2025 deel 6 - juni: Festival

Juni was een hete maand, waarin weer volop weerrecords werden verbroken: de almaar dringender signalen van de klimaatcrisis. Het was eigenlijk te warm voor buitenactiviteiten, maar steeds maar binnen zitten stemt ook niet erg vrolijk.

Juni is ook de maand van de festivals. Er is weinig leuker dan een lang weekend lang naar fijne bandjes kijken en luisteren met een biertje of rosétje in de hand in goed gezelschap onder ideale weersomstandigheden. Maar zoals blijkt uit die vorige lange zin zijn er nogal wat criteria waaraan moet worden voldaan. De kwaliteit van de bandjes is daarbij van ondergeschikt belang en die van bier of rosé misschien ook wel. Zelf bezoek ik jaarlijks het festival Best Kept Secret met een fijn clubje lieve vrienden. De weersomstandigheden waren dit jaar nagenoeg perfect. Bijkomend voordeel: het festivalterrein is op fietsafstand. We slapen dus in ons eigen bed en niet op de festivalcamping. Vinden we fijn. Ook al missen we daarmee misschien een kans op verrassende ontmoetingen en nieuwe vrienden. Maar wij denken dat dat buiten de camping ook wel lukt.

De festivalmaaltijd kent steeds een hoog gezelligheidsgehalte. Op de tweede avond vonden we een grote tafel en haalden paella, halumi of kokoscurry. Vlakbij onze dinerplek stond een minireuzenrad, waarin twee mensen in een schuitje naast elkaar zaten. Bij de start kregen ze een bord eten en draaide het rad heel langzaam rond. Opnieuw beneden volgde nog een dessert voor een tweede ronde. In zo’n schuitje zaten twee min of meer verklede jongens, die ons vrolijk toezwaaiden terwijl ze passeerden. Met effectieve gebaren vroegen ze ons een foto van hen te nemen. Dat deed ik uiteraard. Maar vervolgens verzochten ze om dat te doen met hun eigen toestel. Ook prima. Een van ons stond klaar om het mobieltje op te vangen. Maar in plaats van het simpelweg te laten vallen, gooide de eigenaar het met enige kracht naar beneden. Het toestel nam daardoor een eigen, onvoorspelbare route.

Naast ons zaten aan een tafeltje drie mensen te eten. Een van hen, een kale vijftiger of zestiger, zag het ongeleide projectiel niet aankomen. Hij greep verschrikt naar zijn hoofd toen hij werd geraakt en bleef gebukt zitten. Hij had een flinke, bloedende snee. De vrouw naast hem schreeuwde: ‘Hij slikt bloedverdunners!’ De andere man overzag de situatie en brieste: ‘Wie heeft dat gedaan? Ik klaag hem aan!’

Wij waren er stil en onthutst van. De jongens in het rad ook. Zij moesten nog een hele afstand in een zeer traag tempo afleggen om beneden te komen. De vrouw en de gewonde man haastten zich naar een eerstehulppost, de achterblijver bleef volharden in juridische dreigementen en het eisen van excuses.

Toen de dader eindelijk kon uitstappen, was de gewonde voorzien van een hechtpleister. De jongens bleken twee Belgische broers, twintigers. De gooier was hevig ontdaan en bood in tranen excuses aan en hoe dit nooit zijn bedoeling was geweest. Het slachtoffer gaf hierop de enige juiste reactie: ‘Nou, geef dan maar een knuffel’. Hetgeen geschiedde. Behalve een knuffel gaf de dader ook nog een rondje voor ieder
een.

Dus ja, ook buiten de camping zijn er echt wel verrassende ontmoetingen.