Wandeling

Met het einde van het jaar in zicht, is het altijd fijn als er dingen opgeruimd of zaken afgesloten kunnen worden. Dat biedt weer ruimte voor goede voornemens. Je moet er dan wel voor zorgen dat je niets vergeet.

Ik werd gebeld door een onbekend nummer, maar ik nam toch op en kreeg een vriendelijke dame aan de lijn. Ze stelde zich voor met haar naam en nog een toevoeging die ik niet goed verstond. Ik verwachtte dat ze om geld ging vragen of iets probeerde te verkopen.  Maar nee: wanneer ik van plan was mijn vader te komen ophalen, wilde ze weten. Het klonk een beetje alsof hij te lang in de ballenbak had gezeten. Het duurde even voordat het tot me doordrong dat ik met een medewerkster van het crematorium te maken had.

Er was geen haast bij, maar ja, mijn vader stond daar nu al ruim vier maanden op de plank. Het klonk een beetje alsof men de gevonden paraplu die ik in de trein had laten liggen nu toch echt ging weggooien. Ik maakte een ophaalafspraak.

Ik was mijn vader heus niet vergeten. Ik had allang bedacht wat ik met zijn overblijfselen wil doen. Om te beginnen ga ik deze vermengen met die van mijn moeder. Die moet dan overigens ook eerst nog worden opgehaald, want zij staat al ettelijke jaren in een dichtgeschroefd vakje op een kerkhof op enige afstand. De ontstane cocktail van ouderlijke restanten gaan dan vervolgens in een holle wandelstok, die speciaal voor dit doel is ontworpen. Dit instrument, door de producent Tolad genoemd, ontdekte ik eerder dit jaar bij toeval op een uitvaartbeurs. Ik ontdekte trouwens ook die uitvaartbeurs bij toeval, want ik zou daar niet snel op eigen initiatief heengaan. Wanneer je de Tolad met as hebt gevuld, kun je ermee gaan wandelen. Tijdens de wandeling verliest de stok bij elke stap steeds een beetje as. Zo strooi je de as uit over een bepaalde route.

Mijn plan is om het volgend voorjaar, op of rond de trouwdag van mijn ouders, een strandwandeling te maken van Zoutelande naar Westkapelle (of andersom): twee plaatsen waar wij als gezin vaak op vakantie gingen. Ouders neem ik mee in de Tolad en ook hun kleinkinderen mogen mee om de wandelstok zo af en toe vast te houden. Zo strooien wij, met elkaar, pa en ma uit langs de Zeeuwse kust waar ze samen altijd zo gelukkig en ontspannen waren. Onduidelijk is of dit alles ook echt wel is toegestaan, maar zelf vind ik dit een liefdevolle en troostrijke gedachte, die ruimschoots opweegt tegen mogelijke juridische beperkingen.

Bij de Tolad hoort ook nog - heel modern - een app. Die houdt de route bij en maakt daar een landkaartje van, zodat de wandeling later altijd nog opnieuw te maken is. Ook een prachtig initiatief voor wie een slecht geheugen heeft.

Zoals ik.

Note to self: niet vergeten om ook voor mijn moeder tijdig een ophaalafspraak te maken.