Lieverd, vandaag is jouw geboortedag. We vieren jouw
leven, ook al ben je er nu zelf niet meer. De afgelopen maanden lijken alleen
maar in het teken te staan van accepteren en verwerken. Het verdriet om het
verlies van jou kan mij nog altijd overvallen als een onverwachte stortbui op
een zomerdag. Het was geen mooi einde, geen makkelijk leven.
Maar lieverd, ik koester de bijzondere momenten samen. Vertrouwelijke
gesprekken tijdens onze knipmomenten. Samen dansen, zingen, een liedje maken of
gierend door de wasstraat.
Ter gelegenheid van wat achteraf jouw laatste verjaardag bleek, fêteerden De
Ware en ik je op een etentje in een stijlvol restaurant. Je accepteerde de
uitnodiging met groot enthousiasme en de volledige overgave waarmee je je in
elk avontuur kon storten. Je bereidde je grondig voor. Op de bewuste avond trad
jij aan in een oogverblindende outfit:
een zilverkleurige en nauwsluitende robe, die de toch al nadrukkelijke
rondingen van jouw goddelijke lichaam nog meer accentueerden. Je kapsel was
onvergelijkbaar - want ja, je bent haarkunstenaar of je bent het niet. Ook was
er zichtbaar een middagje intensieve en artistieke zelf-visagie aan het
eindresultaat voorafgegaan Toen we door het restaurant naar onze tafel liepen,
vielen gesprekken stil, draaien hoofden om, vielen ogen bijna uit hun kassen.
Jij zag het niet of liet dat niet merken. Maar ik denk dat aan mij wel te zien
was hoe geweldig ik het vond om daar te mogen lopen naast jou, ongenaakbare
godin.
Lieverd, in de laatste decembermaand vroeg je mij een
foto van je te maken, die je als nieuwjaarswens aan jouw dierbaren kon
rondsturen. Toen ik op oudejaarsdag daarvoor bij je langskwam, had je geen
goeie dag en wilde je afzien van een foto. Ik ben blij dat ik je wist over te
halen én dat je die wenskaart toch hebt verstuurd. Ik vond het een goed gelukt
plaatje. Als ik er nu naar kijk zie ik jou in alle facetten. Lief, naïef en sensitief
maar ook stoer, sterk en zelfbewust. Prachtige vrouw met een groot, warm hart
en een vrije geest. Een geest die mij nog regelmatig gezelschap houdt.
Lieve Sue, jij geloofde niet in toeval. Zo ongeveer sinds
het moment dat jij er niet meer bent is de wereld volkomen veranderd.
Teruggeworpen op zichzelf. Moeizaam vechtend tegen een onzichtbaar probleem. In
voortdurende tweestrijd over de te bewandelen weg. Zich bewust van zichzelf én
van de noodzaak aan saamhorigheid. En met een grote behoefte aan warmte en
intimiteit.
Is het toeval dat ik in deze eigenschappen ook jouw
worsteling met het leven herken? Is dit jouw nalatenschap aan de wereld?
Het kan niet anders of er is een verband, met jou en je
goddelijke hand. In mijn dromen roep je mij, ik zie je in de wolken. Dus ik
blijf in jou geloven.
Maar nog meer dan dat mis ik jou. Enorm.