andere Goede Bekenden zónder opgaaf van reden wegblijven of – erger nog – wél verschijnen, maar luttele minuten voor de aanvang van mijn kunstje alweer huiswaarts keren. Elk aannemelijk vermoeden hiervoor wordt overstemd door de stomp in mijn maag. Ik ben natuurlijk ook niet de moeite waard waard, denk ik dan. Want ja, een beetje drama queen ben ik wel. En intussen blijken Goede Bekenden wél in staat tot assertief gedrag.

Ook buiten de podiumperformance kan ik door afwijzing en teleurstelling behoorlijk uit het veld geslagen raken. Bijvoorbeeld wanneer ik tijdens de donkere dagen als een moederkloek mijn Loved Ones om me heen probeer te verzamelen. En wanneer mij dan resoluut en assertief door die Loved Ones te verstaan wordt gegeven dat zulks dit jaar niet gebeuren gaat. Betreffende Loved Ones willen deze dagen nu eens graag samen doorbrengen in het eigen nieuw verworven huisje. En gelijk hebben ze, natuurlijk! Wel gaan ze (juist op de bedoelde avond) in op de uitnodiging van de ándere familie, want ja, dát is traditie. Au! Dat voelt als meten met twee maten. Maar dat is waarschijnlijk vooral mijn eigen beleving. De afwijzing is in elk geval evident. En pijnlijk.

Met teleurstelling kan ik dus niet goed omgaan, maar ook met het ontvangen van complimenten heb ik moeite. Daar word ik dan weer verlegen van, haal schamper de schouders op en wuif de mooie woorden snel maar weg. Ja, ja, het klopt: ik ben gewoon een moeilijk mens. In elke rol. 

En vooruit, erkenning is de eerste stap! Om mezelf beter te leren kennen, zou het wellicht goed zijn om eens te starten met een studie psychologie.

Wordt derhalve vervolgd.