Een francofiel ben ik zeker niet. Maar natuurlijk ben ik meer dan eens in Frankrijk geweest, al was het alleen maar op weg naar het zoveel mooiere Spanje, vóór het tijdperk van de prijsvechtende stuntvliegers. En soms bracht ik er ook een aantal zomerse dagen door.
Wat ik me van die vakanties vooral herinner zijn helaas nog altijd de weinig frisse hurktoiletten in de cafés en langs de snelwegen en het onvriendelijke en arrogante Franse volkje. Maar gelukkig zijn er ook een paar mooie mentale souvenirs: fraaie en ongerepte stukjes natuur, zonnige terrassen met citrons pressées en de nationale feestdag, de 14de juli. De dag waarop de bevolking het masker van zelfingenomenheid laat vallen en een etmaal lang massaal in de feestmodus verkeert. De avond waarop elke François en iedere Française je spontaan begroet en je op overvolle terrassen toch razendsnel wordt bediend en een glimlach als de grootste fooi wordt gezien. De dag die wordt afgesloten met een oogverblindend nationaal vuurwerk dat zijn weerga niet kent en bij het licht waarvan iedereen elkaar zonder enig onderscheid in de armen valt. Le Quatorze Juillet.
In het jaar 2011 ben ik gewoon thuis in Tilburg op de Franse feestdag. Het is een dag zonder enige mediterrane allure. Het regent van de vroege ochtend tot de late avond en overwegend erg hard. Ik waag me het huis uit om wat zomerkleding te scoren in de lopende sales voor mijn vakantie, over enkele weken in Bulgarije. Zo hoop ik dat zon en zomer toch in elk geval tussen mijn oren gaan zitten. Zowel die hoop als zon en zomer verzuipen binnen luttele minuten in het o zo Hollandsche herfstweder.
Weer thuis laat ik me gelijk een dweil languit uitdruipen op de sofa. Ik zie dat de jongens van het Tourpeloton vandaag ook bepaald niet profiteren van het gedroomde feestklimaat, hoewel het nog net niet zo bar en boos is als thuis in het Tilburgse. Als goklustig deelnemer aan de fameuze Tilburgse Tour Toto (TTT) zie ik hoe het mij voor dit doel zorgvuldig samengestelde Dreamteam zichtbaar vecht tegen harde wind en mistige buien tijdens deze eerste echte bergetappe. Punten pakken zit er vandaag niet in.
Het is nog erger: de tweede van mijn drie geselecteerde minkukels houdt het vandaag voor gezien! Minkukels mogen niet scoren of afstappen, want dat levert minpunten. Het vertrek van nummer 2 betekent voor mij vanaf dit feestelijke moment geen drie, maar zés dagelijkse minpunten. Tot overmaat van ramp fietst de laatst overgebleven minkukel lange tijd ver voor het peloton uit en lijkt hem de etappewinst niet te kunnen ontgaan. Gelukkig wordt deze snelle Jelle (khaddutkunnewete) in de laatste minuten nog gepasseerd en eindigt hij als tweede. Nog eens ongeveer vijftien minpunten.
En zo word ik op deze Quatorze Juillet van (een beetje gevaarlijke) outsider de nu al gekroonde minpuntenkoning van de TTT 2011. Wat een memorabele dag. Nu maar hopen dat Jelle deze inhaalmanoeuvre mentaal niet verwerken kan en eveneens de fiets aan de wilgen hangt. Dan is er nog een gerede kans dat ik en mijn ploeg daadwerkelijk als laatste over de TTT-finish zullen komen en daardoor nog een geldprijsje in de wacht slepen. Verder is er weinig feestelijks aan…
(Snelle Jelle liet het er niet bij zitten en pakte twee dagen later wel de etappewinst).
Deze column werd ook gepubliceerd op de online leestafel van TTT-café Klim & Sprint (www.klimensprint.nl)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten