Actie

Wonderlijk hoe erfelijkheid zich manifesteren kan. Hoe broers of zussen uiterlijk zoveel op elkaar kunnen lijken. Of juist niet. En vooral: hoe je als ouder zoveel van jezelf in je kind herkennen kunt, als een genetisch spiegelbeeld. Griezelig bijna.

Mijn middelste dochter is een activist. Dit is niet mijn mening, maar een feitelijke constatering. Zij maakt zich sterk voor dieren en minderbedeelden. Ze ondersteunt alle gendertypen in hun strijd om erkenning en neemt vrij en de trein om in klimaatmarsen mee te lopen. Vliegen en vlees eten heeft zij plechtig afgezworen. Bij wijze van verjaardagsgeschenk kreeg ik van haar het boek van voorbeeldactivist Greta Thunberg. Haar opvattingen zijn uitgesproken en derhalve niet mis te verstaan. Met de minder goede verstaander gaat zij steevast en onvermoeibaar de discussie aan.   

Ik heb het sterke vermoeden dat mijn dochter mijn genen heeft. In mijn jonge jaren was ik immers ook een activist. Als protest tegen de woningnood woonde ik in een kraakpand, als student stond ik op de barricaden tegen de invoering (!) van het collegegeld, ik liep tussen honderdduizenden tijdens de twee grootste antikernwapendemonstraties allertijden en ik droeg zonder onderbreking een button met de ondubbelzinnige slogan ‘Actie? Ik doe mee!’

Maar ach, mijn kraakcarrière duurde minder dan een week omdat in het betreffende pand in die novembermaand geen gas of water beschikbaar was. Mijn studentenprotest was eigenlijk een verkapte spijbelactie. Naar de Haagse en hoofdstedelijke kruisrakettenmarsen reisde ik af als allemansvriend in de massamenigte. En die button? Vond ik op straat en kleurde heel fraai bij mijn kekke blauwe laarsjes. Zeker: ik was een activist, maar wel een luie.

Deze week kruisten de professionele paden van mijn dochter en mij elkaar toen we even mochten samenwerken op haar werkplek. Ze is nu bijna net zo oud als ik toen zij geboren werd. En  - als aanvullend bewijs van onze gemeenschappelijke erfelijkheidsdragers  - zij beweegt zich nu, net zoals ik toen, in het onderwijs. Of nee: dit is niet helemaal een correcte weergave van zaken. Toen ik haar leeftijd had, bewoog ik me vooral het onderwijs uit. Ik was moe van de stuiterende, licht-criminele en moeilijke mavoklantjes waarmee ik dagelijks van doen had. Van die vermoeidheid bij dochterlief geen spoor. Energiek, doortastend, slagvaardig en met een natuurlijk gezag houdt zij zich uitstekend staande in de hectiek van onbeheerste puberreflexen. Zij geeft aldus de term activisme een nieuwe dimensie.

Jawel, zij beschikt zonder twijfel over hetzelfde genenpakket als ik. Ze weet dat alleen beter te benutten. Actiever. Minder lui. Zij blijkt gewoon een beter gelukte versie van mijzelf.

Mooi om te zien hoe de evolutie werkt. Hoopgevend ook.