Terwijl de vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden, schilderde
ik het plafonnetje van ons droomhuis. De Ware en ik wonen er nu dus al vijftien
jaar. We konden écht niet wachten om ons liefdesnest te betrekken en besloten
om de opknapbeurt in eerste instantie te beperken tot een frisse sausbeurt. Om
de rest van de renovatie stapsgewijs uit te voeren ná de verhuizing. Misschien
kenden wij elkaar toen nog niet zó heel goed. Of onszelf. Misschien waren we
vol van enthousiasme en wishful thinking. Maar terugkijkend bleek deze
opvatting een denkfout.
Intussen weet ik van mezelf dat ik nog altijd enthousiast
ben, maar met meer plannen dan tijd. Ik geef het toe: ik ben van het type dat
vol vertrouwen ergens aan begint, maar de interesse al verliest als het karwei
nog maar amper is gestart. Wat heb ik daarvan geleerd? Het is beter om iemand in
te huren voor de uitvoer van al die – prachtige! – ideeën. Deze conclusie stuit
evenwel direct op een tweetal problemen.
Ten eerste vormen verbouwen én vertrouwen een noodzakelijke
combinatie. De uitverkoren klusser moet vooral betrouwbaar zijn: een lastig vast
te stellen criterium. Op advies van mijn omgeving probeerde ik Spotnet, waar
betrouwbare én betaalbare vaklieden voor mij in de rij zouden staan. De vakman
van mijn keuze (uit twee) meldde zich af bij de eerste twee afspraken en liet
de derde keer helemaal niets meer van zich horen.
Ander (recent) voorbeeld. Een bevriende collega (of
collegiale vriend) dook in eigen kennissenkring 'een mannetje’ op. Mannetje zou
samen met Collega een houten vloer leggen in net aangekocht appartement.
Collega kocht hiertoe extra lang hout, omdat de vloerdelen in de lengte gelegd
dienden te worden. Afspraak was om aan de klus te beginnen op woensdagmiddag,
12 uur. ‘Nee, niet eerder, want dan moet ik werken’, hoorde ik Collega aan de
telefoon zeggen. Mannetje zei dat hij een ochtendmens was en derhalve liever
vroeg wilde beginnen. Hij had toch een sleutel. En hij kon wel een maat meenemen. Collega reageerde beslist
en nadrukkelijk: ‘Nee! Twaalf uur! Jij en ik, laat die maat maar thuis!’ Toen
Collega die woensdagmiddag aankwam bij zijn appartement zag hij de auto van
Mannetje voor de deur staan. Al sinds 8 uur die ochtend, bewees het
parkeerbonnetje achter de voorruit. Van boven klonk gehamer en gezaag. Zeker: mannetje
én z’n maat hadden de hele vloer al bijna gelegd. De lange vloerdelen waren in
korte stukken gezaagd en in de breedte gelegd. Collega, geroemd om zijn geduld,
zette het tweetal onverwijld buiten en verwijderde eigenhandig de vloer.
Mannetje belde twee dagen later om te vragen wanneer hij nu zijn daggeld
betaald zou krijgen.
Betrouwbaarheid vormt dus een behoorlijke barrière bij de
uitvoering van een verbouwklus. Maar als dat is opgelost, doet zich - in ons
huishouden - een tweede, nog groter, probleem voor. De Ware, uiterst
betrouwbare en veelal thuiswerkende zzp’er, heeft een absolute weerzin tegen
bouwactiviteiten in de directe werkomgeving, van haast fobische afmetingen. Iets met concentratie of zo.
Door deze combinatie van factoren bevinden wij ons nu dus
al vele jaren in een patstelling. De vakanties blijven wel heerlijk
rustig. Behalve in mijn hoofd.