Avontuur

In een vorig leven was een vakantie een spannend en onvoorspelbaar avontuur. Hoe anders zijn de tegenwoordige tijden. Alles is geregeld, vastgelegd en onder controle. Nou ja... Alles? 

We zijn in het diepe zuiden van de Verenigde Staten, de Ware en ik. In New Orleans, swingende stad vol smakelijke hoogtepunten, ideale smeltkroes van blank en zwart. En na een week of wat reizen we verder, naar het zonnige Santa Cruz aan de Noord-Californische kust en tot slot naar San Francisco, ook al zo’n hoogtepunt van cultuur en liefdevol samenleven. De gehele trip hebben we met zorg uitgestippeld.  Elke stap ligt vast: van de reis- en overstaptijden tot het type huurauto. We kennen de straten waarin onze appartementen zich bevinden, we weten hoe de bedden eruitzien waarin we slapen en we hebben ons ervan vergewist dat de matrassen zacht zijn en de buren rustig. Knappe jongen die ons nog verrassen kan.

Al bij aankomst in ons land van bestemming moeten we concluderen dat vijf kwartier toch te kort is om over te stappen op de binnenlandse vlucht van Houston naar New Orleans. Dat houdt  waarschijnlijk ook verband met het gegeven dat onze vlucht vanuit het vaderland vertrok met veertig minuten vertraging. Of met de turbulentie, die erin resulteert dat de kipkerrievliegtuigmaaltijd belandt op de fraaie lichtbeige pantalon van De Ware. Gelukkig is het onze hele eerste vakantieweek broeierig warm en is kleding überhaupt overbodig. Op dag twee blijkt dat de zo verstandig meegebrachte verloopstekker niet voldoende is om de eveneens ingepakte elektrische tandenborstel aan de praat te houden. Daarvoor zijn de 110 Amerikaanse volt echt onvoldoende. En elke taxichauffeur die ons afzet bij ons vakantieappartement drukt ons op het hart om ’s avonds voorzichtig te zijn.

Maar: er zijn ook aangename verrassingen. Zelfs in ons minighetto zijn de bewoners zonder uitzondering vriendelijk en behulpzaam. Elke maaltijd blijkt een smaaksensatie. De donkere chauffeur van de bomvolle tram herkent mij – uiterst joviaal - zowaar nog van de rit van de dag ervoor. Ik voel me pretty fly for a white guy . En in het muzikale New Orleans zijn op een en dezelfde avond optredens van Americanaheld Ray Lamontagne, cultband Guns’n Roses en de nieuwe damescombinatie Case, Lang en Veirs (samenwerkingsverband van solozangeressen Nero Case, kd lang en Laura Veirs). We kiezen voor die laatste, omdat we de ochtend voor het optreden toevallig langs het theater rijden en we het samen de avond ervoor nog hadden over het fraaie, net verschenen album.  De juiste keuze: het trio verandert  New Orleans een avond lang in Paradise City.

 Zoals gezegd is het weer in onze eerste vakantieweek drukkend warm en de temperatuur bovengemiddeld hoog (vinden ook de New Orleanians). In een poging tot controle houdt De Ware alvast de weersomstandigheden bij op onze volgende locatie. Daar wordt het zelfs nog warmer, maar ja: we kunnen er wél lekker naar het strand: ikzelf kijk er in elk geval enorm naar uit!
Tot het moment dat De Ware mij schoorvoetend bekent het verkeerde Santa Cruz te hebben ingevoerd in de digitale klimaatbeheerser: niet de Californische variant maar die in Bolivia. We moeten ons bij nader inzien voorbereiden op lange broeken en dikke truien. 
Ach, jee. Niet ingepakt.
Lekker avontuurlijk.