Te kort

Soms weet je dat er iets staat te gebeuren, bewust of onbewust. Het kan misschien nog een tijd duren, maar het houdt je toch steeds bezig. En dan, als het zover is, lijken alle dagen, weken, maanden die ernaartoe hebben geleid voorbij te zijn gevlogen.

Eindelijk brak het moment dan aan. We hadden er bijna een jaar naar toe geleefd, sinds het aanzoek dat mijn dochter, ons lieve Hommeltje, kreeg van haar eigen lieve Ware, tijdens de laatste nieuwjaarsnacht. Een aanzoek waar zij zelf wel een beetje op had aangestuurd. En terwijl ik zelf altijd in de overtuiging was dat ik mijn kinderen een weinig conventionele opvoeding gegeven, koos Hommeltje voor een traditionele bruiloft met alle toeters en bellen en feesten na Dit was al het tweede huwelijk dit jaar: enkele maanden daarvoor maakte ook haar zusje haar relatie officieel, maar die koos voor een meer pragmatische oplossing met wat minder uitbundigheid maar evenveel liefde.

En nu was het dan zover. Het leek alsof het hele jaar in het teken van deze dag had gestaan. Al in het voorjaar vroegen Hommeltje en haar verloofde mij of ik ze in de echt zou willen verbinden, als een bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik kon mijn tranen maar net verbijten bij dit eervolle verzoek. Natuurlijk wilde ik dat! Maar bij nadere beschouwing bleek helaas dat de gemeente aan dit idee geen medewerking wilde verlenen. Stelletje bureaucraten. Creatief Hommeltje kwam met de oplossing: ik mocht de ceremonie inluiden en bruidspaar en bezoek toespreken en de echte ambtenaar kon dan vervolgens nog het formele deel afhandelen. En zo geschiedde.

Natuurlijk moest er een geschikte outfit komen. De Ware en ik gingen op zoek naar een pak. Die jacht verdient nog een uitgebreid verslag op een ander moment. Geplaagd door keuzestress kocht ik er uiteindelijk twee en besloot dat ik op de dag zelf dan een definitieve keuze zou maken. Over uitstelgedrag gesproken. Avond aan avond werkte ik aan De Speech en als vaders van de bruid vonden De Ware en ik dat we ook nog een liedje moesten instuderen. Ja, ik was er maar druk mee.

Op de ochtend van de feestdag werd ik dan ook uitgeput wakker. Urenlang trok ik beurtelings beide kostuums aan en uit. We oefenden ons liedje nog maar eens. Ik speechte tegen mijn spiegelbeeld. En toen was het zover. We vertrokken naar de feestlocatie. Daar had Hommeltje zich verschanst in een ruime bezemkast, omdat onze nieuwe schoonzoon haar natuurlijk niet voor de ceremonie mocht zien. Voor het verrassingseffect. En jazeker: ze was een prachtige bruid! Ik begreep opeens de betekenis van de woorden ‘je ziet er stralend uit'. Mijn Hommeltje straalde als de zon op een zomerdag.

Bij aanvang van de plechtigheid liep zij over het gangpad naar haar aanstaande, met aan elke zijde een papa stevig aan de arm. Hoe mooi kan het zijn om weg te geven wat je liefhebt, bedacht ik, toen wij ten overstaan van alle bruiloftsgasten trots en emotioneel richting bruidegom schreden.

Maar ach, wat duurde dat wandelingetje kort. Te kort, vond ik.

Net zoals de zevenentwintig jaren die naar dit moment hadden toe geleid.