Romantiek

We waren in een romantische bui, De Ware en ik. Dus we gingen naar Parijs,  de Stad van de Romantiek. We waren er natuurlijk wel eerder geweest: lang, lang geleden toen wij nog jong en beeldschoon waren en de relatie pril en non-stop romantisch. Dat bezoek, in een nogal fris voorjaar had bij ons niet in tedere herinneringen geresulteerd. We verbleven in een scharrig hotel en vonden de Parijzenaars al net zo kil als het voorjaar. Maar ach, iedereen verdient een tweede kans.

We besloten onze reis te gaan maken per auto. De bestemming was immers niet heel ver en samen in de auto vinden wij een toppunt van romantiek. Bovendien hadden we net een nieuwe auto en we waren met dat nieuwe speeltje nog lang niet uitgespeeld. Auto bevatte ook een Europa-dekkend navigatiesysteem, dus er kon weinig misgaan. En er was een parkeergarage op tien minuten lopen van ons Parijse appartement.

Toen we ’s ochtends om even voor half elf instapten voor vertrek, voorspelde onze navigator een aankomsttijd van kwart over twee. Een ambitieuze inschatting, relativeerden wij beiden direct. Nog maar net over de Belgische grens belandden we inderdaad al in een file met onduidelijke oorzaak. We zetten de zender op Radio Romantica en genoten van het Lokerense industrielandschap.

Dit oponthoud zette veertig minuten extra op de teller. Eenmaal in Frankrijk meende de routebepaler – ten onrechte - dat dwars door Lille heen rijden sneller zou gaan dan eromheen. Onderweg moesten we vaak op de rem en vlak voor Parijs stond tien kilometer stilstaand verkeer. We dicteerden ons navigatiesysteem een alternatieve route. Maar omdat daar eveneens sprake was van filevorming kozen we opnieuw voor een alternatieve route. Romantiek had plaatsgemaakt voor irritatie, die we ongeremd op elkander afreageerden.

Om even over vier reden we Parijs binnen, om tien voor half zes de parkeergarage. Die was vol. Maar ha: we hadden gereserveerd! Daarvan moesten we alleen nog een meneer overtuigen die druk was met eenieder terug naar de périferique te sturen en uitsluitend Frans sprak (of wilde spreken). Nadat we hierin waren geslaagd, sjouwden we onze zware weekendtassen weer terug de straat op.

Tien minuten lopen nog was onze eindbestemming, maar we hadden geen benul hoe de richting te bepalen. We sjokten langer dan tien minuten doelloos rond tussen grote groepen snelwandelaars op brede trottoirs. Toen besloten we toch maar te investeren in een mobiele verbinding met Google Maps. Aldus lukte het om nog vóór zes uur ons appartement te bereiken, alwaar De Ware nog maar eens fijntjes constateerde ‘dat wij hier toch niet zo goed in waren’, doelend op de doorstane stresssituatie waarin onder tijdsdruk moet worden gezocht naar een specifieke locatie in een onbekende metropool. Anders geformuleerd: wij waren eigenlijk maar provinciaaltjes in de grote stad.

Epiloog: Parijs maakte de tweede kans waar. Ons fantastische appartement lag op een geweldige locatie. Het najaar was warm van temperatuur en dito herfstkleuren. En de Parijzenaren? Ze waren uiterst hartelijk en amicaal en begroetten ons steeds met zoveel egards alsof we een pasgetrouwd stel waren. Heel romantisch.