Iedereen fantaseert er wel eens over: wat zou je doen met die miljoenen, die je toch zomaar opeens ten deel zouden vallen, na jarenlang vruchteloos meespelen in uiteenlopende loterijen? Voor mij werd deze vraag de afgelopen dagen opeens verrassend actueel...
Met een willekeurig bijeengeraapt clubje mensen speel ik maandelijks mee in de Staatsloterij. We kopen een straatje, tien loten met verschillende eindnummers. Altijd prijs! Nou ja: de inzet is meestal hoger dan de opbrengst. Maar maandelijks ‘winnen’ we minimaal 50 euro. Na een jaar van kansloos gokken investeren we dat overschot in een feestje-met-toepasselijk-thema. Deze week moet ik derhalve naar een miljonairsparty. Achterliggende gedachte: ‘Hoe zou het zijn wanneer we die miljoenen wél gewonnen hadden?’
Of ik persoonlijk veel drastische stappen zou nemen? Stoppen met werken, bijvoorbeeld? Natuurlijk zijn er dagen dat ik dat zou wensen, maar veel zijn dat er niet. Ik moet echt wat om handen hebben en liefst niet al te vrijblijvend. Met veel geld, maar zonder structuur, discipline of inspiratie ben ik ongetwijfeld vatbaar voor verslavingen aan chocola, alcohol of erger. Minder werken, dat dan wel misschien. Maar in die vrije tijd zou ik dan wel weer een nieuwe tijdrovende en arbeidsintensieve hobby gaan uitproberen. Skydiven of paaldansen, mondschilderen of glasblazen.
Gaan reizen dan? Graag! Ik droom van tropische oorden en meer dan eens word ik ’s nachts in mijn bedje zwetend wakker nadat ik te lang op zo’n zonnig strand heb liggen bakken. Ik ben nieuwsgierig naar overweldigende natuurverschijnselen als poollicht, waterval en wildsafari, naar rivieren die door ondoordringbare oerwouden meanderen, naar volkeren met volslagen andere gebruiken en culturen. Maar lange reizen zullen dat niet worden, want ook zonder zorgen om het budget blijf ik een watje met heimwee. Na twee weken verlang ik steevast naar huis, haard, achtergebleven nageslacht en huisdieren.
Verhuizen misschien? Het huis waarin ik met De Ware woon maakt mij al zo lang gelukkig. In de loop der tijd is het zo helemaal van ons geworden: een dynamisch proces dat nog altijd geen einde kent. Wellicht kan mijn winnende staatslot helpen hierin verder te investeren, maar die emotionele investering nu verkopen? Geen denken aan. Later, ja later, dan biedt het gewonnen kapitaaltje nog een appeltje voor de dorst, misschien en kan ik een plek kopen in het verzorgingshuis kopen dat mij het meest aanstaat.
Goedbeschouwd zou ik mijn weinig opwindende leventje dus maar voort blijven leven met het verworven kapitaal. Ik zou wat weggeven aan mijn lieve dochters en fijne vrienden belonen voor hun trouw. Elk jaar komt er een feest, waarover dan nog een jaar gesproken wordt. Tot het volgende feest.
Tja, misschien kom ik de wannabe-miljonairsfair straks binnen over een rode loper. Maar verder is er aan mij niet zo veel te zien. De algehele conclusie over mijn miljonairsverschijning zal dan ook zijn: ‘Ach, ja. Hij is altijd zo gewoon gebleven.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten