Tussenstop

Het is de tijd van het jaar waarin er zaken worden afgesloten. In mijn geval een schooljaar én een studiejaar. In de zomer (als die ooit nog aanbreekt) leun ik even achterover, daarna herhaalt de cyclus zich. Voor anderen wordt er juist een tijdperk afgesloten. En ook dat maak ik nu mee, van heel dichtbij.

Wanneer we samen zijn, zeggen mensen vaak dat we op elkaar lijken. Dat vind ik een groot compliment, want ik heb werkelijk een prachtige dochter. Of zijzelf dat ook als compliment beschouwt, daarvan ben ik minder zeker. Overigens zijn we niet zo heel vaak bij elkaar, want behalve prachtig is ze ook erg druk. Zoals de meeste jongeren van tegenwoordig. Een gevuld sociaal leven. Een voor het levensonderhoud noodzakelijke baan. Naast een behoorlijk intensieve studie. Maar daaraan komt nu dan een – voorlopig – einde.

In tegenstelling tot veel leeftijdgenoten wist mijn middelste kind, mijn Hommeltje, al ruim voor de studiekeuzefase wat zij wilde.  Maar ja, dat maakt het niet per se gemakkelijker. Zij koos voor een richting waarin de selectie zwaar was en het toekomstperspectief onzeker: het theater. Toch was zij er zelf altijd zeker van, ondanks de lange en bochtige weg die ze bewandelde.

Om een opleiding te kunnen volgen moest er eerst worden geauditeerd. Bij alle eerste audities werd Hommeltje te jong bevonden. Ze wás ook jong, maar had wel al veel ervaring en lering opgedaan in theater, zang en dans. Dat was niet voldoende: lévenservaring moest ze hebben, meer dan de net-17-jarige die zij toen was. Dus deed ze levenservaring op – met volle teugen. Er volgden nog jaren van audities, van onzekerheid en van afwijzing, maar uiteindelijk ook van succes.

Hommeltje was duidelijk volkomen op haar plaats in die nieuwe wereld. Ons, betrokken ouders, nam ze in haar kielzog mee. Dat was niet echt iets nieuws: we bezochten in de loop der jaren, tot vermoeiens toe, veel (heel veel) voorstellingen waarin ze speelde of zong, in het ensemble, in een bijrol of (regelmatig) als o zo vertederende komische noot. Eenmaal in opleiding zagen we Hommeltje serieus, ontroerend, vervreemdend of geheel ontkleed op het podium. Ze schreef mee aan stukken of was zelf de regisseur. En wij - we applaudisseerden onze handen stuk. Want tjongejonge, wat waren we trots. Trots op haar talent, haar ontwikkeling, haar doorzettingsvermogen.

En nu breekt dan het moment aan waarnaar ze acht jaar uitgekeken heeft, en wij met haar. Hommeltje is een gediplomeerd theatermaker! Een einddoel is het zeker niet, het is een tussenstop.  En hierna is de selectie even zwaar en het toekomstperspectief even onzeker. Maar het kán dus ook gewoon lukken.

Dus wat geeft dat nu?