Stressfactor

Doorgaans sta ik heel ontspannen in het leven. Ik heb geleerd niet te ver vooruit te kijken en me niet druk te maken om wat ik toch niet veranderen kan. Ik neem de urgentie van veel zaken niet heel erg serieus – en mezelf trouwens ook niet. Maar soms heb ik zelf geen enkele invloed op de stress.

Deze momentopname van mijn dagelijks bestaan verschijnt wat later dan mijn bedoeling was. Dat komt omdat ik de afgelopen tijd erg druk was. Druk met verhuizen. Met opruimen en inpakken en vervoeren. Nee, ik heb geen nieuw paleisje betrokken, ik woon nog altijd uitzonderlijk gelukkig in het oude. Het betreft hier de verhuizingen van derden - maar liefst drie op een rij. Ja ja, ik was er maar druk mee.

Verhuizen staat hoog in de hitparade van stressfactoren. Het overlijden van een dierbare, een scheiding, verlies van werk en angst voor gevangenisstraf (!) of voor een soa (!!) scoren nog net even hoger. Vaak is een verhuizing ook een positieve gebeurtenis die leidt tot een verbeterde leefsituatie, dus dat maakt veel goed: er is dan sprake van een ander soort stress. Dat was in mijn beleving niet het geval.

Kort geleden verhuisde ik mijn oude vader van zijn vertrouwde appartement in zijn geboorteplaats, vijftig kilometer verderop, naar een spiksplinternieuwbouwcomplex, niet ver van mijn eigen woning. Die exercitie verliep uiterst moeizaam, meer nog voor mijzelf dan voor pa. Toen de hele zaak uiteindelijk rond en geregeld leek en ik maar net lag bij te komen op de bank meldde zich mijn jongste dochter, de kleine Trubbels, met het feestelijke bericht dat zij een grotere woonruimte toegewezen had gekregen. En ach, of ik nu de rol van zoon vervul of die van vader, verantwoordelijk voel ik mij altijd...

De verhuizing van dochterlief verliep wat minder geordend dan die van haar opa. Er kwam geen kranige verhuisploeg in voor en geen ruime verhuiswagen. Toch lukte het ook hier om de zaken tot een goed einde te brengen. En toen dat nog maar amper was gebeurd, besloot mijn werkgever tot een make-over (want ja, naast genoemde activiteiten heb ik ook nog een baan). De make-over betrof een soort groot onderhoud van de huisvesting. Hieraan voorafgaand werd een verhuizing gesimuleerd. Alle collega’s kregen twee weken de tijd voor het opruimen (lees: weggooien) van zaken en daarna nog eens twee weken voor het inpakken van de rest. Daarna kwamen de bouwvakkers, die tijdens een vakantieweek de metamorfose zouden uitvoeren.

Deze namaak-bedrijfsverhuizing wordt communicatief begeleid door een nieuwsbrief. Hierin benadrukt de organisatie met grote regelmaat en uiterst dwingend in welke fase van de verhuizing we ons precies bevinden en welke acties er van eenieder wordt verwacht. In elk bericht wordt niet nagelaten om de enorme tijdsdruk te onderstrepen. Of dat nog niet genoeg is lopen er voortdurend collega’s mijn kamer binnen om te zien hoe ver ik al ben, bij wijze van sociale controle. Ik vrees dat na afloop van de renovatie het uitpakken en inrichten op een soortgelijke militante wijze begeleid zal gaan worden. Dus, lieve lezer: mocht u mij op deze plaats de komende tijd niet aantreffen, dan ben ik aan de stress bezweken. Een burn-out ingejaagd.

Door mijn baas.